Και, αν το πρώτο λιμάνι της χώρας, το λιμάνι του Πειραιά, έγινε και αυτό γνωστό στα πέρατα της οικουμένης μέσα από τα «Παιδιά» του (Μάνος Χατζηδάκης, και "Ποτέ την Κυριακή"), τον κινηματογράφο και εδώ, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης με το φεστιβάλ του, το συναγωνίζεται ευθέως, αν δεν τείνει να το επισκιάσει!
Το «Φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης» του χρόνου θα γιορτάσει την 50ετηρίδα του. Θα συμπληρώσει μισό αιώνα ζωής. Και δεν ξέρουμε οι άνθρωποί του, τι εκπλήξεις θα μας επιφυλάξουν. Mιά μεγάλη ίσως, αντάξια γιορτή. Στο διάβα του πέρασε από πολλά σκαμπανεβάσματα, προβλήματα δυσκολίες, απειλές, ΟΛΑ τα κατάπιε και ΟΛΑ τα αφομοίωσε, κάποιοι σ’ αυτή τη χώρα πρέπει να καταλάβουν, ακόμα και οι ηλίθιοι, ότι κανείς, μα κανείς, όταν αντιδρά σε κάτι, δεν μπορεί να παίζει με τους θεσμούς!
Στο πέρασμα των δεκαετιών, δύσκολα θα βρούμε προσωπικότητα του διεθνούς κινηματογράφου που να μην πέρασε από τις αίθουσες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Σκηνοθέτες, παραγωγοί, ηθοποιοί, σεναριογράφοι. Φέτος, η μεγάλη προσωπικότητα που τίμησε και τιμήθηκε από το Φεστιβάλ, ήταν ο κύριος με πολλά «κάπα» που βλέπετε και στη φωτογραφία, ο Ολιβερ Στόουν. Ένας Αμερικανός σκηνοθέτης του οποίου τα έργα όταν προβάλλονται, πάντοτε κάνουν θόρυβο! Από το «Πλατούν» (1986), έως το «Γεννημένοι Δολοφόνοι» (1994), και από το «JFK» (1991), έως προσφάτως, τον «Αλέξανδρο». Τον δικό μας «Αλέξανδρο».
Το τελευταίο έργο παραγωγής του κ. Στόουν (2008), είναι το «W.». Και αναφέρεται στον, επίσης τελευταίο, με όλες τις σημασίες της λέξεως, Πρόεδρο των Αμερικανών (ΗΠΑ), τον Τζορτζ Μπους. Βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες παγκοσμίως, λίγο πριν τις φετινές αμερικανικές προεδρικές εκλογές.
Για τον Τζορτζ Μπους ο Στόουν ομολόγησε στην αίθουσα του «Ολύμπιον» την Τετάρτη το βράδι, μετά την προβολή της ταινίας του «W.» και την Βράβευσή του με τον «Αλέξανδρο», πως όταν τον γνώρισε, εντύπωση μεγάλη του προξένησε η αλαζονεία του και ο υπέρμετρος εγωισμός του. Και ως Πρόεδρος των Αμερικανών, θα μείνει στην ιστορία ως ο πιο γελοίος, ο πιο ηλίθιος που έβγαλε η μεγάλη αυτή χώρα, η Αμερική, μετά τον Τρούμαν. Στην ερώτηση δε, «πως μια Αμερική με τόσες μεγάλες προσωπικότητες, κατέληξε να βγάλει έναν τέτοιο Πρόεδρο, με κανονικές, δημοκρατικές εκλογές;», ο κ Στόουν απάντησε, «αυτό ήταν αποτέλεσμα ενός συστήματος». Και μεταξύ σοβαρού και αστείου, ερωτηθείς να απαντήσει και πάλι «πότε το σύστημα θα βγάλει έναν νέο τέτοιο Πρόεδρο;», δεν βιάστηκε να απαντήσει, «στο χέρι της Σάρας Πέιλιν!..».
