ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ ΤΕΪΛΟΡ - ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΑΠΟ ΤΟ "ΓΙΟΥΤΟΥΜΠ"

ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ "ΓΙΟΥΤΟΥΜΠ"









ΤΑ 5 ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΑ ΜΑΤΙΑ


Εκπομπή – αφιέρωμα στο 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ
7/4/2011, 23.00, ΕΤ1


Στο 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου αιώνα, που πραγματοποιήθηκε από τις 11 έως τις 20 Μαρτίου 2011, είναι αφιερωμένη η εκπομπή «Η ΕΤ1 στο 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης», που θα προβληθεί, την Πέμπτη 7 Απριλίου στις 23.00 στην ΕΤ1.

Η εκπομπή θα διατρέξει σε μια ώρα, το δεκαήμερο της διοργάνωσης, μέσα από συνεντεύξεις ελλήνων και ξένων δημιουργών που συμμετείχαν στο 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ με τις ταινίες τους, αλλά και χαρακτηριστικά στιγμιότυπα που έδωσαν τον παλμό της γιορτής του ντοκιμαντέρ.

13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα

11-20 Μαρτίου 2011

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Το 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου αιώνα ταξιδεύει και φέτος σε όλη την Ελλάδα, με τη συνεργασία των τοπικών αρχών και τη στήριξη πολιτιστικών οργανώσεων και πανεπιστημίων, στο πλαίσιο των Περιφερειακών Εκδηλώσεών του. Οι Περιφερειακές Εκδηλώσεις, οι οποίες αποτελούν τον δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ της έδρας του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και των πόλεων της περιφέρειας, εναρμονίζονται με την επιθυμία του θεσμού να φέρει σε επαφή τους φίλους του ντοκιμαντέρ με την πρόσφατη ελληνική και διεθνή παραγωγή ταινιών τεκμηρίωσης.
Φέτος, στις Περιφερειακές Εκδηλώσεις έχουν προστεθεί νέοι προορισμοί, καθώς και μέρη όπου οι εικόνες και τα μηνύματα φτάνουν πιο δύσκολα, όπως Καταστήματα Κράτησης και Ιδρύματα Αγωγής. Επιπλέον, το 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού στις 2 Απριλίου, προβάλλει και στην περιφέρεια ντοκιμαντέρ με συγγενικό θέμα, επιλεγμένα από το μεγάλο αφιέρωμα «Έτσι είμαι - Ανατρέποντας προκαταλήψεις» της φετινής διοργάνωσης, δράση η οποία χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση – Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, στο πλαίσιο του ΠΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας 2007-2013. Οι συγκεκριμένες προβολές πραγματοποιούνται σε συνεργασία με τη «Στέγη αυτιστικών ατόμων Ε.ΓΥΡΑ» στη Ζίτσα Ιωαννίνων και στον δήμο Ιωαννίνων. Ανάλογες προβολές θα πραγματοποιηθούν στην Πτολεμαϊδα, στο Ηράκλειο, στο Ρέθυμνο, στην Καβάλα, στα Χανιά, στο Βόλο και στη Χίο.
Οι πόλεις που συμμετέχουν στο πρόγραμμα των Περιφερειακών Εκδηλώσεων του 13ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης είναι:

1. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ - ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
2. ΚΑΒΑΛΑ - Cine ΑΠΟΛΛΩΝ
3. ΦΛΩΡΙΝΑ - ΛΕΣΧΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
4. ΕΔΕΣΣΑ - Cine ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
5. ΚΑΣΤΟΡΙΑ - ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ
6. ΚΙΛΚΙΣ - ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΗΜΟΥ ΚΙΛΚΙΣ
7. ΚΟΖΑΝΗ – ΓΚΟΒΕΝΤΑΡΕΙΟ
8. ΔΡΑΜΑ – ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΩΔΕΙΟ
9. ΡΕΘΥΜΝΟ – ΣΠΙΤΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
10. ΒΕΡΟΙΑ – ΧΩΡΟΣ ΤΕΧΝΩΝ
11. ΧΑΝΙΑ – ΚΕΝΤΡΟ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΜΕΣΟΓΕΙΟΥ
12. ΒΟΛΟΣ – Cine ΑΧΙΛΕΙΟΝ
13. ΚΕΡΚΥΡΑ – ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
14. ΗΡΑΚΛΕΙΟ – ΠΑΓΟΠΟΙΕΙΟΝ first floor-underground
15. ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ – ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ
16. ΧΙΟΣ – ΟΜΗΡΕΙΟ
17. ΑΡΙΔΑΙΑ – ΞΕΝΙΤΙΔΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ
18. ΙΩΑΝΝΙΝΑ – ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Τα καταστήματα Κράτησης στα οποία πραγματοποιούνται οι προβολές των επιλογών του 13υ ΦΝΘ είναι:

1. ΓΕΝΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
2. ΓΕΝΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΠΑΤΡΑΣ
3. ΓΕΝΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ
4. ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ
5. ΑΥΤΟΤΕΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ
6. ΓΕΝΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ
7. ΓΕΝΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΒΟΛΟΥ
8. ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΛΑΙΩΝΑΣ ΘΗΒΩΝ
9. ΚΕΝΤΡΟ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΤΟΞΙΚΟΜΑΝΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
ΕΛΑΙΩΝΑΣ ΘΗΒΩΝ

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ - ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ ΑΝΑ ΠΟΛΗ

1. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ
19/03 20:00 MY SWEET CANARY
21:45 THE GREEK CRISIS EXPLAINED
21:50 WELCOME TO EUROPE
22:00 MADE IN BIRMINGHAM
20/03 20:00 ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΑΛΛΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
20:30 Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΣΗΜΕΡΑ (ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΔΟΥΖΙΝΑ ΚΑΙ ΣΛΑΒΟΪ ΖΙΖΕΚ)
21:30 THE TILLMAN STORY
23:00 Η ΗΧΩ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
21/03 20:00 KAMENGE, NORTHERN QUARTERS
21:00 AUTUMN GOLD
22:40 ΕΝΑ ΜΟΥΣΕΙΟ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ
23:15 SATSANG, SITTING BY THE TRUTH
24:00 ΘΕΣΣΑΛΟΝ-ΗΧΟΙ
22/03 20:00 ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ
21:00 BREADMAKERS
21:15 INCLUDING SAMUEL
22:15 EMBRACEABLE
23:15 THE BOY INSIDE

2. KABAΛΑ
05/04 10:00 THE BOY INSIDE
11:00 NEUROTYPICAL
12:30 ONE LUCKY ELEPHANT
14:00 THE GREEK CRISIS EXPLAINED
16:00 Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΣΗΜΕΡΑ (ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΔΟΥΖΙΝΑ ΚΑΙ ΣΛΑΒΟΪ ΖΙΖΕΚ)
17:15 MY SWEET CANARY
18:45 ΘΕΣΣΑΛΟΝ-ΗΧΟΙ
20:00 MADE IN BIRMINGHAM
21:15 ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ
22:30 ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΡΙΣΙ
23:30 WELCOME TO EUROPE

3. ΦΛΩΡΙΝΑ
23/03 20:30 Η ΗΧΩ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
21:30 MADE IN BIRMINGHAM
22:45 THE GREEK CRISIS EXPLAINED
22:50 WELCOME TO EUROPE
24/03 20:30 KAMENGE, NORTHERN QUARTERS
21:30 ΚΥΨΕΛΗ
22:00 ΜΟΝΟ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ

4. ΔΡΑΜΑ
28/03 19:00 THE TILLMAN STORY
20:45 THE GREEK CRISIS EXPLAINED
20:50 ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΡΙΣΙ
29/03 19:00 AUTUMN GOLD
20:45 WELCOME TO EUROPE
21:00 26.2 THE ROAD TO HERE

5. KOZANH
28/03 20:30 ΜΥ SWEET CANARY
22:00 ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΡΙΣΙ
23:00 THE GREEK CRISIS EXPLAINED
23:10 WELCOME TO EUROPE
29/03 20:30 ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ
21:15 ΜΑΘΗΜΑΤΑ-ΠΑΘΗΜΑΤΑ: ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ;
22:00 Η ΗΧΩ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

6. ΚΑΣΤΟΡΙΑ
22/03 21:00 ΤΗΕ ΤΙLLMAN STORY
22:45 THE GREEK CRISIS EXPLAINED
22:50 WELCOME TO EUROPE
23:00 MADE IN BIRMINGHAM
23/03 21:00 KAMENGE, NORTHERN QUARTERS
22:00 ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΡΙΣΙ
23:00 ΘΕΣΣΑΛΟΝ-ΗΧΟΙ

7. ΒΕΡΟΙΑ
20/03 19:30 ENA MOYΣΕΙΟ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ
20:00 ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΡΙΣΙ
21:00 THE TILLMAN STORY
21/03 19:30 KYΨΕΛΗ
20:15 Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΛΛΙΩΣ
22:00 ONE LUCKY ELEPHANT
22/03 19:30 AΦΗΓΗΣΕΙΣ ΑΛΛΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
20:15 THE GREEK CRISIS EXPLAINED
20:20 WELCOME TO EUROPE
20:30 AUTUMN GOLD

8. ΑΡΙΔΑΙΑ
9/04 20:00 ΣΕ ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΚΑΡΤΕΡΙ
21:30 ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΑΛΛΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
22:15 WELCOME TO EUROPE
10/04 20:00 ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΧΡΙΣΤΙΝΗ
21:30 ΘΕΣΣΑΛΟΝ-ΗΧΟΙ

9. ΗΡΑΚΛΕΙΟ
29/03 18:00 THE GREEK CRISIS EXPLAINED
18:10 WELCOME TO EUROPE
18:30 ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΡΙΣΙ
19:30 ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΣ ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ
20:45 ONE LUCKY ELEPHANT
30/03 18:00 ΕΝΑ ΜΟΥΣΕΙΟ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ
18:30 ΘΕΣΣΑΛΟΝ-ΗΧΟΙ
19:30 MADE IN BIRMINGHAM
20:45 MY SWEET CANARY
31/03 18:00 EMBRACEABLE
19:00 ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΧΡΙΣΤΙΝΗ
20:15 LIVING WITH FRAGILE X
21:25 NEUROTYPICAL

10. ΚΙΛΚΙΣ
11/04 20:00 EMBRACEABLE
21:00 BREADMAKERS
21:30 ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ
12/04 20:00 THE TILLMAN STORY
21:45 ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΑΛΛΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
22:30 THE GREEK CRISIS EXPLAINED
22:45 WELCOME TO EUROPE
13/04 20:00 MY SWEET CANARY
21:45 ΘΕΣΣΑΛΟΝ-ΗΧΟΙ
22:45 Η HXΩ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

11. ΡΕΘΥΜΝΟ
28/03 20:30 ΤΗΕ TILLMAN STORY
21:45 THE GREEK CRISIS EXPLAINED
21:50 WELCOME TO EUROPE
22:15 Η ΗΧΩ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
29/03 20:30 ΙΝΤΟ ΤΗΕ WIND
21:30 MY SWEET CANARY

12. ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ
02/04 17:00 Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΣΗΜΕΡΑ (ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΔΟΥΖΙΝΑ ΚΑΙ ΣΛΑΒΟΪ ΖΙΖΕΚ)
18:15 26,2 ΤΗΕ ROAD TO HERE
19:30 AΦΗΓΗΣΕΙΣ ΑΛΛΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
20:30 MY SWEET CANARY
03/04 17:30 WELCOME TO EUROPE
17:45 THE GREEK CRISIS EXPLAINED
18:00 KAMENGE, NORTHERN QUARTERS
19:15 ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΡΙΣΙ
20:15 Η ΗΧΩ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

13. ΙΩΑΝΝΙΝΑ
28/03 19:00 ΤΗΕ ΤΙLLMAN STORY
20:45 ΕΝΑ ΜΟΥΣΕΙΟ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ
21:30 ΜΥ SWEET CANARY
29/03 19:00 ONE LUCKY ELEPHANT
20:45 INTO THE WIND
21:45 THE GREEK CRISIS EXPLAINED
21:50 MADE IN BIRMINGHAM
30/03 19:00 BREADMAKERS
19:15 EMBRACEABLE
20:00 – 21:00 ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΥΤΙΣΜΟ
21:00 ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ

14. XANIA
26/03 19:00 THE TILLMAN STORY
20:45 ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΟ ΜΙΚΡΟ ΠΑΡΙΣΙ
21:45 ΜΥ SWEET CANARY
27/03 19:00 ONE LUCKY ELEPHANT
20:30 AΦΗΓΗΣΕΙΣ ΑΛΛΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
21:15 ΤΗΕ GREEK CRISIS EXPLAINED
21:20 WELCOME TO EUROPE
21:30 ΘΕΣΣΑΛΟΝ-ΗΧΟΙ
28/03 19:00 BREADMAKERS
19:15 EMBRACEABLE
20:15 ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ
21:15 ΜΑΘΗΜΑΤΑ-ΠΑΘΗΜΑΤΑ: ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ;
22:00 Η ΗΧΩ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

15. ΕΔΕΣΣΑ
05/04 20:00 ΤΗΕ TILLMAN STORY
21:45 THE GREEK CRISIS EXPLAINED
21:50 WELCOME TO EUROPE
22:00 MY SWEET CANARY
06/04 19:00 BREADMAKERS
19:15 EMBRACEABLE
20:15 ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ
21:15 ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΑΛΛΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
22:00 ΘΕΣΣΑΛΟΝ-ΗΧΟΙ

16. ΚΕΡΚΥΡΑ
22/03 20:00 ΤΗΕ TILLMAN STORY
21:45 THE GREEK CRISIS EXPLAINED
21:50 WELCOME TO EUROPE
22:00 MY SWEET CANARY
23/03 20:00 ONE LUCKY ELEPHANT
21:30 ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΑΛΛΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ
22:15 Η ΗΧΩ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

17. ΒΟΛΟΣ
06/04 20:00 ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ
21:00 BREADMAKERS
21:15 NEUROTYPICAL
07/04 20:00 THE TILLMAN STORY
21:45 THE GREEK CRISIS EXPLAINED
21:50 WELCOME TO EUROPE
22:00 MY SWEET CANARY
08/04 20:00 ONE LUCKY ELEPHANT
21:30 ENA ΜΟΥΣΕΙΟ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ
22:00 Η ΗΧΩ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
23:00 MADE IN BIRMINGHAM

18. XIOΣ
30/03 19:00 INCLUDING SAMUEL
20:00 – 20:30 ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΥΤΙΣΜΟ
20:30 BREADMAKERS
21:45 ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ
31/03 20:00 THE TILLMAN STORY
21:45 THE GREEK CRISIS EXPLAINED
21:50 WELCOME TO EUROPE

ΤΕΛΕΤΗ ΛΗΞΗΣ 13ου ΦΝΘ

ΔΕΙΤΕ ΟΜΩΣ ΠΡΩΤΑ ΕΔΩ, ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΤΟΥΡΚΟΣΠΟΡΟΥ ΚΑΙ ΜΕΘΥΣΤΑΚΑ ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΤΗΣ "ΣΕΛΑΝΙΚ"... ΤΟΥ ΑΞΕΣΤΟΥ ΑΥΤΟΥ, ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΛΕΣΑΝ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΦΕΤΟΣ ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ "ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ 2011", ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΔΥΟ ΤΥΠΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΓΕΛΟΥΣΕ ΟΛΟ ΤΟ "ΟΛΥΜΠΙΟ" ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ ΤΟΥ!.. ΤΙ ΘΛΙΒΕΡΟ ΑΛΗΘΕΙΑ; ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΖΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ 2,5 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ, ΝΑ ΕΧΕΙ ΔΗΜΑΡΧΟ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΜΠΕΚΡΟΥΛΙΑΚΑ!



13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα - 11-20 Μαρτίου 2011

Η αυλαία του 13ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης-Εικόνες του 21ου αιώνα έπεσε με την τελετή λήξης, που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 19 Μαρτίου 2011, στην κατάμεστη αίθουσα του κινηματογράφου Ολύμπιον.
Το κοινό καλωσόρισε ο διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης κ. Δημήτρης Εϊπίδης, ο οποίος τόνισε χαρακτηριστικά: «Στην έναρξη του Φεστιβάλ αναφέρθηκα στο στόχο μας, που πάντα παραμένει ο θεατής. Επιθυμούμε να γεμίσουμε τις αίθουσες γιατί σήμερα το ντοκιμαντέρ είναι ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Τα γεγονότα τρέχουν, οι εικόνες συγκλονίζουν τον κόσμο και το Φεστιβάλ αποκρίνεται σε αυτές τις ανησυχίες. Αποτελεί μια ελπίδα ότι ο κόσμος θα ευαισθητοποιηθεί και θα κινητοποιηθεί. Και πιστεύουμε πως τον στόχο αυτόν τον πετύχαμε. Οι θεατές κατέκλυσαν τις αίθουσες του Φεστιβάλ, σημειώνοντας αύξηση που αγγίζει το 20%. Αυτή είναι για εμάς η μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη επιβράβευση».