Βρισκόμαστε στα μέσα του φε
στιβάλ, και πολλές αξιόλογες ταινίες, άλλα ενδιαφέροντα δρώμενα έχουν συμβεί, στον τομέα των προβολών, πέρα από το «W.» του κ. Στόουν -που σας συνιστούμε ανεπιφύλακτα να δείτε, μην το χάσετε- δείτε και το «Αμέρικαν Ηστ», ίσως γιατί συνάδει με το «W.» του κ. Στόουν, πως ένας ηλίθιος Πρόεδρος στην Αμερική, δηλαδή, καταδίκασε μια χώρα 300 εκατομμυρίων ανθρώπων, να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής της, μέσα σε καθεστώς υστερικής τρομοκρατίας, τρομοφοβίας! Αν μπορούμε να την πούμε έτσι, αφού ο τρόμος, είναι η ακραία περίπτωση του φόβου! Αυτοί που κυνηγούν τους «τρομοκράτες» σε όλη την υφήλιο, οι Αμερικανοί, βρέθηκαν τελικά παγιδευμένοι, μέσα στα… φαντάσματά τους! Τα φαντάσματα των τρομοκρατών!Έτσι, στο «Αμέρικαν Ηστ», θα δείτε τι τραβάει ένας καλοκάγαθος Άραβας μετανάστης στο «Αμερικάνικο Όνειρο», πέρα από καλές ερμηνείες ρόλων, λεπτό χιούμορ, αλλά και άκρως τραγικά γεγονότα, καταστάσεις! Παγιδευμένος στην αμφιβολία και την τρέλα του «συστήματος» που είπε παραπάνω ο κ. Στόουν, δεν βρίσκεται μόνο ο Άραβας Αιγύπτιος μετανάστης )(πρωταγωνιστής), αλλά και ο «διώκτης» του Αμερικανός αστυνομικός, ο οποίος τον κυνηγάει.
Άλλη ταινία από αυτές που εμείς είδαμε, καλούτσικη ήταν και η τούρκικη «Είσαι ο Μάρλον μου, και ο Μπράντον μου», μια στρουμπουλή χοντροκώλα Τουρκάλα ηθοποιός που ερωτεύεται δι’ αλληλογραφίας έναν Κούρδο αγωνιστή, ο οποίος ζει όμως στο βόρειο Ιράκ και ξεκινάει να τον βρει. Να τον ανταμώσει εκεί, μια και ο Κούρδος, παρά τις υποσχέσεις του, δεν πρόκειται ποτέ να φύγει από το χωριό του. Το φιλμ έχει και αρκετά καλά εξωτερικά γυρίσματα στα βάθη της Ανατολίας(;)
Το Φιλιππινέζικο «Ο Τρόφιμος», κατέδειξε τις αδυναμίες του Φεστιβάλ, μια και έπρεπε η κόπια του να μετατραπεί από σύστημα προβολής «Εν Τι Ες Σι» αμερικάνικο (Ποτέ το ίδιο Χρώμα), σε Ευρωπαϊκό «ΠΑΛ». Κι εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε, κάποιες τέτοιες αδυναμίες του φεστιβάλ, όπως κι εκείνο το χάλι στο «Ολύμπιο» κυρίως, με τον κόσμο να στριμώχνεται πολύ ώρα μέσα στη είσοδο ασφυκτικά, κάθε φορά που στις προβολές έχουμε και τιμές-απονομές, κυρίως, των επωνύμων, ενώ αυτό δεν θα είχε συμβεί, απλούστατα, αν οι πόρτες του κινηματογράφου άνοιγαν για να μπει μέσα στην αίθουσα το κοινό αμέσως, και όχι να περιμένει.
Στον Στόουν παράδειγμα, ήταν τέτοιος ο συνωστισμός μπροστά στα «σχοινιά» της αναμονής στον προθάλαμο του «Ολυμπίου», που εάν πάθαινε κάποιος κάτι από τους πρώτους, θα τελείωνε κιόλας, αφού θα ήταν αδύνατο να τον βγάλουν έξω, και να του παράσχουν τις πρώτες βοήθειες.
Η μεγάλη διάρκεια της ταινίας, κοντά 2,5 ώρες, παρά τους ισχυρισμούς των σκηνοθετών Πάουλο Βιλαλούνα και Έλεν Ράμος, δεν λειτούργησε προς όφελος του έργου, πάρα πολλοί είχαν κουραστεί, πολλές σκηνές ήταν υπέρ φλύαρες, θα μπορούσαν να είχαν συμπτυχθεί. Εμείς το ψηφίσαμε μέτριο, η συμμετοχή των Φιλιππίνων στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης φέτος, καταγράφεται ως η πρώτη φορά(;).
Γενικώς, η εμφάνιση του Φεστιβάλ μέχρι στιγμής δεν είναι κακή, είναι αρκετά καλή μπορούμε να πούμε, όπως πολύ καλή ήταν και η ιδέα φέτος, ο χώρος γύρω από τα κεντρικά κτίρια των προβολών, να φωτιστεί με προβολείς. Χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι κάποια άλλα πράγματα, χρόνια προβλήματα, δεν πρέπει να διορθωθούν.
Ανεξήγητη, τουλάχιστον για μας, η κατάσταση γιαπί γύρω από το κτίριο του «Μουσείου του Κινηματογράφου», και γιατί επιλέχθηκε αυτή η περίοδος; να γίνουν οι εργασίες που γίνονταν εκεί!..
Όσο για το εισπρακτικό μέρος Φεστιβάλ, πρέπει να τα πάει καλά, σε κάποιες προβολές έγινε χαμός, και υπήρξε πραγματικά, το αδιαχώρητο.
Στο επόμενο, η λήξη του Φεστιβάλ και τα βραβεία.
<Χ>