Κάνοντας έναν απολογισμό της φετινής διοργάνωσης, ο κ. Εϊπίδης υπογράμμισε ότι στο πλαίσιο του 13ου ΦΝΘ προβλήθηκαν συνολικά 233 ταινίες από 52 χώρες. Και πρόσθεσε, μεταξύ άλλων: «Μοιραστήκαμε ανθρώπινες στιγμές στην ημερίδα που έγινε στο πλαίσιο του αφιερώματος ‘’Έτσι είμαι, ανατρέποντας προκαταλήψεις’’ με θέμα τα άτομα με νοητικές και αναπτυξιακές δυσλειτουργίες. Επαληθεύτηκαν οι προσδοκίες μας για το ελληνικό ντοκιμαντέρ, του οποίου η παρουσία δυναμώνει κάθε χρόνο όλο και περισσότερο». Ο κ. Εϊπίδης αναφέρθηκε, επίσης, στις δύο υποτροφίες για παιδιά μετανάστες που φοιτούν στο Διαπολιτισμικό Γυμνάσιο Πυλαίας Θεσσαλονίκης και θα συνεχίσουν τις σπουδές τους στο ΙΕΚ ΑΚΜΗ. Επιπλέον, επεσήμανε την καινοτομία του «Ντοκιμαντέρ της ταυτόχρονης μετάδοσης - live streaming project», που εγκαινιάστηκε φέτος, λέγοντας: «Συνδεθήκαμε ζωντανά με την Κέρκυρα, το Ρέθυμνο, την Πάτρα και τη Λευκωσία, όπου το κοινό είδε ταυτόχρονα με τη Θεσσαλονίκη ταινίες της ζώνης των 8.00 στο Ολύμπιον και παρακολούθησε τις παρουσιάσεις των προσκεκλημένων σκηνοθετών συμμετέχοντας επίσης στις συζητήσεις με τους δημιουργούς. Εδώ, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους αυτούς που μας στάθηκαν στο πλάι μας. Αρχικά το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού, τον Δήμο Θεσσαλονίκης, την ΕΡΤ, την ΕΡΤ-3, το Πρόγραμμα MEDIA, το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, το Υπουργείο Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων, το Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο, και ασφαλώς την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, στο πλαίσιο του ΠΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας 2007-2013. Τέλος, ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συνεργάτες μου και τους εθελοντές που εργάστηκαν σκληρά για την επιτυχία αυτής της διοργάνωσης», υπογράμμισε ο κ. Εϊπίδης και ανανέωσε το ραντεβού με το κοινό στην 14η διοργάνωση, η οποία θα πραγματοποιηθεί από τις 9 έως τις 18 Μαρτίου 2012.

Ακολούθησε η απονομή των βραβείων στα ντοκιμαντέρ που ξεχώρισαν στο πλαίσιο του 13ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Το βραβείο της Διεθνούς Αμνηστίας για την καλύτερη ταινία της ενότητας «Ανθρώπινα Δικαιώματα» του Φεστιβάλ απέσπασε το ντοκιμαντέρ Ατελείωτη θλίψη, η ζωή μετά τη θανατική ποινή σε σκηνοθεσία Νταβίντ Αντρέ. Στην κριτική επιτροπή συμμετείχαν οι κ.κ. Ειρήνη Τσολάκη, Κώστας Παναγιωτάκης, Μάρω Σαββοπούλου και Μαριάννα Λεονταρίδου από τη Διεθνή Αμνηστία, καθώς και ο δημοσιογράφος Σωτήρης Δανέζης. Την απονομή έκανε η πρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας Ντορέττα Αστέρη, η οποία μεταξύ άλλων υπογράμμισε: «Εδώ και πενήντα χρόνια, η Διεθνής Αμνηστία πραγματοποιεί εκστρατείες για να δηλώσει ότι η πορεία προς την αξιοπρέπεια, το ταξίδι για το δίκαιο, την εκπαίδευση και την ελευθερία, ξεκινούν από το δικαίωμα στη ζωή». Με τη σειρά του, παραλαμβάνοντας το βραβείο, ο σκηνοθέτης Νταβίντ Αντρέ το χαρακτήρισε ως μεγάλη τιμή και σημείωσε: «Είμαι σίγουρος ότι το βραβείο αυτό θα χαροποιούσε πολύ τον πρωταγωνιστή του φιλμ, ο οποίος καταδικάστηκε σε θανατική ποινή».
Το βραβείο της περιβαλλοντικής οργάνωσης WWF για την καλύτερη ταινία της ενότητας «Κοινωνία και Περιβάλλον» του Φεστιβάλ απέσπασε η ταινία Κοντά στον ουρανό, σε σκηνοθεσία Τίτους Φασίνα. Στην κριτική επιτροπή συμμετείχαν οι κ.κ. Γιώργος Βελλίδης, Ιάσων Κάντας και Μαρία Λιβανού. Εκ μέρους της επιτροπής, ο κ. Βελλίδης απονέμοντας το βραβείο, χαρακτήρισε την ταινία ως «ένα απλό, λυρικό ταξίδι, που περιγράφει την αρμονική συνύπαρξη της φύσης με τον άνθρωπο».
Το βραβείο τηλεοπτικής προβολής της ΕΡΤ3, που επίσης απονέμεται σε ντοκιμαντέρ της ενότητας «Κοινωνία και Περιβάλλον» και συνοδεύεται από έπαθλο 3.000 ευρώ για μια προβολή της ταινίας μια φορά από την ΕΡΤ3, απονεμήθηκε στην ταινία Ένα μέλλον χωρίς πετρέλαιο της γαλλίδας δημιουργού Λετισιά Μορό. Στην κριτική επιτροπή συμμετείχαν οι κ.κ. Ηλίας Κουτσούκος, Στέργιος Μήτας και Γιώργος Τούλας. Τη βράβευση έκανε ο Γενικός Διευθυντής του τρίτου δημόσιου καναλιού, Κώστας Μπλιάτκας, ο οποίος επεσήμανε, ανάμεσα σε άλλα, ότι τα ντοκιμαντέρ αποτελούν βασικό κομμάτι του προγράμματος του καναλιού και δεσμεύτηκε ότι η ΕΡΤ3 θα συνεχίσει αυτή την πορεία, με το βλέμμα και στην επέτειο των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της πόλης της Θεσσαλονίκης. Εκ μέρους της σκηνοθέτιδας, το βραβείο παρέλαβε ο γάλλος πρόξενος κ. Κριστιάν Τιμονιέ, ο οποίος ευχαρίστησε την ΕΡΤ3 για την καλή συνεργασία. Να σημειωθεί, επίσης, ότι η ΕΡΤ3 απένειμε ειδική μνεία στις ταινίες Ξενοδοχείο «Ο παράδεισος» της Σοφίας Τζαβέλλα, Κοντά στον ουρανό του Τίτους Φασίνα και H βάρδια του πελεκάνου της Λείας Μπίντζερ.

Το βραβείο Doc on Air της ΕΡΤ, το οποίο αφορά στο καλύτερο project του Pitching Forum και αντιστοιχεί στο ποσό των 7.000 ευρώ, απέσπασε η ταινία The Return, από τη Νορβηγία, σε σκηνοθεσία Τόνε Άντερσεν / Tone Andersen και παραγωγή Ανίτα Ρέχοφ Λάρσεν / Anita Rehoff Larsen και Sant & Usant Documentary Film. Το βραβείο απονέμεται έπειτα από απόφαση κριτικής επιτροπής που απαρτίζεται από τους tutors, οι οποίοι παρακολουθούν τις προτάσεις ντοκιμαντέρ στο pitching forum του Docs in Thessaloniki του European Documentary Network (EDN). Απονέμοντας το βραβείο, ο διευθύνων σύμβουλος της ΕΡΤ, κ. Λάμπης Ταγματάρχης, τόνισε μεταξύ άλλων ότι η δημόσια τηλεόραση στηρίζει το ντοκιμαντέρ προβάλλοντας 1600 ώρες ανάλογου προγράμματος ετησίως.
Ακολούθησε η απονομή των βραβείων της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου FIPRESCI. Στην κριτική επιτροπή συμμετείχαν οι Paulo Portugal από την Πορτογαλία, Artsvi Bakhchinyan από την Αρμενία, Steffen Moestrup από τη Δανία, Gabriele Barrera από την Ιταλία και Δημοσθένης Ξιφιλίνος από την Ελλάδα. Το βραβείο FIPRESCI για ξένη παραγωγή απονεμήθηκε στην ταινία Ξενοδοχείο «Ο παράδεισος» σε σκηνοθεσία Σοφίας Τζαβέλλα, ενώ για ελληνική παραγωγή στην ταινία Μόνο οι λέξεις συνεχίζουν σε σκηνοθεσία Καλλιόπης Λεγάκη. Τις απονομές έκαναν αντίστοιχα, ο κ. Portugal και ο κ. Ξιφιλίνος. Παραλαμβάνοντας το βραβείο της, η κ. Λεγάκη ευχαρίστησε θερμά το Φεστιβάλ για την τιμή, καθώς και τους συνεργάτες και την παραγωγό της.

Η διαδικασία ολοκληρώθηκε με την απονομή των βραβείων κοινού, τα οποία φέτος ήταν τιμητικά, καθώς δεν αντιστοιχούσαν σε χρηματικά ποσά. Το βραβείο κοινού για την καλύτερη ξένη παραγωγή διάρκειας κάτω των 45’ απονεμήθηκε στην ταινία Η άλλη πόλη της Νέφιν Ντιτς, ενώ καλύτερη ξένη παραγωγή άνω των 45’ αναδείχτηκε η ταινία Δάκρυα για τη Γάζα σε σκηνοθεσία Βίμπεκε Λέκεμπεργκ.
Τη διάκριση για καλύτερη ελληνική παραγωγή κάτω των 45’ απέσπασε η ταινία Satsang, συντροφιά με την αλήθεια, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Αστρακά και Γιώργου Φωτιάδη, οι οποίοι ευχαρίστησαν την εταιρεία παραγωγής τους που τους στήριξε, αλλά και τον κόσμο που αγκάλιασε την ταινία. Τέλος, ως καλύτερη ελληνική παραγωγή κάτω των 45’ βραβεύτηκε η ταινία Το μωρό μου φτάνει των Αλέξη Πόνσε και Βιβής Ζωγράφου, οι οποίοι ευχαρίστησαν τους θεατές που ψήφισαν την ταινία τους και πρόσθεσαν ότι θα αντλήσουν από αυτή την επιτυχία δύναμη για να συνεχίσουν.
Αμέσως μετά την απονομή των βραβείων, ακολούθησε η προβολή της ταινίας που απέσπασε το βραβείο της Διεθνούς Αμνηστίας, Ατελείωτη θλίψη, η ζωή μετά τη θανατική ποινή του Νταβίντ Αντρέ.
Την τελετή λήξης του 13ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης τίμησαν με την παρουσία τους, μεταξύ άλλων, οι Σπύρος Βούγιας Υφυπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, Αναστάσιος Κουράκης Αντιπρόεδρος της Βουλής, Ιωάννης Ιωαννίδης Βουλευτής, Λάμπης Ταγματάρχης Διευθύνων Σύμβουλος ΕΡΤ, Γιωργανδρέας Ζάννος Μέλος Δ.Σ. ΕΡΤ, Σπύρος Πέγκας Αντιδήμαρχος Πολιτισμού, Τουρισμού και Παιδείας, Χασδάι Καπόν Αντιδήμαρχος Διαχείρησης Οικονομικών Πόρων, Κωνσταντίνος Ζέρβας Αντιδήμαρχος Περιβάλλοντος και Ελεύθερων Χώρων, Κρίστιαν Τιμονιέ, Γενικός Πρόξενος της Γαλλίας, Κάθριν Κέϊ, Γενική Πρόξενος των Η.Π.Α., Μαρία Τσακάλη Επίτιμη Πρόξενος Μ. Βρετανίας, Παντελής Πετμεζάς Πρόξενος Καναδά, Χρήστος Σαραντόπουλος Πρόξενος Ιταλίας, Χουσείν Οζντεμίρ, Πρόξενος Τουρκίας, Ζουλιέν Τσιαπόν - Λουκέσι, Διευθυντής Γαλλικού Ινστιτούτου Θεσσαλονίκης, Φίλιος Στάγκος Γενικός Διευθυντής TV 100, Κατερίνα Κοσκινά Πρόεδρος Κ.Μ.Σ.Τ., Πηνελόπη Σερδάρη Καλλιτεχνική Διευθύντρια Διεθνούς Φεστιβάλ Ρόδου.

13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα 11-20 Μαρτίου 2011

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ - ΒΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ

Βραβείο Κοινού που αφορά σε ταινίες άνω των 45’ απονέμεται:

i. Για ελληνική παραγωγή στην ταινία Το μωρό μου φτάνει / Alma bonita (Beautiful soul) σε σκηνοθεσία Αλέξη Πόνσε και Βιβής Ζωγράφου
ii. Για ξένη παραγωγή στην ταινία Δάκρυα της Γάζας / Tears of Gaza (Νορβηγία) σε σκηνοθεσία Βίμπεκε Λέκεμπεργκ / Vibeke Lokkeberg

Βραβείο Κοινού που αφορά σε ταινίες κάτω των 45’ απονέμεται:
i. Για ελληνική παραγωγή στην ταινία Satsang, συντροφιά με την αλήθεια σε σκηνοθεσία Μαριάννας Αστρακά και Γιώργου Φωτιάδη
ii. Για ξένη παραγωγή στην ταινία Η άλλη πόλη / The other town (Τουρκία) σε σκηνοθεσία Νεφίν Ντιντς / Nefin Dinc

ΒΡΑΒΕΙΑ FIPRESCI

Η φετινή Κριτική Επιτροπή της FIPRESCI απαρτίζεται από τους:
Paulo Portugal – Πρόεδρος (Πορτογαλία)
Artsvi Bakhchinyan (Αρμενία)
Steffen Moestrup (Δανία)
Δημοσθένης Ξιφιλίνος (Ελλάδα)
Gabriele Barrera (Ιταλία)
και απονέμει τα Βραβεία FIPRESCI

i. Για ελληνική παραγωγή στην ταινία Μόνο οι λέξεις συνεχίζουν σε σκηνοθεσία Καλλιόπης Λεγάκη
ii. Για ξένη παραγωγή στην ταινία Ξενοδοχείο «Ο παράδεισος» / Paradise hotel (Βουλγαρία) σε σκηνοθεσία Σοφίας Τζαβέλλα / Sophia Tzavella

ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΡΤ3

Το βραβείο τηλεοπτικής προβολής της ΕΡΤ3 σε ντοκιμαντέρ της ενότητας
«Κοινωνία και Περιβάλλον» απονέμεται στην ταινία Ένα μέλλον χωρίς πετρέλαιο / A future without oil της Λετισιά Μορό / Laetitia Moreau (Γαλλία). To βραβείο συνοδεύεται από έπαθλο 3.000 ευρώ για μια προβολή της ταινίας μια φορά από την ΕΡΤ3.

Την κριτική επιτροπή για το Βραβείο της ΕΡΤ3 απαρτίζουν οι:Ηλίας Κουτσούκος , δημοσιογράφος, συγγραφέας, σύμβουλος Γενικής Διεύθυνσης ΕΡΤ3 Στέργιος Μήτας, σκηνοθέτης ΕΡΤ3 Γιώργος Τούλας, προϊστάμενος Τμήματος Παραγωγής Ντοκιμαντέρ της Υποδιεύθυνσης Μόρφωσης και Ψυχαγωγίας ΕΡΤ3
Ειδική μνεία απονέμεται στις ταινίες:
· Ξενοδοχείο «Ο παράδεισος» / Paradise hotel (Βουλγαρία) σε σκηνοθεσία Σοφίας Τζαβέλλα / Sophia Tzavella
· Κοντά στον ουρανό / Close to heaven (Γερμανία – Ρουμανία) σε σκηνοθεσία Τίτους Φασίνα / Titus Faschina
· H βάρδια του πελεκάνου / Pelican’ s watch (Ελλάδα) σε σκηνοθεσία Λείας Μπίντζερ / Lea Binzer

ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΡΤ

Το "Βραβείο Doc on Air" της ΕΡΤ, αφορά στο καλύτερο project του Pitching Forum και αντιστοιχεί στο ποσό των 7.000 ευρώ.
Απονέμεται έπειτα από απόφαση κριτικής επιτροπής που απαρτίζεται από τους tutors, οι οποίοι παρακολουθούν τις προτάσεις ντοκιμαντέρ στο pitching forum του Docs in Thessaloniki του European Documentary Network (EDN).
Το βραβείο απονέμεται φέτος στο project The Return, από τη Νορβηγία, σε σκηνοθεσία Τόνε Άντερσεν / Tone Andersen και παραγωγή Ανίτα Ρέχοφ Λάρσεν / Anita Rehoff Larsen και Sant & Usant Documentary Film

ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ

Η φετινή Κριτική Επιτροπή για το βραβείο της Διεθνούς Αμνηστίας που απονέμεται σε ταινία με θέμα τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, απαρτίζεται
από τους:
Ειρήνη Τσολάκη (αντιπρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας)
Κώστα Παναγιωτάκη (διευθυντής του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας)
Μάρω Σαββοπούλου (υπεύθυνη Τύπου και Προβολής του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας)
Μαριάννα Λεονταρίδου (κριτικός κινηματογράφου και μέλος της Διεθνούς Αμνηστίας)
Σωτήρη Δανέζη (δημοσιογράφος).
Το βραβείο της Διεθνούς Αμνηστίας απονέμεται στην ταινία Ατελείωτη θλίψη, η ζωή μετά τη θανατική ποινή / Everlasting sorrow, life after the death penalty (Γαλλία) σε σκηνοθεσία Νταβίντ Αντρέ / David Andre

ΒΡΑΒΕΙΟ WWF

Η φετινή Κριτική Επιτροπή για το βραβείο της WWF που απονέμεται σε ταινία με θέμα το περιβάλλον και την αμφίδρομη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, απαρτίζεται από τους:
Γιώργο Βελλίδη (επικεφαλής τμήματος επικοινωνίας WWF Ελλάς)
Ιάσων Κάντα (συνεργάτης τμήματος επικοινωνίας WWF Ελλάς)
Μαρία Λιβανού (υπεύθυνη επικοινωνίας προγράμματος «Θάλασσα»)
Το βραβείο της WWF απονέμεται στην ταινία Κοντά στον ουρανό / Close to heaven (Γερμανία – Ρουμανία) σε σκηνοθεσία Τίτους Φασίνα / Titus Faschina

WELCOME TO EUROPE / KHAIMA / SOUTH CENTRAL GOSPEL /ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ ΑΛΛΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Συνέντευξη Τύπου παραχώρησαν το Σάββατο 19 Μαρτίου 2011, στο πλαίσιο του 13ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, οι σκηνοθέτες Στέλιος Κούλογλου (Welcome to Europe), Θανάσης Καρανικόλας (Khaima), Μαρία Πεσλή (Αφηγήσεις άλλων γυναικών) και Χρόνης Πεχλιβανίδης (South Central Gospel), οι ταινίες των οποίων συμμετέχουν στο διεθνές πρόγραμμα της διοργάνωσης.
Σημείο επαφής των τριών πρώτων ταινιών είναι το μεταναστευτικό ζήτημα, επομένως, όπως ήταν λογικό, η συζήτηση ξεκίνησε από αυτό. Ο Θανάσης Καρανικόλας επεσήμανε για την ταινία του Khaima: «Άρχισα να ασχολούμαι με το θέμα της ταινίας από το 2009. Η καταστροφή του καταυλισμού των αφγανών στην Πάτρα ήταν κάτι που ήξερα ότι θα συμβεί πολύ σύντομα και έτσι δεν θέλησα να μπω στη χρονοβόρο διαδικασία να εξασφαλίσω χρηματοδότηση από φορείς στη Γερμανία, όπου ζω. Ωστόσο, ήρθα στην Ελλάδα τον Μάρτιο και μέχρι τον Ιούνιο είχε γίνει το αναπόφευκτο, δηλαδή οι αρχές γκρέμισαν τον καταυλισμό. Για μένα, ήταν σημαντικό να μάθω τι γίνεται εκεί, επειδή πρωτύτερα είχα διαβάσει στο ίντερνετ διάφορα εξωφρενικά πράγματα που λέγονταν για αυτούς τους ανθρώπους, όπως π.χ. ότι είναι φορείς ασθενειών και εγκληματίες. Μέχρι και ομοφυλόφιλους τους έλεγαν, λόγω του ότι δεν μπορούσαν να συνευρεθούν με γυναίκες λόγω της απομόνωσης που βίωναν», ανέφερε ο σκηνοθέτης. Σχετικά με τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην κινηματογράφηση του ντοκιμαντέρ, ο δημιουργός τόνισε: «Το ότι προσέγγισα αυτούς τους ανθρώπους με θετική διάθεση, δεν σημαίνει φυσικά ότι και οι ίδιοι δεν αντιδρούσαν στην προοπτική να μου μιλήσουν, καθώς είχαν υποστεί κακή μεταχείριση, ειδικά από ορισμένα μέσα ενημέρωσης. Αναρωτιόντουσαν συχνά, λοιπόν, ποιο το νόημα σε όλο αυτό και κάθε φορά έπρεπε να τους εξηγώ ότι ακόμη κι αν η ταινία δεν τους βοηθήσει, μπορεί να βοηθήσει κάποιους άλλους στο μέλλον. Τους έλεγα ότι ο κόσμος πρέπει να μάθει τι τους συμβαίνει, καθώς, όπως λέει και το σύνθημα –το οποίο είναι και μια αλήθεια ταυτόχρονα- ‘’είμαστε όλοι μετανάστες’’. Και επειδή το θέμα αυτό είναι κυρίαρχο στην ατζέντα όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά της Ευρώπης και του κόσμου ολόκληρου, ήθελα να κάνω αυτή την ταινία, έστω και με αυτό τον τρόπο, ολοκληρώνοντάς την μόνος μου».
Από την πλευρά της, η Μαρία Πεσλή εξήγησε ότι δεν ήταν μόνη στο ταξίδι της κινηματογράφησης του ντοκιμαντέρ της Αφηγήσεις άλλων γυναικών, αφού συνοδοιπόροι της στη δημιουργική διαδικασία υπήρξαν οι τρεις πρωταγωνίστριές της, μετανάστριες που ζουν τα τελευταία 15 χρόνια στην Ελλάδα. «Αφού πρώτα τους κάναμε κάποια βασικά μαθήματα όσον αφορά στην κινηματογράφηση, το μοντάζ κλπ., τους δώσαμε τα μέσα ώστε να κινηματογραφούν οι ίδιες τις προσωπικές τους στιγμές. Ο λόγος για αυτό ήταν ότι προσωπικά με ενδιέφερε πάρα πολύ να δω το βλέμμα τους, να μάθω πώς βλέπουν οι ίδιες τις καταστάσεις που βιώνουν σε αυτή τη νέα πατρίδα, τόσο μακριά από το σπιτικό τους», υπογράμμισε η σκηνοθέτιδα. «Ο κόσμος αντιμετωπίζει τους μετανάστες ως μια απρόσωπη μάζα, αγνοώντας τι κουβαλά ο καθένας και η καθεμιά από αυτούς, είτε πρόκειται για γνώση είτε για πολιτιστική κληρονομιά. Μιλάμε για ανθρώπους που είναι πολλά χρόνια στην Ελλάδα, που βιώνουν την κρίση όπως εμείς, και έχουν το μέλλον τους συνυφασμένο με το μέλλον της Ελλάδας. Αυτό που ξεχνάμε εμείς, είναι πως αυτοί είναι ήδη τολμηροί, αφού κατάφεραν και άλλαξαν μια φορά τη ζωή τους, οδεύοντας προς το άγνωστο», κατέληξε η δημιουργός.
«Αφού μου έφτανε ο χρόνος για να πω αυτά που ήθελα, είπα να αποφύγω τις... φλυαρίες», υπογράμμισε ο Στέλιος Κούλογλου για το 11λεπτο ντοκιμαντέρ του Welcome to Europe, το οποίο θίγει τη μετανάστευση, ενσωματώνοντας μια εύστοχη σεναριακή ανατροπή. «Η βασική ιδέα της ταινίας είναι ότι οι εικόνες που παρουσιάζει δεν είναι εικόνες μιας ευρωπαϊκής χώρας όπως θέλει να αποκαλείται η χώρα μας και ότι ούτε η Ευρώπη αποτελεί αυτό το πολυπολιτισμικό μόρφωμα που θέλει να λέγεται, αλλά μάλλον ένα φρούριο για πλουσίους. Επομένως, η γενική ιδέα είναι ότι τα φαινόμενα απατούν. Από το 1999 που είχα παρουσιάσει στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης την ταινία Βρωμοέλληνες μέχρι σήμερα, το μόνο που έχει αλλάξει είναι ότι τότε τα μαύρα πρόβατα ήταν οι αλβανοί, ενώ τώρα είναι οι ασιάτες. Υπάρχει η ίδια δυσπιστία, η αλλεργία προς το ξένο, μια ξενοφοβία που με την κρίση έχει χειροτερέψει», εξήγησε ο δημιουργός. Όσον αφορά στα πρόσφατα γεγονότα με την απεργία πείνας των μεταναστών, ο κ. Κούλογλου δήλωσε ότι: «Στην αρχή ίσως είχαν μαξιμαλιστικά αιτήματα, αλλά η αλήθεια είναι πως έφεραν το πρόβλημα ξανά στην επιφάνεια, και κατάφεραν κάτι σημαντικό».
Με τη σειρά του, ο Χρόνης Πεχλιβανίδης στο ντοκιμαντέρ South Central Gospel καταγράφει τον κόσμο του γκόσπελ στη συνοικία South Central του Λος Άντζελες, έναν κόσμο που γνώρισε πολύ καλά στο πλάι του συ-σκηνοθέτη της ταινίας του, αμερικανού Τζιμ Γουίτνι, ο οποίος ζει εκεί εδώ και 20 χρόνια. «Το South Central είναι μια συνοικία όπου ζουν φτωχοί αφροαμερικανοί, μαζί με επίσης άπορους μεξικανούς. Μάλιστα, ανάμεσα στις δύο πλευρές υποβόσκει και μια κόντρα, με αποτέλεσμα ότι παρόλο που είχαμε άδεια να κινηματογραφήσουμε, ορισμένες φορές αντιμετωπίσαμε ορισμένες δυσκολίες σε πρακτικό επίπεδο», επεσήμανε ο σκηνοθέτης. Και πρόσθεσε: «Στις εκκλησίες που μπήκαμε, αντικρίσαμε μια μαγική εικόνα, μια εικόνα που έχω ξαναβιώσει μόνο στην Αφρική. Έμπαινες εκεί μέσα και όταν έβγαινες, νόμιζες ότι μόλις είχες κάνει ψυχοθεραπεία. Ο σύνδεσμός μας σε όλο αυτό ήταν ο Γούιλι Τσέιμπερς, ο οποίος ήταν πόλος έλξης για να έρθει ο κόσμος στη συγκεκριμένη εκκλησία. Άλλωστε, η μουσική του πορεία τον καθιστούσε ίνδαλμα, ένα είδωλο - ξεπεσμένο βέβαια, εν μέρει και από επιλογή- που όμως ήταν τόσο μια εκπληκτική προσωπικότητα όσο και μια εξαιρετική παρουσία μπροστά στην κάμερα», αφηγήθηκε ο σκηνοθέτης. Και κατέληξε λέγοντας: «Τα μπλουζ και τα γκόσπελ, μουσικά είδη συγγενικά μεταξύ τους, είναι η μουσική της ψυχής».

ΑΠΟΝΟΜΗ ΒΡΑΒΕΙΟΥ EDN

Το καθιερωμένο βραβείο του Ευρωπαϊκού Δικτύου Ντοκιμαντέρ (EDN), που τιμά πρόσωπα και οργανισμούς από την Ευρώπη με μεγάλη συνεισφορά στον τομέα του ντοκιμαντέρ, απονεμήθηκε φέτος στον διευθυντή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης κ. Δημήτρη Εϊπίδη. Η βράβευση πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011 στην αίθουσα Excelsior του Electra Palace, στο πλαίσιο του 13ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
«Η συνεισφορά του κ. Δημήτρη Εϊπίδη στο ντοκιμαντέρ είναι μοναδική. Γνωρίζουμε την πορεία του όλα αυτά τα χρόνια στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και χαιρόμαστε πολύ που βλέπουμε πως το όραμά του για το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ έχει πάρει σάρκα και οστά», τόνισε η διευθύντρια του EDN, Hanne Skjodt. Και συμπλήρωσε: «Από το 1999, το ΦΝΘ έχει δώσει πνοή στο ντοκιμαντέρ στην Ελλάδα και παράλληλα έχει δώσει τόσο στους έλληνες όσο και σε εμάς τους επισκέπτες, τη δυνατότητα να έρθουμε σε επαφή με πολύ καλές ταινίες κάθε είδους από όλο τον κόσμο. Οι άοκνες προσπάθειες του κ. Εϊπίδη έχουν καθιερώσει το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και έχουν προσελκύσει πάνω από 45.000 θεατές στην πόλη, μαζί με το πολύ δυνατό τμήμα της Αγοράς Ντοκιμαντέρ. Και ενώ οι καιροί δυσκολεύουν και πολλοί κάνουν πίσω, εκείνος βγαίνει μπροστά και αναζητά το καλύτερο. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι την ώρα που πολλοί έλληνες προτιμούν τη σύνταξη, ο κ. Εϊπίδης παλεύει καθημερινά όλο και περισσότερο. Για όλους αυτούς τους λόγους, του απονέμουμε το βραβείο του EDN».
Παραλαμβάνοντας το βραβείο, εμφανώς χαρούμενος, ο κ. Εϊπίδης αρκέστηκε να υπογραμμίσει: «Πολλά ευχαριστώ σε όλους σας. Πετύχαμε πολλά μαζί ως σήμερα. Ας πιούμε τώρα στο EDN και την επιτυχία του».

11-20 Μαρτίου 2011
ΟΜΙΛΙΑ ΡΑΪΝΕΡ ΖΙΜΟΝ

Μια ενδιαφέρουσα διάλεξη έδωσε ο γερμανός σκηνοθέτης Ράινερ Ζίμον το Σάββατο 19 Μαρτίου 2011, στην αίθουσα Τζον Κασαβέτης, στο πλαίσιο του 13ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Θέμα της ομιλίας, η οποία πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Γκαίτε, ήταν «Η DEFA, η λογοκρισία εκείνης της εποχής και η κατάργησή της μετά την επανένωση των δύο Γερμανιών».
O Ράινερ Ζίμον συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους σκηνοθέτες της πρώην Ανατολικής Γερμανίας. Το έργο του χαρακτηρίζεται από ταινίες σύγχρονου περιεχομένου που υιοθετούσαν κριτική στάση απέναντι στην καθημερινότητα της Ανατολικής Γερμανίας, ενώ επίσης εργάστηκε κυρίως στη Λατινική Αμερική διευθύνοντας κινηματογραφικά εργαστήρια σε διάφορες χώρες. Πέρα από τη σκηνοθεσία, διδάσκει στην Ανώτατη Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης στο Πότσνταμ-Μπάμπελσμπεργκ, καθώς και στο Μόναχο, ενώ διοργανώνει εργαστήρια για νέους κινηματογραφιστές στον Ισημερινό.
Η DEFA αποτελούσε ουσιαστικά το μονοπώλιο στην κινηματογραφία της Ανατολικής Γερμανίας και ελεγχόταν πλήρως από το κομμουνιστικό καθεστώς. Σε αυτά τα στούντιο γυρίστηκαν περί τις 700 ταινίες μυθοπλασίας και 10.000 ντοκιμαντέρ, ενώ υπήρχαν και ειδικά στούντιο animation. «Αν ήσουν σκηνοθέτης μπορούσες να εργαστείς επαγγελματικά μόνο για τη συγκεκριμένη εταιρεία. Τότε δεν υπήρχε καμία ανεξάρτητη παραγωγή, ούτε βίντεο, αλλά ούτε και οι σημερινές τεχνολογίες που δίνουν ελευθερία έκφρασης στους δημιουργούς. Τη δεκαετία του ’80 είχε αναπτυχθεί μια underground κινηματογραφική σκηνή, ενώ στη Δρέσδη και το Βερολίνο οι σκηνοθέτες δεν διέθεταν επαγγελματικό τεχνικό εξοπλισμό. Οι ταινίες ήταν γυρισμένες με κάμερα 8mm και ήταν περιθωριακές, δεν είχαν καμία ελπίδα να παιχτούν στις αίθουσες», σημείωσε ο Ράινερ Ζίμον.
Για την πρώτη ταινία που γυρίστηκε στα στούντιο της DEFA το1946, δόθηκε άδεια από τη στρατιωτική διοίκηση της Σοβιετικής Ένωσης. «Ήταν η ταινία Οι δολοφόνοι είναι μεταξύ μας του Βόλφγκανγκ Στάουντε και πράγματι ήταν μεταξύ μας, απλώς είχαν διαφύγει στη Δυτική Γερμανία γιατί εκεί δεν κινδύνευαν. Η ταινία αυτή ήταν η απαρχή μιας παράδοσης αντιφασιστικού κινηματογράφου που αναπτύχθηκε στα DEFA», επεσήμανε ο κ. Ζίμον. Κάθε χρόνο, μέχρι και το '90, στα στούντιο της DEFA γυρίζονταν 2-3 ταινίες με αντιναζιστικό περιεχόμενο. Μια από αυτές ήταν η ταινία Stern (Αστέρι) του Κόνραντ Βολφ, που γυρίστηκε το 1958, με θέμα το διωγμό των εβραίων από τη Θεσσαλονίκη, ενώ όπως είπε ο κ. Ζίμον ο ίδιος ολοκλήρωσε την καριέρα του στη DEFA με μια ταινία για τη γερμανική κατοχή στην Ελλάδα. Μια άλλη σημαντική κατηγορία ταινιών αφορούσε στη ζωή της εργατικής τάξης στην Ανατολική Γερμανία. «Παρουσίαζαν μεν τα κατορθώματα του κομμουνισμού, αλλά αυτές οι ταινίες δεν συμβάδιζαν με πραγματικότητα. Οι σκηνοθέτες που επιχειρούσαν να αποτυπώσουν με ρεαλιστικό τρόπο την κατάσταση έρχονταν σε σύγκρουση με το καθεστώτος. Επρόκειτο για ταινίες προπαγάνδας και σε αυτές οφείλεται η αρνητική φήμη της DEFA», σχολίασε ο κ. Ζίμον. Στα κρατικά στούντιο δεν γυρίζονταν μόνο πολιτικές ταινίες, αλλά και 15-20 ταινίες μυθοπλασίας ετησίως και επιπλέον ταινίες επιστημονικής φαντασίας, κωμωδίες και ταινίες για παιδιά, προκειμένου να προσελκύσουν θεατές.
Η ιστορία του κινηματογράφου στην Ανατολική Ευρώπη συνδέεται με την ιστορία των δημιουργών του, υποστήριξε ο Ράινερ Ζίμον, του οποίου η καλλιτεχνική πορεία σχετίστηκε άμεσα με το πολιτικό περιβάλλον όπου μεγάλωσε. Είχε την τύχη η οικογένειά του να μην εμπλακεί στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και όπως είπε ο ίδιος, «έτσι δεν είχα το τραύμα ότι ήμασταν ναζί». Στην εφηβεία του, τον ενέπνευσε η ταινία που έκανε ο Μιχαήλ Καλατόζωφ για τη Σοβιετική Ένωση, μετά το θάνατο του Στάλιν. «Έτσι ξεκίνησα να γράφω σενάρια, για να αλλάξω αυτά που έβλεπα. Όταν πέρασα τις εξετάσεις της σχολής κινηματογράφου, ήξερα ότι θέλω να κάνω ένα διαφορετικό σινεμά από άποψη αισθητικής, γιατί το 90% των ταινιών που γυριζόταν τότε κινούνταν στο ίδιο mainstream προπολεμικό μοτίβο, το οποίο μισούσα», επεσήμανε ο σκηνοθέτης. Δύο εβδομάδες μετά το ξεκίνημα των σπουδών του, άρχισε να κτίζεται το τείχος, το οποίο περνούσε μέσα από την αυλή της σχολής κινηματογράφου όπου φοιτούσε. Σε ηλικία 24 ετών, ο Ράινερ Ζίμον έλαβε έγκριση για να κάνει την πρώτη του ταινία, αλλά, όπως είπε χαρακτηριστικά, «εν μία νυκτί την απέρριψαν, χωρίς να ξέρω τίποτα. Οι ελπίδες ότι θα κάναμε καλό κινηματογράφο είχαν σβήσει». Στη συνέχεια, ο κ. Ζίμον εργάστηκε ως βοηθός των Ραλφ Κίρστεν και Κόνραντ Βολφ, ενώ από το 1968 σκηνοθέτησε ταινίες μυθοπλασίας και παιδικές ταινίες, στις οποίες απολάμβανε μεγαλύτερη καλλιτεχνική ελευθερία.
«Μετά τη δημιουργία του τείχους, είχαμε την ελπίδα ότι αφού δεν μπορούσε κανείς να δραπετεύσει, θα ξεκινούσε τουλάχιστον ένας ειλικρινής διάλογος. Έτσι, το 1963 νέοι κινηματογραφιστές δημιουργήσαμε την Κολεκτίβα ’63 με το δόγμα να γυρίζουμε ταινίες με τη μηχανή στο χέρι, οι οποίες να αναφέρονται στη ζωή στην Ανατολική Γερμανία. Τότε έγιναν πολλές ταινίες μυθοπλασίας με κριτική διάθεση», τόνισε ο σκηνοθέτης. Ακολουθεί μια πλημμυρίδα πολιτικών εξελίξεων με την περίοδο εκδημοκρατισμού, επί Χρουστσόφ, η κρίση με τους πυραύλους στην Κούβα, η δολοφονία του Κέννεντι, το δόγμα Μπρέζνιεφ και η εισβολή των τανκς στην Πράγα. Όλες αυτές τις εξελίξεις επηρέασαν τον κινηματογράφο της Ανατολικής Γερμανίας, άλλοτε προς φιλελεύθερη και άλλοτε προς συντηρητική κατεύθυνση. Με την όξυνση του ψυχρού πολέμου και την άσχημη οικονομική κατάσταση της χώρας, οι κινηματογραφιστές που δεν προσαρμόζονταν στην εκάστοτε πολιτική πραγματικότητα αποτελούσαν τους αποδιοπομπαίους τράγους και οι ταινίες τους απαγορεύονταν. Ωστόσο, όπως παραδέχτηκε ο Ράινερ Ζίμον «ελάχιστοι ήταν αντίθετοι απέναντι στην πιεστική στάση του καθεστώτος». Τη δεκαετία του '70 οι περισσότερες ταινίες που γυρίζονται στα στούντιο DEFA αφορούν στην ζωή στην κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία χωρίς όμως τις αντιφάσεις της καθημερινότητας, καθώς υπήρχε ο φόβος της λογοκρισίας.
Το 1980 ο Ράινερ Ζίμον άρχισε να γυρίζει σε ταινία την ιστορία ενός δημάρχου μιας επαρχιακής πόλης, ο οποίος στα μέσα της ζωής του φαίνεται απογοητευμένος από τα κομμουνιστικά ιδανικά και ασχολείται με τον εαυτό του. «Την ιστορία, την πρότεινε το ίδιο το στούντιο και αναρωτιόμουν ‘’γιατί να ζητήσουν από μένα να την γυρίσω; Μήπως ήθελαν να με δοκιμάσουν’’; Στα γυρίσματα είχαμε πολύ έντονη κριτική από την πολιτική ηγεσία και από συνάδελφους μου. Μου ζητήθηκε να αφαιρέσω κομμάτια και το έκανα μέχρι σε ένα σημείο, αλλά κάποια στιγμή τα πράγματα οξύνθηκαν, το θέμα έφτασε στον Έρικ Χόνεκερ ο οποίος το 1983 αποφάσισε η ταινία να μην ολοκληρωθεί», αφηγήθηκε ο σκηνοθέτης. Πολλά χρόνια αργότερα, μετά την πτώση του τείχους ο Ράινερ Ζίμον διαπίστωσε ότι οι μισές από τις χίλιες και πλέον σελίδες του «φακέλου» του στη Στάζι αφορούσαν στη συγκεκριμένη ταινία. Μεταξύ των εγγράφων, υπήρχε και μια επιστολή του διευθυντή της Στάζι που ανέφερε ότι πρόκειται για ένα πείραμα και τελικά η ταινία μπορεί να μην προβληθεί. Μετά από αυτό το συμβάν, ο κ. Ζίμον στράφηκε σε ταινίες σχετικά με τη γερμανική ιστορία, αλλά και ταινίες για την φασιστική περίοδο. Όπως σημείωσε σχετικά: «αυτές ήταν ίσως οι καλύτερες ταινίες μου».
Μετά την πτώση του Τείχους, το 1990, γυρίστηκαν κάποιες σημαντικές ταινίες στα στούντιο DEFA – όπως π.χ. το Η χώρα πίσω από την ηλιαχτίδα - για πρώτη φορά χωρίς λογοκρισία. Ωστόσο, όπως σημείωσε ο Ράινερ Ζίμον: «Όσοι ήταν ανεπιθύμητοι στην DEFA πριν την αλλαγή του καθεστώτος ήταν και μετά, γιατί δεν τους ήθελαν οι σκηνοθέτες της τηλεόρασης, οι οποίοι παρόλο που είχαν κάνει τη χειρότερη προπαγάνδα, κατείχαν την εξουσία. Τελικά, η λογοκρισία του χρήματος είναι χειρότερη από κάθε λογοκρισία», συμπλήρωσε ο κ. Ζίμον. Οι πρώτοι που απολύθηκαν από τα στούντιο, περί τα τέλη της δεκαετίας του '90, ήταν οι καλλιτεχνικοί συνεργάτες. «Η διευθύντρια που μας απέλυσε ήταν μέλος της Στάζι!», τόνισε ο σκηνοθέτης.
Σήμερα εκεί δεν γίνονται παραγωγές ταινιών, αλλά τα στούντιο νοικιάζονται για γυρίσματα ταινιών τρίτων. Μετά το 1993, ο Ράινερ Ζίμον εργάστηκε κυρίως στη Λατινική Αμερική διευθύνοντας κινηματογραφικά εργαστήρια με ινδιάνους σκηνοθέτες. «Η Λατινική Αμερική με ενδιαφέρει περισσότερο από τη χορτάτη Ευρώπη», επεσήμανε στην ομιλία του ο γερμανός σκηνοθέτης. Όταν ζητήθηκε η άποψή του σχετικά με την εμπλοκή της πολιτικής στην τέχνη, ο ίδιος ανέφερε ότι νιώθει ως παιδί του Μπρεχτ: «Ο καλλιτέχνης πρέπει να μένει μακριά από την πολιτική εξουσία. Έχει την ευθύνη να κάνει τους ανθρώπους να σκέφτονται. Η τηλεόραση μας έχει αποβλακώσει. Ευτυχώς που υπάρχουν τα φεστιβάλ κινηματογράφου όπου προβάλλονται άλλα πράγματα, πέρα από τα σκουπίδια της τηλεόρασης».

ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΖΟΝΤΑΣ 18/3

Η ενότητα «Κουβεντιάζοντας» του 13ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ολοκληρώθηκε την Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011 στην αίθουσα Excelsior του ξενοδοχείου Electra Palace. Στη συζήτηση συμμετείχαν οι σκηνοθέτες Νίκος Μεγγρέλης (Πεθαίνοντας για την αλήθεια), Χρόνης Πεχλιβανίδης (South Central Gospel), Θανάσης Καρανικόλας (Khaima), Βίσα Κόιζο-Καντίλα (Πορτραίτο ενός άνδρα), Τζένιφερ Άρνολντ (Μια μικρή πράξη), Λία Μπίνζερ (Η βάρδια του πελεκάνου), Νταβίντ Αντρέ (Ατελείωτη θλίψη, η ζωή μετά την θανατική καταδίκη) και Λευτέρης Φυλακτός (26.2 The road to here).
Το ντοκιμαντέρ Πεθαίνοντας για την αλήθεια του Νίκου Μεγγρέλη παρουσιάζει συνταρακτικές ιστορίες δημοσιογράφων με φόντο τον πόλεμο του Ιράκ, αποκαλύπτοντας άγνωστες πτυχές των γεγονότων. Άλλωστε, ο ίδιος ο δημιουργός με την ιδιότητα του δημοσιογράφου έχει βρεθεί πολλές φορές σε εμπόλεμες ζώνες ως πολεμικός ανταποκριτής. «Συχνά με ρωτούν γιατί έκανα την ταινία. Το μόνο που έχω να απαντήσω είναι ότι ύστερα από τόσους πολέμους και έπειτα από τη συνδικαλιστική δράση που έχω αναπτύξει, η οποία πάντα αφορούσε στην προστασία των δημοσιογράφων, ένιωσα πως αυτό ήταν το απολύτως λογικό επόμενο βήμα για εμένα. Ξέρετε, ο κόσμος κάθε μέρα συζητά αυτά που του μεταδίδει ένας πολεμικός ανταποκριτής, αλλά όταν αυτός σκοτώνεται, τότε αμέσως όλοι τον ξεχνούν, κανείς δεν ασχολείται πλέον μαζί του», επεσήμανε ο Νίκος Μεγγρέλης. Ο σκηνοθέτης υπογράμμισε και μια ατυχή σύμπτωση αναφορικά με την ταινία του, λέγοντας: «Ένας από τους δημοσιογράφους που μου μιλούν στην ταινία, αυτή τη στιγμή αγνοείται στη Λιβύη και κανείς - ούτε οι καθεστωτικοί ούτε οι αντικαθεστωτικοί - δεν παραδέχεται ότι τον έχει απάγει, εάν κάτι τέτοιο έχει όντως συμβεί».
Σύμφωνα με τον δημιουργό Χρόνη Πεχλιβανίδη, το ντοκιμαντέρ South Central Gospel αποτελεί μια κινηματογραφική ματιά στα γκόσπελ της συνοικίας South Central του Λος Άντζελες, μια περιοχή που μαστίζεται από τη φτώχεια και τη φυλετική καταπίεση, η οποία όμως βρίσκεται πολύ κοντά στο Χόλιγουντ και την λαμπερή όψη της περιοχής. «Είναι πραγματικά φοβερό να βλέπεις τόσους ανθρώπους να προσεύχονται, να ζουν και να ελπίζουν με αυτόν τον τρόπο», σημείωσε χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης. Αναφερόμενος στη μουσική πλευρά της ταινίας του, δήλωσε: «Ύστερα από την παραγωγή που έκανα στο ντοκιμαντέρ ‘’Ταξιδιάρα ψυχή’’ με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Αγγελάκα – σε σκηνοθεσία της Αγγελικής Αριστομενοπούλου - , τώρα με το South Central Gospel έχω την ευτυχία να συνεχίζω με ένα ακόμη μουσικό ντοκιμαντέρ.
Η δυνατότητα αυτή προέρχεται από την μουσική εκπομπή που κάνω για την κρατική τηλεόραση εδώ και κάποια χρόνια, μέσω της οποίας ταξιδεύω όλο τον κόσμο, ψάχνοντας για μουσική».
Στο ντοκιμαντέρ Khaima ο σκηνοθέτης Θανάσης Καρανικόλας επιχείρησε να καταγράψει την αλήθεια για μια συγκεκριμένη ομάδα μεταναστών, εγχείρημα που ξεκίνησε με αφορμή ένα σχετικό τηλεοπτικό ρεπορτάζ. «Είδα ένα πολύ δραματοποιημένο ρεπορτάζ στην τηλεόραση, γεμάτο υπερβολές για τους αφγανούς –κατά κύριο λόγο- μετανάστες που ζούσαν εδώ και 12 χρόνια σε έναν πρόχειρο καταυλισμό στην Πάτρα και θέλησα να πάω εκεί για να διαπιστώσω μόνος μου τι ακριβώς ισχύει. Ήταν μια ιδιαίτερα δύσκολη διαδικασία, καθώς δεν υπήρχε ούτε συνεργείο ούτε εικονολήπτης, παρά μόνο εγώ, που επεδίωκα παράλληλα να κερδίσω την εμπιστοσύνη των προσφύγων. Βλέπετε, αυτοί οι άνθρωποι έχουν χάσει κάθε ίχνος σεβασμού προς τα μέσα ενημέρωσης», τόνισε ο σκηνοθέτης. Και πρόσθεσε: «Για εμένα, αυτή η προσπάθεια, πέραν των κοινωνικών και πολιτικών προεκτάσεων που θα μπορούσε να λάβει, είναι η ενσάρκωση της ιδέας του άλλου, του ξένου. Την ίδια στιγμή, στάθηκε και σαν μια αφορμή για να καταρριφθούν πολλές προκαταλήψεις».

Ένας σαραντάχρονος άντρας σε κρίση είναι ο πρωταγωνιστής της ταινίας Πορτρέτο ενός άντρα του Βίσα Κόιζο-Καντίλα, ο οποίος τυχαίνει μάλιστα να είναι και καλός φίλος με τον ήρωά του. Ο χαρακτήρας της ταινίας βρίσκεται σε σύγχυση, καθώς δοκιμάζεται η σχέση του με τον μικρό γιο του, αλλά και με το αλκοόλ, ενώ παράλληλα προσπαθεί μέσα από την ψυχανάλυση να νικήσει τους δαίμονες του παρελθόντος του, μιας και ο πατέρας του υπήρξε αυτόχειρας. «Στη Φιλανδία υπάρχει μεγάλο πρόβλημα με τον αλκοολισμό, τις αυτοκτονίες και τη δυστυχία εν γένει. Νομίζω ότι ένας από τους σημαντικότερους λόγους γι’ αυτό, είναι το γεγονός ότι ακόμα υφίσταται το κοινωνικό ταμπού να μην ζητούμε βοήθεια και να μην κάνουμε ψυχοθεραπεία», επεσήμανε ο σκηνοθέτης. Μιλώντας για τη σχέση του με τα άτομα που κινηματογράφησε, ο δημιουργός υπογράμμισε: «Η μοναδικότητα της ταινίας μου έγκειται στο ότι όλοι όσοι εμφανίζονται σε αυτή ανήκουν στον ευρύ φιλικό μου κύκλο, επομένως δεν τέθηκε ποτέ ζήτημα εμπιστοσύνης, κάτι που όλοι ξέρουμε ότι στο ντοκιμαντέρ είναι κομβικής σημασίας».

Από την πλευρά της, η Τζένιφερ Άρνολντ στην ταινία της Μια μικρή πράξη αφηγείται την ιστορία του Κρις Μμπούρου, ενός επαρχιώτη μαθητή από την Κένυα, ο οποίος χάρη στην χορηγία μιας επιζήσασας του Ολοκαυτώματος, κατόρθωσε να αποφοιτήσει από το Χάρβαρντ και είναι πλέον δικηγόρος του ΟΗΕ στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο Κρις αποφάσισε να βρει την άγνωστη γυναίκα που του άλλαξε τη ζωή και μάλιστα ξεκίνησε ένα δικό του πρόγραμμα υποτροφιών, στο οποίο έδωσε το όνομά της. «Η σχέση που ανέπτυξα με όλους στην Κένυα ήταν πολύ έντονη, και φυσικά βοήθησε το γεγονός ότι μεγάλωσα εκεί, οπότε γνωριζόμασταν καλά μεταξύ μας. Και πάλι, όμως, οι παρεξηγήσεις παραμονεύουν… Λόγω του ότι η ταινία προβάλλεται σε διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσμο, κάποιοι από τους πρωταγωνιστές νομίζουν ότι εγώ έγινα εκατομμυριούχος και περιμένουν το μερίδιό τους. Νομίζω ότι πρέπει να τους εξηγήσουμε πώς ακριβώς έχει το πράγμα», εξήγησε η δημιουργός.

Η παράδοση αμπελουργίας στη Σαντορίνη και η επέλαση της άναρχης δόμησης στο νησί αποτελεί το κεντρικό θέμα στο ντοκιμαντέρ Η βάρδια του πελεκάνου της Λείας Μπίνζερ. «Η Ελλάδα είναι ένα αστείο μέρος, όπου ο χρόνος έχει πραγματικά αλλάξει τους ανθρώπους. Η ταινία προσπαθεί με έναν αφηγηματικό τρόπο να περιγράψει αυτή την προβληματική κοινωνία», υπογράμμισε η δημιουργός. Η σχέση της σκηνοθέτιδας με τον κεντρικό ήρωα του φιλμ, τον αμπελουργό Νίκο Πελεκάνο, ήταν ένα μεγάλο στοίχημα που η ίδια έπρεπε να κερδίσει. «Είχαμε καταγράψει όλες αυτές τις προσωπικές του στιγμές και στην ταινία τον ακούμε συνεχώς να μιλά, ωστόσο για να μπορέσω να βρω μια ισορροπία κατά τη διαδικασία των γυρισμάτων του ντοκιμαντέρ έπρεπε να καθοδηγώ τον εαυτό μου περισσότερο, και όχι τον Πελεκάνο».

Στην ταινία Ατελείωτη θλίψη, η ζωή μετά την θανατική καταδίκη ο σκηνοθέτης Νταβίντ Αντρέ διατυπώνει κρίσιμα ερωτήματα γύρω από τη θανατική ποινή, αφηγούμενος την ιστορία του Σον Σέλερς, ο οποίος, καταδικασμένος σε θάνατο από τα δεκάξι του, εκτελέστηκε στην Οκλαχόμα σε ηλικία 29 ετών. Ο δημιουργός κατέγραψε τις τελευταίες στιγμές του στην πτέρυγα των θανατοποινιτών και δέκα χρόνια αργότερα, επέστρεψε αναζητώντας τους πρωταγωνιστές της ιστορίας. «Όλοι ζητούν δικαιοσύνη, ωστόσο το ερώτημα είναι εάν μπορεί η θανατική ποινή να επουλώσει τις πληγές ή μήπως κάνει τα πράγματα χειρότερα. Επιστρέφοντας μετά από τόσα χρόνια στο ίδιο μέρος, νομίζω ότι ανακάλυψα ότι συμβαίνει το δεύτερο», σχολίασε ο δημιουργός. Ως σκηνοθετική φιλοσοφία, ο ίδιος πιστεύει ότι η αισθητική συμπορεύεται με την ηθική. Όπως υπογράμμισε σχετικά: «Η κίνηση της κάμερας ή ένα close up αποτελούν ηθικά ζητήματα». Όσο για την σχέση του με τους ανθρώπους που κινηματογραφεί, ο σκηνοθέτης επεσήμανε ότι είναι αναγκαίο να υπάρχει μεταξύ τους ειλικρίνεια: «Το να κοροϊδεύεις τον κόσμο είναι ένα παιχνίδι που τελικά θα σε οδηγήσει στο να χάσεις».

Μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία με αφορμή τον Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών και με πρωταγωνίστρια την 50χρονη Μπέκι, η οποία έφτασε στην Ελλάδα από τις ΗΠΑ προκειμένου να συμμετάσχει στον αγώνα, αφηγείται η ταινία 26.2 The Road to Here του Λευτέρη Φυλακτού. Ο δημιουργός, ο οποίος αυτοχαρακτηρίστηκε ως «πολιτιστικός μετανάστης» καθώς αυτή την περίοδο ζει στο Βερολίνο όπου κάνει μεταπτυχιακές σπουδές, μίλησε για την ξεχωριστή πρωταγωνίστριά του. Η Μπέκι έχει διδακτορικό στην ψυχολογία, είναι αθλήτρια μαραθωνοδρόμος, αλλά και θύμα παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης από τον πατριό της. «Επιπλέον, στην εφηβεία της έχασε την ακοή της, οπότε πρακτικά, όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για μια γυναίκα η οποία είναι μαραθωνοδρόμος της ζωής. Μόνο που, όπως λέω και στην ταινία, στη ζωή δεν υπάρχει γραμμή τερματισμού…», εξήγησε ο σκηνοθέτης. Σύμφωνα με τον δημιουργό, η κάμερα στο ντοκιμαντέρ λειτουργεί ως «προβοκάτορας»: «Η αλήθεια, την οποία επικαλούνται πολλοί, δεν υπάρχει, δεν γίνεται να υπάρξει. Το μόνο που πραγματικά αξίζει είναι η ειλικρίνεια. Αυτή είναι η λέξη κλειδί».

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ / ΚΑΜΕΝΓΚΕ, ΟΙ ΒΟΡΕΙΕΣ ΣΥΝΟΙΚΙΕΣ/ Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ/

Ο κύκλος των συνεντεύξεων τύπου του 13ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ολοκληρώθηκε το Σάββατο 19 Μαρτίου 2011, με τη συμμετοχή των δημιουργών Μόνα Νικοάρα (Το σχολείο μας), Λεχ Μικούλσκι (Η θάλασσα μέσα από τα μάτια σου) και Μανού Τζερόζα και Σάλβα Μουνιόθ (Καμένγκε, οι βόρειες συνοικίες).

Μιλώντας για την ταινία της, που παρακολουθεί σε μια μικρή πόλη της Τρανσυλβανίας, τρία παιδιά απ’ την κοινότητα των Ρομά τα οποία συμμετέχουν σ’ ένα ειδικό πρόγραμμα για την άρση των φυλετικών διαχωρισμών, η Μόνα Νικοάρα, τόνισε χαρακτηριστικά: «Τα παιδιά αυτά παλεύουν ενάντια στην αδιαφορία, την παράδοση και την αδιαλλαξία με χιούμορ, αισιοδοξία και τσαμπουκά. Η ταινία γυρίστηκε στη διάρκεια τεσσάρων χρόνων, από το 2006 μέχρι και το 2010 και παρακολουθεί την πορεία των μαθητών σε τρία σχολεία. Μάλιστα σε δυο από αυτά, τα παιδιά είχαν ουσιαστικά απομονωθεί, ενώ στο τρίτο κατάφεραν να ενταχτούν στην κοινωνία ευκολότερα». Το ντοκιμαντέρ σκιαγραφεί ταυτόχρονα και το πορτραίτο της κοινότητας στην οποία διέμεναν. «Δεν θέλαμε να δώσουμε μόνο την αισιόδοξη πλευρά της ιστορίας, αλλά τις πραγματικές πιθανότητες που υπήρχαν για να είναι επιτυχές το συγκεκριμένο εγχείρημα», εξήγησε η δημιουργός. Όπως καταγράφεται στην ταινία, οι τρεις Ρομά μαθητές σημειώνουν πρόοδο μετά την ένταξή τους στο ειδικό πρόγραμμα. «Η διαφορετική προσέγγιση της δασκάλας στο σχολείο αυτό βοήθησε τα παιδιά να προοδεύσουν. Όλα λειτουργούσαν ρολόι. Εάν έρχονταν σε επαφή με αυτή τη γυναίκα νωρίτερα, θα είχαν βοηθηθεί πολλά περισσότερα παιδιά», ανέφερε η Μόνα Νικοάρα και συμπλήρωσε ότι μετά την ολοκλήρωση του ντοκιμαντέρ, τα πράγματα δεν είχαν ευχάριστη εξέλιξη γι αυτά τα παιδιά. «Τα παιδιά πηγαίνουν σήμερα σε ένα άλλο σχολείο, ένα άσχημο μέρος στο οποίο δεν μπορούν να ενταχθούν. Δυστυχώς το γεγονός το έχουν αποδεχτεί οι ίδιοι αλλά και οι οικογένειές τους κι έτσι πορεύονται», επεσήμανε.

Στη συνέχεια το λόγο πήρε ο σκηνοθέτης Λεχ Μικούλσκι. Στο ντοκιμαντέρ του Η θάλασσα μέσα από τα μάτια σου, ο δημιουργός παρακολουθεί την ιστορία της τυφλής Άλις, η οποία ξεκινά ένα ξεχωριστό ταξίδι με το ιστιοφόρο Ζάβισα Τσάρνι. Αν και αρχικά είναι γεμάτη αμφιβολίες και άγχος για το αν πήρε τη σωστή απόφαση, σιγά - σιγά αρχίζει να καταλαβαίνει πόσο πολύτιμη είναι αυτή η εμπειρία. Μάλιστα, δεν πρόκειται για ένα απλό ταξίδι, καθώς η Άλις είναι μια μόνο απ’ τους τυφλούς που αποτελούν το μισό πλήρωμα του πλοίου. «Επέλεξα την συγκεκριμένη ιστορία κατά τύχη. Μια ημέρα, το 2007, καθώς άκουγα ραδιόφωνο, έπεσα πάνω στον καπετάνιο του πλοίου που αφηγούνταν ιστορίες από το προηγούμενο ταξίδι τους. Η ιδέα ενός τέτοιου ταξιδιού για ανθρώπους τυφλούς μου φάνηκε εντελώς τρελή και αποφάσισα να τη μεταφέρω στην οθόνη», σημείωσε ο Λεχ Μικούλσκι. Για την Άλις, το ταξίδι αυτό αποτέλεσε μια περιπέτεια, μια ευκαιρία να αντιληφθεί διαφορετικά τη ζωή της. «Η Άλις είχε μια ευκαιρία να δει τη ζωή με μια διαφορετική οπτική. Είναι μια δυνατή γυναίκα και η ιστιοπλοΐα τη βοήθησε να καταλάβει τη δική της θέση στον κόσμο. Το παράδοξο ήταν ότι ζούσε κοντά στη θάλασσα, ο πατέρας ήταν ψαράς, όμως δεν είχε ξαναμπεί με πλοίο. Μετά από αυτό, ήρθαν πολλές αλλαγές», υπογράμμισε ο σκηνοθέτης.

Στο τέλος, οι σκηνοθέτες Μανού Τζερόζα και Σάλβα Μουνιόθ, μίλησαν για την ταινία τους Καμένγκε, οι βόρειες συνοικίες. Η κάμερά τους εισχώρησε στις βόρειες συνοικίες του Μπουτζουμπούρα, πρωτεύουσας του Μπουρούντι, όπου οι άνθρωποι προσπαθούν να επιβιώσουν και να ξαναφτιάξουν τις ζωές τους ύστερα από τον δεκαετή εμφύλιο πόλεμο που τελείωσε το 2005. Πρωταγωνιστής του ντοκιμαντέρ είναι ο Αλέξις Σιντουχίτζε, δημοσιογράφος που γεννήθηκε στην περιοχή και οργάνωσε, το 2007, ένα πολιτικό κίνημα που προσπαθεί να αλλάξει τα πράγματα στη χώρα. «Η κατάσταση στην περιοχή παραμένει δραματική. Ακόμη και μετά τις εκλογές, επικεφαλής της αντιπολίτευσης δολοφονήθηκαν. Υπήρχε περίοδος που τρεις- τέσσερις άνθρωποι σκοτώνονταν κάθε βράδυ. Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο δύσκολο και επικίνδυνο ήταν για τον Αλέξη να πει αυτή την ιστορία», σημείωσε ο Μανού Τζερόζα. Στο ντοκιμαντέρ καταγράφεται ακόμη η ιδιαίτερη σχέση του πρωταγωνιστή με τη σύζυγό του, η οποία διαμένει με το παιδί τους στην Τουλούζ της Γαλλίας. «Ήταν δύσκολο να ανοιχτεί καθώς φοβόταν πολύ», τόνισε ο Σάλβα Μουνιόθ. Και συνέχισε: «Εκείνη την περίοδο ο Αλέξις βρισκόταν στη φυλακή και η ίδια φοβήθηκε μη του κάνουν κακό εάν γινόταν αυτή η ταινία. Το μόνο που μας είπε ήταν ότι τον αγαπάει πολύ κι ότι παρότι γνωρίζει ότι κινδυνεύει, σέβεται και στηρίζει την προσπάθειά του να παλέψει για να αλλάξει τον τόπο του».

Οι δυο σκηνοθέτες, εκτός από τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν κάνοντας γυρίσματα σε φτωχογειτονιές όπου η βία συνεχίζεται, είχαν να αντιμετωπίσουν και πρακτικά ζητήματα, όπως αυτό της έλλειψης χρηματοδότησης. «Εμείς δουλεύαμε στον χώρο της διαφήμισης, οπότε δεν είχαμε την απαιτούμενη εμπειρία για να μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε οικονομική στήριξη», εξήγησε ο Μανού Τζερόζα και ο Σάλβα Μουνιόθ πρόσθεσε: «Κάναμε, λοιπόν, μια συμφωνία με μια ιταλική Μη Κυβερνητική Οργάνωση. Τους προτείναμε να καλύψουν τα έξοδο για τη μετακίνηση και τη διαμονή μας στο Μπουρούντι και σε αντάλλαγμα δεσμευτήκαμε να κάνουμε μια ταινία για τη δική τους δουλειά. Ήταν ένα είδος καλής ανταλλαγής και γι' αυτούς και για μας».

13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα 11-20 Μαρτίου 2011

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΣΕΡΓΚΕΪ ΛΟΖΝΙΤΣΑ

Ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει τις θεματικές του, οι διαφορές μεταξύ των ταινιών μυθοπλασίας και του ντοκιμαντέρ, καθώς και η σχέση που χτίζει με το κοινό μέσω των ταινιών του, ήταν ορισμένα από τα θέματα επάνω στα οποία τοποθετήθηκε ο ουκρανός δημιουργός Σεργκέι Λοζνίτσα, στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε την Τρίτη 15 Μαρτίου 2011, στο πλαίσιο του 13ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Η φετινή διοργάνωση πραγματοποιεί αφιέρωμα στο έργο του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη, προβάλλοντας συνολικά 11 ταινίες τεκμηρίωσης από τη φιλμογραφία του.

Καλωσορίζοντας τους παρευρισκόμενους στην εκδήλωση, ο διευθυντής του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, κ. Δημήτρης, Εϊπίδης, ευχαρίστησε τον Σεργκέι Λοζνίτσα, που δίνει το «παρών» στο 13ο ΦΝΘ. «Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που το Φεστιβάλ τιμά τον κορυφαίο αυτόν καλλιτέχνη, τον άνθρωπο που διακρίνεται από ένα ιδιότυπο, προσωπικό, ευαίσθητο και επικοινωνιακό έργο. Έχω την αίσθηση ότι για εμάς τους έλληνες, που τώρα γνωρίζουμε το έργο του, αποτελεί μια αποκάλυψη. Θεωρούμε μεγάλη επιτυχία το γεγονός ότι βρίσκεται μαζί μας, παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του», τόνισε ο κ. Εϊπίδης.

Η διαδρομή του Σεργκέι Λοζνίτσα στο ντοκιμαντέρ ξεκίνησε σε μια περίοδο της ζωής του, εξαιρετικά γόνιμη, όχι στην τέχνη, αλλά στην επιστήμη. Γεννήθηκε το 1964 στη Λευκορωσία. Λίγα χρόνια αργότερα, η οικογένειά του μετακόμισε στην Ουκρανία, όπου ο δημιουργός σπούδασε εφαρμοσμένα μαθηματικά και συστήματα ελέγχου στο Πολυτεχνείο του Κιέβου. Στη συνέντευξη Τύπου, ο σκηνοθέτης επεσήμανε ότι αποφάσισε να αλλάξει επάγγελμα, διότι δεν είχε εκπαιδευτεί σωστά επάνω στο αρχικό του αντικείμενο, ωστόσο, όπως πρόσθεσε, τα μαθηματικά τον βοήθησαν στην ενασχόλησή του με τον κινηματογράφο. «Η ταινία είναι ενός είδους έλεγχος επάνω στα πράγματα, αλλά και μια γλώσσα που χρησιμοποιείται για την επικοινωνία. Δεν υπάρχει τόσο μεγάλη απόσταση ανάμεσα στα συστήματα ελέγχου και τον κινηματογράφο. Για μένα, όσοι θέλουν να ασχοληθούν με το σινεμά, θα πρέπει πρώτα να ασχοληθούν με κάτι πιο αφηρημένο, όπως τα μαθηματικά και η μουσική. Στη συνέχεια, θα μπορούν να γίνουν ότι επιθυμούν, π.χ. πολιτικοί, μάνατζερ κ.ο.κ.», εξήγησε ο σκηνοθέτης.

Ο Σεργκέι Λοζνίτσα κινηματογραφεί απλές, καθημερινές εκφάνσεις της ζωής με τη μορφή ιστορικής μαρτυρίας. Ξεκινά απ’ το άμεσα αντιληπτό, για να αγγίξει πιο ευαίσθητες και κρυφές πτυχές και δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Η αισθητική, η φόρμα, το ύφος, λειτουργούν υπόγεια, διόλου εκκωφαντικά, επιτυγχάνοντας το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αναφερόμενος στη μέθοδο κινηματογράφησης που ακολουθεί, ο δημιουργός σημείωσε: «Είναι ένας προσωπικός τρόπος και θυμίζει λιγάκι το κυνήγι. Ψάχνω να βρω ιδέες γύρω μου, όπως ο κυνηγός ψάχνει να βρει το θήραμά του. Σε αυτή τη διαδικασία, πρέπει κάποιος να αφήσει στην άκρη το μυαλό του και να λειτουργήσει μόνο με το συναίσθημα. Συνήθως, όταν πρόκειται να ξεκινήσουμε μια ταινία, συγκεντρωνόμαστε δυο-τρεις άνθρωποι, έχουμε μαζί μας μια κάμερα, εξοπλισμό ήχου και ένα αυτοκίνητο. Ταξιδεύουμε για δυο εβδομάδες πριν τα γυρίσματα, χωρίς καμία συγκεκριμένη ιδέα στο νου και κοιτάζουμε να βρούμε γύρω μας κάτι ενδιαφέρον». Το «μυστικό» για να πετύχει αυτή η διαδικασία, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη, είναι το εξής: «Πρέπει να ‘’καθαρίσεις’’ από κάθε ίχνος ζωής γύρω σου, να έχεις χάσει την επαφή με όσα σε κρατούν πίσω και να βλέπεις τα πράγματα πιο καθαρά. Είναι μια μυστικιστική προσέγγιση».

Ο κύριος στόχος των ταινιών του ουκρανού κινηματογραφιστή είναι να κρατούν τον θεατή σε εγρήγορση και σε αυτό ακριβώς αποσκοπεί και η έλλειψη αφήγησης, σήμα κατατεθέν στις ταινίες του. «Το πιο σημαντικό κομμάτι είναι να κατανοήσει ο θεατής ποιος είναι, μέσα από την ταινία. Να μπορέσει να πάρει κάτι από αυτή, να έχει το έργο έναν αντίκτυπο πάνω του και στη συνέχεια ο ίδιος να ‘’χτίσει’’ πάνω σε αυτό», επεσήμανε σχετικά.

Στο παρελθόν, ο δημιουργός έχει πει ότι «το σινεμά μας επιστρέφει το χαμένο χρόνο». Ποια είναι η δική του σχέση με τον χρόνο κατά τη διάρκεια της δημιουργίας μιας ταινίας; «Ορισμένες φορές καταλαβαίνω ότι πρέπει να σταματήσω. Είναι πιο εύκολο όταν χρησιμοποιούμε φιλμ, γιατί το φιλμ κάποτε τελειώνει», είπε ο σκηνοθέτης χαριτολογώντας, και συμπλήρωσε: «Κάθε είδους πίεση είναι καλή. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο δεύτερος νόμος της Θερμοδυναμικής». Στο πλαίσιο αυτό, ο δημιουργός διηγήθηκε και μια ιστορία από τα γυρίσματα της ταινίας Το φως του Βορρά, για τις ανάγκες της οποίας ταξίδεψε χιλιάδες χιλιόμετρα έξω απ’ την Αγία Πετρούπολη, σ’ ένα απομακρυσμένο ρωσικό χωριό. «Όταν, επί δυο βδομάδες κάναμε γυρίσματα εκεί, κάποια στιγμή ήρθε η τοπική Κα-Γκε-Μπε και μας κράτησε για μιάμιση ημέρα στο αστυνομικό τμήμα, προκειμένου να διερευνήσουν εάν είμαστε κατάσκοποι. Αυτό το γεγονός, λοιπόν, το θεώρησα σαν σημάδι ότι θα έπρεπε να τελειώσουμε τη δουλειά μας εκεί», υπογράμμισε ο σκηνοθέτης.

Απαντώντας στην ερώτηση για τη διαφορά μεταξύ του ντοκιμαντέρ και ταινιών μυθοπλασίας, ο Σεργκέι Λοζνίτσα τόνισε ότι αυτή «βρίσκεται στο μυαλό μας». Και πρόσθεσε: «Εάν σας δείξω μια λήψη με μια σκηνή αυτοκτονίας, αυτή θα μπορούσε να σας εντυπωσιάσει και να μου πείτε “πού βρήκατε αυτόν τον καλό ηθοποιό;”. Εάν σας απαντήσω ότι πρόκειται για ντοκιμαντέρ και ότι αυτός ο άνθρωπος στ’ αλήθεια πέθανε, θα σοκαριστείτε. Το υλικό δεν θα έχει αλλάξει, η διαφορά είναι στο μυαλό μας και έχει επίσης να κάνει με την ηθική».

Πέρυσι, ο ουκρανός δημιουργός υπέγραψε την πρώτη του ταινία μυθοπλασίας, με τίτλο My joy, κλέβοντας τις εντυπώσεις στο Φεστιβάλ των Κανών. Τα μελλοντικά σχέδιά του περιλαμβάνουν μια ακόμη ταινία μυθοπλασίας, τα γυρίσματα της οποίας θα ξεκινήσουν τον ερχόμενο Σεπτέμβριο στη Λετονία. Βέβαια, ο ίδιος ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να εγκαταλείψει το ντοκιμαντέρ. Αυτό για το οποίο εξακολουθεί να μην διαπραγματεύεται αδιαπραγμάτευτος, είναι η -ανύπαρκτη- σχέση του με την τηλεόραση. «Είχα πει ότι οι ταινίες μου δεν κάνουν για την τηλεόραση. Το διορθώνω. Η τηλεόραση δεν κάνει για τις ταινίες μου. Το μέσο επηρεάζει το στυλ της δουλειάς του δημιουργού και αυτό δεν μου αρέσει», επεσήμανε ο Σεργκέι Λοζνίτσα. Και πρόσθεσε: «Είναι θέμα τεχνολογίας. Εάν στο μέλλον οι οθόνες στοιχίζουν όσο μια πλαστική σακούλα, θα γεμίσουμε οθόνες παντού».

Να σημειωθεί ότι ο Σεργκέι Λοζνίτσα θα παραδώσει masterclass την Τετάρτη 16 Μαρτίου 2011, στις 11.00, στην αίθουσα Τζον Κασαβέτης, στο Λιμάνι.

13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα 11-20 Μαρτίου 2011

ΗΜΕΡΙΔΑ ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ: ΑΝΑΤΡΕΠΟΝΤΑΣ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

Ημερίδα, με αφορμή το κινηματογραφικό αφιέρωμα Έτσι είμαι: Ανατρέποντας προκαταλήψεις, πραγματοποίησε το 13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, την Τρίτη 15 Μαρτίου, στην αίθουσα Τζον Κασαβέτης. Στην ημερίδα (η οποία χρηματοδοτείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση - Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, στο πλαίσιο του ΠΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας 2007-2013) συμμετείχαν οι σκηνοθέτες Μαριάν Κάπλαν (Το αγόρι μέσα του) και Νταν Χαμπίμπ (Μαζί κι ο Σάμιουελ), η Γιάννα Καλογεράκη, μητέρα παιδιού με νοητική στέρηση (Μαθήματα-Παθήματα: Τι θα γίνει ο Δημήτρης;), καθώς και η πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Ενηλίκων Αυτιστικών, Asperger και ΥΛΑ, Πέρλα Μεσσίνα, ενήλικας με Asperger.

Ο αγώνας για τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπτυξιακά και διανοητικά προβλήματα, η κοινωνική ενσωμάτωση και η αντιμετώπιση των προκαταλήψεων, οι έρευνες που γίνονται στον τομέα της γενετικής, η συσπείρωση γονέων και ατόμων με αναπηρίες για την άσκηση πίεσης και τη διεκδίκηση δικαιωμάτων, αλλά και η κεφαλαιώδης σημασία της εκπαίδευσης στην ομαλή ένταξη των ατόμων με αναπηρίες στην κοινωνία, ήταν ορισμένα από τα θέματα που συζητήθηκαν στη διάρκεια της ημερίδας.

Απευθύνοντας χαιρετισμό, ο διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Δημήτρης Εϊπίδης τόνισε ότι πρόκειται για τη σημαντικότερη εκδήλωση της φετινής διοργάνωσης, καθώς μέσω αυτής δόθηκε η ευκαιρία για την ενημέρωση του κοινού για ένα μέρος της κοινωνίας που δεν έχει την προσοχή μας αλλά και για την ανταλλαγή εμπειριών και απόψεων από άτομα που βιώνουν στο περιβάλλον τους τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρίες. Όπως σημείωσε ο κ. Εϊπίδης, με την ευκαιρία των επικείμενων Special Olympics το πρόγραμμα του 13ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει ένα αφιέρωμα με τριάντα ταινίες που έχουν ως θεματική τις εμπειρίες ανθρώπων με αναπηρίες.

Παίρνοντας το λόγο, η Μαριάν Κάπλαν εξομολογήθηκε ότι ο γιος της, ο οποίος διαγνώστηκε με αυτισμό σε ηλικία 2 ετών, αντιμετώπισε πολλές δυσκολίες όταν πήγε στο σχολείο, από τις αντιδράσεις των συμμαθητών και τη συμπεριφορά των δασκάλων του οι οποίοι «δεν ήταν πολύ πρόθυμοι να βοηθήσουν στην ενσωμάτωσή του. Στο δημοτικό σχολείο ο Άνταμ βίωσε τον αποκλεισμό, τον εκφοβισμό και την κοροϊδία από τα άλλα παιδιά. Είχε την παρόρμηση να κάνει φίλους, εκείνοι όμως δεν ήθελαν να έχουν σχέση μαζί του και αντιδρούσαν άσχημα». Αργότερα όπως εξήγησε, στη διάρκεια της εφηβείας, κι αφού ο Άνταμ δοκίμασε πολλές θεραπείες - κάποιες απ’ τις οποίες τον βοήθησαν – κατάφερε να κάνει φίλους, να δημιουργήσει έναν δικό του περίγυρο. Η ίδια αποφάσισε να στρέψει τον κινηματογραφικό φακό προς την οικογένειά της, με το σκεπτικό ότι η εμπειρία της θα ενδιέφερε και άλλες οικογένειες με παρόμοια βιώματα, αλλά και το ευρύτερο κοινό. Η ταινία τόνωσε ταυτόχρονα και την αυτοπεποίθηση του Άνταμ, ο οποίος μάλιστα στο Φεστιβάλ του Βανκούβερ προλόγισε την ταινία και δέχτηκε να απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις του κοινού. «Η ταινία έδωσε στον Άνταμ την αίσθηση ότι έχει δική του φωνή. Είχε επίσης μεγάλη επίδραση στην καναδική κοινωνία. Γονείς με παιδιά που είχαν κάποιας μορφής αναπτυξιακό ή νοητικό πρόβλημα αισθάνθηκαν ότι δεν ήταν μόνοι. Κι άλλοι, που δεν είχαν καμία σχέση, ευαισθητοποιήθηκαν, έμαθαν πολλά. Για παράδειγμα ένας συμμαθητής του που τον κορόιδευε στο σχολείο, όταν είδε την ταινία, έστειλε e-mail στον Άνταμ και του ζήτησε συγνώμη, λέγοντας ότι δεν είχε καταλάβει μέχρι τότε τι ακριβώς συνέβαινε και πως αν τον πειράξει ξανά κάποιος στο καινούργιο του σχολείο, ο ίδιος θα τον πλακώσει στο ξύλο», είπε χαρακτηριστικά η Μαριάν Κάπλαν. Σήμερα ο Άνταμ φοιτά σε κολέγιο και ασχολείται με τη ραπ μουσική. «Απαιτείται συνεχής αγώνας, προσπαθούμε να τον υποστηρίζουμε και να τον καθοδηγούμε, αλλά να του δίνουμε και το χώρο που έχει ανάγκη», υπογράμμισε.

Ο Νταν Χαμπίμπ (Μαζί κι ο Σάμιουελ) αποφάσισε να γυρίσει την ταινία έπειτα από ιδέα ενός γιατρού που παρακολουθούσε τον γιο του, όταν αυτός βρισκόταν στην εντατική. Ο Σάμιουελ γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση. Όπως εξομολογήθηκε ο σκηνοθέτης «πριν τον Σάμιουελ θεωρούσα τα άτομα με αναπηρίες λιγότερο έξυπνα, με λιγότερες ικανότητες. Αισθάνθηκα την ανάγκη να ξεκινήσω την ταινία μου από αυτό το στοιχείο για να πω στους θεατές, ότι δεν τους κρίνω αν πιστεύουν κάτι τέτοιο, γιατί έτσι ακριβώς ένιωθα κι εγώ». Ο ίδιος χαρακτήρισε το κίνητρό του για την ταινία «εγωιστικό». «Ήθελα να συστήσω τον Σάμιουελ στον κόσμο, γιατί πώς αλλιώς θα καταρρίψεις τις προκαταλήψεις; Οι ταινίες αμφισβητούν τις χαμηλές προσδοκίες που έχουμε από τα άτομα με αναπηρίες. Αυτή είναι η χειρότερη κατάρα. Όταν μιλώ σε ομάδες γονέων τους παροτρύνω να αφήσουν να παιδιά τους να ονειρεύονται, γιατί τα όνειρα είναι κομμάτι της παιδικής ηλικίας. Ο Σάμιουελ για παράδειγμα θέλει να γίνει οδηγός αγώνων της φόρμουλα 1. Τα πράγματα εξελίσσονται τόσο γρήγορα που δεν ξέρουμε τι θα γίνει μέσα στα επόμενα 4 - 5 χρόνια. Είναι κρίμα να τους στερούμε την ευκαιρία να ονειρεύονται», επεσήμανε ο Νταν Χαμπίμπ.

Η Ιωάννα Καλογεράκη, η οποία πρωταγωνιστεί μαζί με τον γιο της Δημήτρη στην ταινία Μαθήματα- Παθήματα: Τι θα γίνει ο Δημήτρης;, μοιράστηκε με το κοινό τη δική της ιστορία: «Μέχρι τα δύο του χρόνια ο Δημήτρης δεν έδειχνε να αντιμετωπίζει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Τότε μάλιστα δίναμε μάχη για την κόρη μας που είχε διαγνωστεί με καρκίνο. Όταν κερδίσαμε αυτή τη μάχη, ξεκίνησε ο αγώνας για το γιο μας. Όμως, βρήκαμε κλειστές πόρτες, δεν υπήρχε καμία ενημέρωση. Για να καταφέρω να τον δεχτούν στο ειδικό σχολείο, χρειάστηκε να φτάσω μέχρι τη βουλή. Τελικά, το σχολείο ήταν στην πραγματικότητα ένα κολαστήριο, με τρισάθλιες υποδομές, χωρίς καν προαύλιο ή κυλικείο, με χώρους που έκρυβαν κινδύνους σοβαρού τραυματισμού. Όπως εξήγησε στη συνέχεια, η πραγματική δυσκολία δεν ήταν το πρόβλημα του γιου της, αλλά οι υπηρεσίες γύρω από αυτό. «Ένιωθα σαν να ζω σε τριτοκοσμική χώρα, όπου σε δικάζουν γιατί γέννησες δύο παιδιά με προβλήματα υγείας. Λείπει ο σεβασμός της κοινωνίας προς τα διαφορετικά άτομα. Δεν τους υπερασπιζόμαστε, αδιαφορούμε, δεν αναλογιζόμαστε ότι μπορεί να συμβεί στον οποιονδήποτε. Γίνονται καλές προσπάθειες αλλά χάνονται. Παιδιά με νοητική υστέρηση κακοποιούνται σωματικά, είναι επιρρεπή σε ατυχήματα, στον αλκοολισμό, στα ναρκωτικά. Είναι τα εύκολα θύματα και δεν μιλάει κανείς γι αυτό» Η κ. Καλογεράκη εξέφρασε την οργή της για το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν ιδρύματα στην Ελλάδα όπου τα παιδιά «είναι δεμένα στο όνομα της προστασίας τους. Δεν είναι επικίνδυνα τα παιδιά, αν τα πλησιάσουμε με σεβασμό θα μας αφήσουν να μπούμε στον κόσμο τους», είπε κλείνοντας.

«Ξέρετε πόσα σπίρτα έχει η αφίσα του 13ου Φεστιβάλ; Πέντε πεντάδες και έξι εξάδες όρθια σπίρτα και ένα σε οριζόντια θέση. Οι γονείς μου πάντα ήθελαν να γίνω ένα από αυτά τα όρθια σπίρτα, ενώ εγώ ήθελα να είμαι το μόνο διαφορετικό, γιατί αυτή είμαι. Σεβαστείτε με». Με αυτά τα λόγια συστήθηκε η πρόεδρος του συλλόγου Ελλήνων Ενηλίκων Αυτιστικών και Asperger και ΥΛΑ, Πέρλα Μεσσίνα, εκφράζοντας τη φωνή των ατόμων που διεκδικούν το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. «Όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί αλλά φοβούνται να το δείξουν και προτιμούν να νιώθουν ότι ανήκουν σε μια ομάδα. Όσο για τους γονείς αυτών των παιδιών, πρέπει να σκέφτομαι έξω από το μικρό κύβο που έβαλε η κοινωνία, γιατί το να είσαι διαφορετικός δεν πρέπει να είναι στίγμα. Τα παιδιά που είναι διαφορετικά δε σημαίνει ότι είναι χαλασμένα. Μπορούν να κάνουν πολλά αν τους δοθούν ευκαιρίες». Αμέσως μετά, σημείωσε ότι υπάρχουν σημαντικές ελλείψεις στο κομμάτι της εκπαίδευσης και των δομών αλλά αυτό που απαιτείται πρωτίστως είναι η αγάπη, η δεκτικότητα και η κατανόηση, γιατί κανείς δεν ξέρει αν κάποια μέρα ο γιος του θα έχει συμμαθητή έναν αυτιστικό, θα έχει ένα συνάδελφο αυτιστικό ή η κόρη του θα ερωτευθεί ένα άτομο με Άσπεργκερ».

Μετά από τις αρχικές εισηγήσεις οι ομιλητές δέχθηκαν πλήθος ερωτήσεων από το κοινό, εκπροσώπους συλλόγων, τους γονείς αλλά και από τα ίδια τα άτομα με αναπτυξιακά και νοητικά προβλήματα.

Σε παρέμβασή της, η αντιπρόεδρος του παραρτήματος Β. Ελλάδος της Ελληνικής Εταιρείας Αυτιστικών, Φωτεινή Ζαφειροπούλου υποστήριξε ότι «οι γονείς αναγκάζονται να βγουν στο δρόμο για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Αν δεν υπάρξει στη χώρα μας εθνική πολιτική που να αναγνωρίζει δικαιώματα στην εκπαίδευση, στην εργασία, στην ψυχαγωγία, στην κοινωνική ζωή κι αν δε σεβαστεί η κοινωνία τα άτομα με αναπηρίες, θα θεωρούνται πάντα πολίτες β' και γ' κατηγορίας».

«Στην Ελλάδα είμαστε εκατό χρόνια πίσω. Τα σχολεία ειδικής αγωγής είναι ένας αχταρμάς, ένα οριακό παιδί μπορεί να είναι στην ίδια τάξη με ένα βαρύ περιστατικό», σχολίασε από την πλευρά της η κ. Καλογεράκη, τονίζοντας ότι στην πραγματικότητα κανένα παιδί δεν έχει την εκπαίδευση που του αξίζει. Την ίδια άποψη είχε και η κ. Μεσσίνα, η οποία σημείωσε ότι στα λιγοστά ειδικά σχολεία λειτουργούν τάξεις με 20-25 παιδιά, με βαρύτερες διαγνώσεις ή με μεγαλύτερη λειτουργικότητα και δεν λαμβάνουν ουσιαστική εκπαίδευση. Και συνέχισε: «Ένα οριακό παιδί που θα πάει σε κανονικό σχολείο όχι μόνο δεν έχει παράλληλη στήριξη αλλά αντιμετωπίζει τους γονείς των άλλων παιδιών που οργανώνονται για να το διώξουν, τον διευθυντή που πιθανώς να μην το θέλει στο σχολείο του, τον δάσκαλο που δεν θέλει να αφιερώσει περισσότερο χρόνο».

Η κ. Μεσσίνα ρωτήθηκε από μία εκπαιδευτικό γιατί θεωρεί τον εαυτό της τυχερό που η διάγνωση του Άσπεργκερ έγινε όταν η ίδια είχε ενηλικιωθεί. Όπως είπε, οι γονείς της έθεταν τους ίδιους υψηλούς στόχους που έθεταν και στον αδελφό της και αυτό την κινητοποίησε στο να επιστρατεύσει όλες της τις δυνάμεις. Όπως είπε το στίγμα και η προκατάληψη φρενάρουν πολλούς αυτιστικούς, που δεν το αποκαλύπτουν στο περιβάλλον τους. «Η λέξη δημιουργεί τρόμο. Αν κάποιος διαγνωστεί στην ενήλικη ζωή του και το ανακοινώσει, ποιες είναι οι πιθανότητες να βρει δουλειά; Ακόμα και αν έχει ικανότητες πολύ πιο υψηλές, κανείς δεν θα κάνει τον κόπο να ασχοληθεί. Υπάρχουν αυτιστικοί που δεν τολμούν να το ομολογήσουν στη δουλειά τους γιατί φοβούνται ότι θα τους απολύσουν». Αναφέροντας μάλιστα ένα πρόσφατο περιστατικό, είπε ότι όταν ζητήθηκε από γυναίκα - μέλος του συλλόγου - μια συνέντευξη, την έδωσε τελικά με ψευδώνυμο, από φόβο να μη χάσει τη δουλειά της ως λογοθεραπεύτρια. «Υπάρχουν πολλοί σύλλογοι γονέων και φίλων αλλά οι αυτιστικοί συνήθως κρύβονται, εξαιτίας του στιγματισμού. Ο σύλλογός μας είναι ο μόνος, από και για ενήλικους αυτιστικούς», εξήγησε η κ. Μεσσίνα.

Η συζήτηση στράφηκε στη συνέχεια στο θέμα των γενετικών ερευνών που γίνονται σχετικά με την ανακάλυψη του γονιδίου που προκαλεί αυτισμό. Η Μαριάν Κάπλαν διηγήθηκε ότι όταν είχε λάβει μέρος σε ένα συνέδριο για γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς μια νεαρή κοπέλα της είπε ότι με τη βοήθεια της γενετικής θα μπορούν στο μέλλον να αναπτυχθούν τεστ και αν εντοπίζεται το γονίδιο που ευθύνεται για τον αυτισμό να διακόπτεται η κύηση. «Σοκαρίστηκα. Έτσι αγγίζουμε τα όρια της ευγονικής; Θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τη χρηματοδότηση τέτοιων ερευνών. Εμείς θέλουμε τον κόσμο να αγκαλιάζει τη διαφορά».

Ο σκηνοθέτης Τζορτζ Ινγκμάιρ, ο οποίος μεγάλωσε κοντά σε έναν άνθρωπο με σύνδρομο Down, αναφέρθηκε στη δύναμη των ατόμων με αναπηρίες και των συγγενών τους ψηφοφόρων και στη δυνατότητα πίεσης για αλλαγές. Στο ίδιο θέμα, ο Νταν Χαμπίμπ, σημείωσε: «Στις ΗΠΑ αναπτύχθηκε δυναμικό κίνημα αφότου οι ανάπηροι πάρκαραν τα αμαξίδιά τους έξω από τον Λ. Οίκο. Επηρεάστε το γείτονά σας, το σχολείο, την κοινωνία, γιατί αυτή μπορεί να προκαλέσει την αλλαγή πολιτικής. Η κεντρική ιδέα είναι να αμφισβητήσουμε τις προκαταλήψεις περί φυσιολογικού και μη. Το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ένταξη ήταν οι στάσεις των άλλων και αυτό δεν εξαρτάται από τους διαθέσιμους οικονομικούς πόρους. Είναι θέμα στάσης απέναντι σε αστικά πολιτικά δικαιώματα» είπε, παρομοιάζοντας τις διακρίσεις που υφίστανται τα άτομα με αναπηρία, με τις φυλετικές διακρίσεις περασμένων δεκαετιών.

«Σε κάθε μορφής αναπηρία τα πάντα ξεκίνησαν από εξαγριωμένους γονείς που αποφάσισαν να συνεργαστούν και να πιέσουν για προγράμματα», υπογράμμισε η Μαριάν Κάπλαν.

«Στην Ελλάδα γίνονται προσπάθειες, αλλά χάνονται. Οι γονείς δεν είναι έτοιμοι να βγουν στο δρόμο και να διεκδικήσουν με μια φωνή, γιατί αναλώνονται στον καθημερινό αγώνα της στήριξης του παιδιού τους», εξήγησε απ’ την πλευρά της η κ. Καλογεράκη.

Σε παρέμβασή της, η κ. Σοφία Μπονάνου, εκπρόσωπος της Ελληνικής Εταιρείας Προστασίας Αυτιστικών Ατόμων, σημείωσε ότι «οι δράσεις άρχισαν όντως από γονείς. Για να καταλάβετε, μέχρι πριν από δέκα χρόνια ο αυτισμός ως λέξη δεν εμφανιζόταν στους σχετικούς νόμους περί υγείας και ειδικής αγωγής. Μπορεί σήμερα να υπάρχουν νόμοι, αλλά δεν εφαρμόζονται».

Τέλος, οι ομιλητές, κλήθηκαν να καταθέσουν μια τελευταία κουβέντα για την εμπειρία τους. «Ο γιος μου, μου δίδαξε την αξία της υπομονής. Ήταν το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου. Πιστεύω ότι η γνωριμία με το διαφορετικό βοηθάει στην ένταξη του ατόμου και στην αποδοχή από το περιβάλλον του. Κλειδί σε αυτή τη διαδικασία είναι η εκπαίδευση», σημείωσε ο Νταν Χαμπίμπ. «Παροτρύνω τους γονείς να συνεχίσουν να πολεμούν για τα δικαιώματα που αξίζουν στα παιδιά τους» τόνισε η Μαριάν Κάπλαν. «Να μην ξεχνάτε αυτά τα παιδιά», επανέλαβε απ’ την πλευρά της η Γιάννα Καλογεράκη. «Και τους ενήλικες», πρόσθεσε η Πέρλα Μεσσίνα.

Από την πλευρά της η υπεύθυνη του αφιερώματος Έλενα Χριστοπούλου σημείωσε ότι το αφιέρωμα του 13ου Φεστιβάλ, αποτελεί ένα μεγάλο φάσμα διαφορετικών ταινιών που δημιουργούν ένα σύνολο εικόνων και εμπειριών, που βοηθούν τους θεατές να ακούσουν τη φωνή των ανθρώπων με αναπηρία και να συνυπάρξουν με αυτούς.

13ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα - 11-20 Μαρτίου 2011

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΛΑΜΑ

Στον ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό των ταινιών της, τις κοινωνικές ομάδες που προσεγγίζει με τον φακό της, καθώς και την κοινωνικοπολιτική προσέγγιση των ντοκιμαντέρ της, αναφέρθηκε η θεσσαλονικιά σκηνοθέτιδα Κυριακή Μάλαμα, στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε την Τρίτη 15 Μαρτίου 2011, στο πλαίσιο του 13ου Φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Η φετινή διοργάνωση πραγματοποιεί αφιέρωμα στη δημιουργό, παρουσιάζοντας τους πιο σημαντικούς – μέχρι σήμερα – σταθμούς στο έργο της.

Καλωσορίζοντας τους παρευρισκόμενους στην εκδήλωση, ο διευθυντής του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, κ. Δημήτρης Εϊπίδης, επεσήμανε: «Η Κυριακή Μάλαμα είναι μια σκηνοθέτιδα που έχω εκτιμήσει εδώ και πολλά χρόνια. Είναι μέλος της τοπικής κοινωνίας της Θεσσαλονίκης και το έργο της έχει επεκταθεί σε μεγαλύτερη κλίμακα, διεθνή. Είναι, επίσης, μια θεσσαλονικιά ντοκιμαντερίστρια και για το Φεστιβάλ σημαίνει πολλά το ότι βρίσκεται εδώ. Η ίδια μπορεί να αποτελέσει μια αφετηρία για νέους δημιουργούς, προκειμένου να συνεχίσουν με βάση τα ίδια πρότυπα».

Η Κυριακή Μάλαμα έχει χαράξει στο ντοκιμαντέρ τις δικές της διαδρομές, που την οδήγησαν από την Ελλάδα, την Αλβανία και την Κύπρο, έως την Τουρκία, την Παλαιστίνη και το Ισραήλ. Συνοδοιπόρος της δημιουργού στην κινηματογραφική της πορεία τα τελευταία χρόνια, είναι η σεναριογράφος και υπεύθυνη παραγωγής, κ. Φανή Τουπαλγίκη, η οποία ήταν επίσης παρούσα στην εκδήλωση. Η Κυριακή Μάλαμα διατηρεί έναν ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό στο έργο της, αλλά ταυτόχρονα αναδεικνύει την αφανή πλευρά των ζητημάτων με τα οποία καταπιάνεται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ταινία της Η άλλη πλευρά, η οποία παρουσιάζει τα όσα βίωσαν οι τουρκοκύπριοι κατά τη διάρκεια των τραγικών συμβάντων του 1974. «Το περιθώριο ορίζει τον πυρήνα, το κέντρο. Πρέπει να επιλέξεις από που πρέπει να ξεκινήσεις. Εγώ μαζί με τη Φανή ξεκινάμε τις αναζητήσεις μας από την πλευρά του περιθωρίου για να καθορίσουμε με εικόνες το κέντρο», σημείωσε σχετικά η δημιουργός.

Για την ίδια, το ντοκιμαντέρ είναι απλώς η «δημιουργική επεξεργασία της πραγματικότητας», η οποία δίνει το έναυσμα στον θεατή για να προχωρήσει ένα βήμα παρακάτω. «Το ντοκιμαντέρ οφείλει να καταδεικνύει. Δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα κακώς κείμενα. Μπορεί να προκαλέσει τη σκέψη του θεατή και στη συνέχεια αυτός να δώσει λύσεις, να φωνάξει. Άλλωστε, η σιωπή είναι των αμνών και όχι των ανθρώπων», υποστήριξε η δημιουργός.

Στις ταινίες Γυναίκες στο μικρό Παρίσι, Επάνω στα ίχνη και Η άλλη πλευρά, το θέμα της πατρίδας είναι κυρίαρχο. «Ο Κάφκα είχε πει ότι “ο δρόμος προς τον πλησίον είναι μακρύς”. Έχει να κάνει με τα όρια που βάζω στο δικό μου και το ξένο, το πώς εξοικειώνομαι με τον τόπο όπου ζω, με τους δικούς μου ανθρώπους και τους εχθρούς μου. Το ταξίδι που καταγράφουν οι ταινίες μας είναι ακριβώς το πώς τοποθετούμαστε στον τόπο και τον χρόνο απέναντι στον άλλο», υπογράμμισε η κ. Τουπαλγίκη.

Η Κυριακή Μάλαμα και η Φανή Τουπαλγίκη έκαναν ιδιαίτερη αναφορά στο ντοκιμαντέρ Μαύρη Σημαία, το οποίο καταγράφει την ιστορία μιας ομάδας έφεδρων ισραηλινών αξιωματικών που αρνούνται να επιστρέψουν στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη για να πολεμήσουν. Οι μαρτυρίες που περιλαμβάνονται στην ταινία είναι συγκλονιστικές και αποδεικνύουν ότι η ειρήνη μπορεί να νικήσει τη βία. «Το σημαντικό είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι τόλμησαν να βγουν από τη βίαια καθημερινότητά τους και να έρθουν σε ευθεία αντιπαράθεση με τη φυλή, τη θρησκεία και την οικογένειά τους, λέγοντας ένα δυνατό ‘’όχι’’. Ήταν καθηλωτική και για εμάς αυτή η ιστορία», τόνισε η κ. Μάλαμα. «Το κίνημα των ανθρώπων αυτών λεγόταν ‘’Courage to Refuse” και πράγματι, είχαν το θάρρος να αρνηθούν, δεν ήταν δειλοί. Απλά στάθηκαν γενναιόδωροι απέναντι στον εχθρό και αναγνώρισαν το δίκιο του», πρόσθεσε η κ. Τουπαλγίκη.

Ο κύριος στόχος των δυο δημιουργών όταν ξεκινούν να καταπιάνονται με μια συγκεκριμένη θεματολογία είναι να εξασφαλίσουν την εμπιστοσύνη των ανθρώπων που κινηματογραφούν, διαδικασία που άλλοτε ξεδιπλώνεται μπροστά στον φακό, και άλλοτε προηγείται αυτού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ντοκιμαντέρ Γυναίκες στο μικρό Παρίσι. Πρωταγωνίστριές του είναι οι τσιγγάνες στον Δενδροπόταμο, οι οποίες αντικρίζουν αρχικά με άρνηση και καχυποψία την κάμερα της σκηνοθέτιδας. Μόνο όταν συνηθίζουν σιγά – σιγά την παρουσία της στο χώρο, παραδίνονται αυθόρμητα, εκφράζονται χωρίς αναστολές και μοιράζονται με το θεατή, τα ήθη και τις παραδόσεις των ρομά που ζουν στην περιοχή. «Η εμπιστοσύνη κερδίζεται μόνο εάν περάσεις ένα διάστημα μαζί με τον άνθρωπο που θέλεις να κινηματογραφήσεις. Πρέπει να δείξεις ότι δεν ενδιαφέρεσαι μόνο για την ταινία, αλλά τον αντιμετωπίζεις ως ξεχωριστό ον», τόνισε η κ. Μάλαμα.

6ο AnimFest-Διεθνές Φεστιβάλ Animation της Αθήνας - Best Of

Αίθουσα ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ, 21-23 Μαρτίου 2011



Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο της ετήσιας δραστηριότητάς του, παρουσιάζει στη Θεσσαλονίκη μια επιλογή του προγράμματος του 6ου AnimFest – Διεθνούς Φεστιβάλ Animation της Αθήνας. Οι προβολές θα πραγματοποιηθούν από τις 21 έως τις 23 Μαρτίου 2011 στην αίθουσα ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ του Ολύμπιον (πλ. Αριστοτέλους 10, τηλ. 2310-378.400). Το πρόγραμμα που θα φιλοξενηθεί στη Θεσσαλονίκη περιλαμβάνει ένα αφιέρωμα σε τρεις σταθμούς στην ιστορία του γερμανικού animation, το οποίο εκτείνεται από το έργο της μεγάλης κυρίας του πρωτοποριακού κινηματογράφου Lotte Reiniger και την παραγωγή της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, μέχρι τις δημιουργίες της επανενωμένης Γερμανίας. Επίσης, ένα αφιέρωμα στο οπτικοακουστικό έργο του Μιχάλη Αρφαρά, ένα ειδικό αφιέρωμα στον βρετανό animator Barry Purves, καθώς και το πλήρες έργο του διεθνώς βραβευμένου cult ισπανού σκηνοθέτη – animator Sam. Τέλος, στο πρόγραμμα εντάσσονται ένα μικρό δείγμα της σειράς «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος», καθώς και δύο ειδικές προβολές πολυβραβευμένων ταινιών animation μικρού μήκους πρόσφατης παραγωγής. Πληροφορίες: Οι περισσότερες από τις ταινίες δεν έχουν διάλογους. Όσες έχουν, συνοδεύονται από αγγλικούς υπότιτλους. Τιμές εισιτηρίων: 1 προβολή: 5 ευρώ κανονικό & 4 ευρώ για τους κατόχους CineΚάρταF Ημερήσιο: 8 ευρώ κανονικό & 6 ευρώ για τους κατόχους CineΚάρταF Ακολουθούν αναλυτικές πληροφορίες για το κάθε αφιέρωμα καθώς και το πρόγραμμα προβολών. 6ο AnimFest-Διεθνές Φεστιβάλ Animation της Αθήνας - Best Of Αφιέρωμα: Τρεις σταθμοί στην ιστορία του γερμανικού animation Από την μεγάλη κυρία του πρωτοποριακού κινηματογράφου Lotte Reiniger και την παραγωγή της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας στις δημιουργίες της επανενωμένης Γερμανίας, το αφιέρωμα «Τρεις σταθμοί στην ιστορία του γερμανικού animation», το οποίο πραγματοποιείται με τη συνεργασία του Ινστιτούτου Γκαίτε, σε επιμέλεια του Ulrich Wegenast (Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινουμένων Σχεδίων της Στουτγάρδης & Ινστιτούτο Γκαίτε Αθηνών), περιλαμβάνει τρία μέρη: 1ος Σταθμός: Lotte Reiniger: Η πρωτοπόρος δημιουργός H Lotte Reiniger (1899-1981), η μεγάλη κυρία του πρωτοποριακού κινηματογράφου, τιμάται μέχρι και σήμερα από τους νέους δημιουργούς κινουμένων σχεδίων. Ανήκοντας στο λογοτεχνικό κύκλο γύρω από τον Bertolt Brecht, γνώρισε στη δεκαετία του ’20 μεγάλες μορφές της τέχνης, μεταξύ άλλων τους László Moholy-Nagy, Karl Schmidt-Rottluff, Carl Zuckmayer, Fritz Lang, Georg Wilhelm Pabst, ενώ επίσης συνεργάστηκε με τους Paul Wegener, Jean Renoir και Walter Ruttmann. Η Lotte Reiniger δεν διακρίθηκε μόνον για τις κινηματογραφικές της παραγωγές, αλλά και για τη μαεστρία και την πείρα της στο θέατρο σκιών, για τις εικονογραφήσεις βιβλίων και τη δραστηριότητά της στο θέατρο, ενώ το κινηματογραφικό έργο της είναι συνυφασμένο με τα παραμύθια και τη μουσική. 2ος Σταθμός: Μεταξύ Κρατικής Τέχνης και Underground: Δημιουργίες της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας (1959-1989) Το πρόγραμμα, το οποίο υλοποιείται με τη φιλική υποστήριξη του Γερμανικού Ινστιτούτου Κινουμένων Σχεδίων της Δρέσδης, περιλαμβάνει ταινίες κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους του κρατικού DEFA-Studio της Δρέσδης, αλλά και παραδείγματα του κινηματογραφικού Underground, που αύξανε διαρκώς την παραγωγικότητά του μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1970. 3ος Σταθμός: Σύγχρονες δημιουργίες από την επανενωμένη Γερμανία: Κινούμενες κούκλες, κινούμενα σχέδια, ταινίες μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή και μεικτές τεχνικές:
Το πρόγραμμα «Σύγχρονες δημιουργίες» περιλαμβάνει 14 από τις πιο ενδιαφέρουσες γερμανικές καλλιτεχνικές ταινίες μικρού μήκους των τελευταίων 20 ετών. Αφαιρετική, πληθωρική, πνευματώδης, ανατρεπτική, με υπόγεια νοήματα και λαμπρές αισθητικές ιδέες, η γερμανική καλλιτεχνική ταινία animation ξεχωρίζει για το υψηλό καλλιτεχνικό της επίπεδο, που της χάρισε τόσες επιτυχίες σε φεστιβάλ της Γερμανίας και του εξωτερικού. Αφιέρωμα στον Μιχάλη Αρφαρά Το 6ο AnimFest πραγματοποιεί αφιέρωμα στο οπτικοακουστικό έργο του Μιχάλη Αρφαρά. Καθηγητής και διευθυντής του τομέα Χαρακτικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, ο Μιχάλης Αρφαράς από το 1990 έχει παρουσιάσει το έργο του με ατομικές εκθέσεις σε γκαλερί και μουσεία στην Ευρώπη και την Ελλάδα, ενώ επίσης έχει συμμετάσχει σε όλες τις διεθνείς μπιενάλε χαρακτικής και στα φεστιβάλ πειραματικού κινηματογράφου. Special Screenings Στις Ειδικές Προβολές, προβάλλονται δύο πολυβραβευμένες ταινίες animation μικρού μήκους, πρόσφατης παραγωγής, οι οποίες είναι ευγενική προσφορά των ίδιων των δημιουργών τους για τους θεατές του 6ου AnimFest 2011. Πρόκειται για την ταινία Ο ενοικιαστής / The Renter, το ντεμπούτο του Jason Carpenter, μια εξ ολοκλήρου ψηφιακή δημιουργία. Βασισμένη σε μια παιδική ανάμνηση, η ταινία παρακολουθεί την ιστορία ενός νεαρού αγοριού που ζει με τη φροντίδα μιας ηλικιωμένης γυναίκας. Όταν εκείνη νοικιάζει ένα δωμάτιο του σπιτιού σε έναν μοναχικό άντρα, το παιδί δείχνει να τρομάζει από τον νεοφερμένο ενοικιαστή. Η δεύτερη ταινία είναι το Μηδέν / Zero του ελληνικής καταγωγής αυστραλού συγγραφέα/σκηνοθέτη/animator, Christopher Kezelos. Σε έναν κόσμο που κρίνει τους ανθρώπους με τον αριθμό τους, το Μηδέν αντιμετωπίζει συνεχείς προκαταλήψεις και διώξεις. Ακολουθεί μια μοναχική πορεία μέχρι που μια τυχαία συνάντηση, του αλλάζει τη ζωή του για πάντα: συναντά μια γυναίκα Μηδέν. Μαζί αποδεικνύουν ότι με αποφασιστικότητα, θάρρος και αγάπη, το τίποτα μπορεί να γίνει πραγματικά κάτι. Η ταινία έχει τιμηθεί με το βραβείο Best Animation στα φεστιβάλ LA Shorts Fest και Rhode Island International Film Festival. Επίσης, απέσπασε δύο Χρυσά βραβεία από την Αυστραλιανή Εταιρία Σκηνοθετών (Australian Cinematographers Society) και έλαβε το βραβείο Best Achievement in Sound στο Flickerfest International Film Festival. Γνώρισε τον Sam Στο πλαίσιο του 6ου AnimFest, θα προβληθεί το πλήρες έργο του διεθνώς βραβευμένου cult ισπανού σκηνοθέτη-animator, Sam (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Samuel Orti Marti), ενώ ο ίδιος θα βρεθεί στη Θεσσαλονίκη για να παραδώσει masterclass. Ιδρυτής και διευθυντής της εταιρίας Conflictivos Productions, ο Sam την τελευταία δεκαετία πειραματίζεται με τον πηλό και τις τεχνικές εμψύχωσης του υλικού αυτού. Εργάστηκε κατά καιρούς σε διάφορες εταιρίες παραγωγής και στούντιο, ενώ ως ανεξάρτητος παραγωγός δημιούργησε μια σειρά από μικρού μήκους ταινίες animation, οι οποίες έχουν αποσπάσει πολλά διεθνή βραβεία και διακρίσεις. Οι ταινίες του Sam θα προβληθούν τη Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011, παρουσία του σκηνοθέτη, ο οποίος θα τις προλογίσει και θα απαντήσει στις ερωτήσεις των θεατών. Τον Sam θα συστήσει στο κοινό ο θεσσαλονικιός animator Δημήτρης Σαββαΐδης, οποίος και θα συντονίσει την κουβέντα μετά την προβολή των ταινιών. Το masterclass του Sam συνδιοργανώνεται από Ευρωπαϊκό Κέντρο Κινούμενων Σχεδίων και το εκπαιδευτικό ίδρυμα Τέχνης και Design ΑΚΤΟ, και θα πραγματοποιηθεί στους χώρους του ΑΚΤΟ (Τσιμισκή 45), τη Δευτέρα 21 Μαρτίου 2011 και ώρα 12:00-14:00, με ελεύθερη συμμετοχή για όλους τους ενδιαφερόμενους. Αφιέρωμα στον Barry Purves Το 6ο AnimFest διοργανώνει ένα ειδικό αφιέρωμα στο έργο του διάσημου πολυβραβευμένου βρετανού animator Barry Purves. Από το 1986, ο δημιουργός έχει σκηνοθετήσει και έχει επιμεληθεί το animation σε πολλά διαφημιστικά και τίτλους κινηματογραφικών ταινιών.
Επίσης, έχει οργανώσει εργαστήρια για το animation σε πανεπιστήμια σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς και σε όλα τα μεγάλα αμερικανικά κινηματογραφικά στούντιο, όπως αυτά της Dreamworks, της PDI, της Pixar και του Will Vintons. Οι ταινίες του Barry Purves έχουν αποσπάσει πάνω από εξήντα μεγάλα διεθνή βραβεία, καθώς και υποψηφιότητες για τα βραβεία BAFTA και τα Όσκαρ. Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος Ένα μικρό δείγμα δύο επεισοδίων της επιτυχημένης σειράς animation του MEGA, δημιουργίας των Γιώργου Β. Φειδά και Γιάννη Τσιτσώνη, προβάλλεται στο πλαίσιο του 6ου AnimFest. ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ Δευτέρα 21/3 18:00 Lotte Reiniger: Η πρωτοπόρος δημιουργός: «Μουσική Μαγεία», Μέρος Α’ - 57’ Σύγχρονες δημιουργίες από την επανενωμένη Γερμανία, Μέρος Α’ – 58’ 20:00 Διάλειμμα 20:15 Μιχάλης Αρφαράς: Οι ταινίες του, 45’ Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος: 2 επεισόδια Επεισόδιο 4: Mr Cab Driver & Επεισόδιο 5: Αίμα, τσάντα και δαγκάνα – 50’ Special Screenings: The Renter, του Jason Carpenter, 9’ 52’’ & The Zero, του Christopher Kezelos, 13’ 22:15 Διάλειμμα 22:30 Sam (Samuel Orti Marti): Οι ταινίες του - 57’ Ο σκηνοθέτης θα προλογίσει τις ταινίες του και θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό. Θα συντονίσει ο θεσσαλονικιός animator Δημήτρης Σαββαΐδης. Τρίτη 22/3 18:00 Lotte Reiniger: Η πρωτοπόρος δημιουργός: «Μουσική Μαγεία», Μέρος Β’ - 53’ Μεταξύ κρατικής τέχνης και underground: Δημιουργίες της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας (1959-1989), μέρος Α’ - 33’ 20:00 Διάλειμμα 20:15 Σύγχρονες δημιουργίες από την επανενωμένη Γερμανία, μέρος A’ + Β’ - 125’ 22:15 Διάλειμμα 22:30 Barry Purves: Οι ταινίες του - 103’ Τετάρτη 23/3 18:00 Μεταξύ κρατικής τέχνης και underground: Δημιουργίες της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας (1959-1989), μέρος B’ – 42’ Σύγχρονες δημιουργίες από την επανενωμένη Γερμανία, Μέρος Β’ – 68’ 20:00 Διάλειμμα 20:15 Barry Purves: Οι ταινίες του - 103’ 22:15 Διάλειμμα 22:30 Lotte Reiniger: Η πρωτοπόρος δημιουργός: Οι περιπέτειες του Πρίγκιπα Αχμέτ - 66’ Sam (Samuel Orti Marti): Οι ταινίες του - 57΄