52ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 4-13 Νοεμβρίου 2011

52ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 4-13 Νοεμβρίου 2011

ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΣΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣ ΣΑΡΑ ΝΤΡΑΙΒΕΡ – ΠΑΟΛΟ ΣΟΡΕΝΤΙΝΟ - ΟΥΛΡΙΧ ΖΑΪΝΤΛ - ΟΛΕ ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΜΑΝΤΣΕΝ

Τα αφιερώματα του 52ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τιμούν τις πιο ανατρεπτικές φωνές του σύγχρονου ανεξάρτητου κινηματογράφου: Τον καθηλωτικό ιταλό σκηνοθέτη Πάολο Σορεντίνο, τη σουρεαλίστρια αμερικανίδα δημιουργό και συνεργάτιδα του Τζιμ Τζάρμους, Σάρα Ντράιβερ, τον διεισδυτικό δανό μυθοπλάστη Όλε Κρίστιαν Μάντσεν και τον προκλητικό κινηματογραφιστή από την Αυστρία Ούλριχ Ζάιντλ.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΟΛΟ ΣΟΡΕΝΤΙΝΟ

Η φιλμογραφία του Πάολο Σορεντίνο, αν και σχετικά σύντομη, έχει να επιδείξει ορισμένες από τις πιο καθηλωτικές ταινίες των τελευταίων ετών, ανάμεσα στις οποίες και το αριστουργηματικό “Il Divo”.

Το 52ο Φεστιβάλ πραγματοποιεί αφιέρωμα στο έργο του ιταλού δημιουργού, από τους πλέον ανερχόμενους του σύγχρονου σινεμά, προβάλλοντας τόσο τις λιγότερο γνωστές μικρού μήκους ταινίες του, όσο και τις πολυβραβευμένες ταινίες μυθοπλασίας του. Στο φεστιβάλ θα πραγματοποιήσει πρεμιέρα και η πρόσφατη - και πρώτη αγγλόφωνη - ταινία του σκηνοθέτη, “This must be the place” (2011), με πρωταγωνιστή το Σον Πεν.

Με σκηνοθεσία στυλιζαρισμένη και σενάρια υπογεγραμμένα απ’ τον ίδιο το δημιουργό, ο κινηματογραφικός κόσμος του Σορεντίνο, αρχιτεκτονικά δομημένος, τολμηρός και αινιγματικός, επιμένει στις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, το ντεμπούτο του με τίτλο “L’ uomo in piu” (2001), μια υπαρξιακή παραβολή γύρω από την άνοδο και την πτώση δύο διάσημων ανδρών, έναν εκ των οποίων υποδύεται ο Τόνι Σερβίλο, ηθοποιός – «σήμα κατατεθέν» του Σορεντίνο, αλλά και το “Φίλος της Οικογενείας” (2006) ένα γκροτέσκ παραμύθι διαπροσωπικών συγκρούσεων. Ο Σερβίλο πρωταγωνιστεί και στο αντονιονικό θρίλερ “Le conseguenze dell’ amore” (2004), μια κατάδυση στον κόσμο της μαφίας, καθώς και στο πολυβραβευμένο “Il Divo” (2008), την συγκλονιστική, οπερατικού ύφους βιογραφία του Τζούλιο Αντρεότι.

Υποδείγματα σκηνοθετικής δεξιοτεχνίας είναι και οι μικρού μήκους ταινίες του δημιουργού, ο οποίος άλλοτε ελίσσεται μυθοπλαστικά ανάμεσα στον μικρόκοσμο της μαφίας, κι άλλοτε συνθέτει το πορτραίτο της γενέτειράς του (Η Πριγκίπισσα της Νάπολης, 2010).

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΣΑΡΑ ΝΤΡΑΪΒΕΡ

Η Σάρα Ντράιβερ, μια «ιέρεια» του ανεξάρτητου σινεμά, το οποίο υπηρετεί πιστά από τη δεκαετία του ’80 ως ηθοποιός, σκηνοθέτιδα και παραγωγός, θα παραβρεθεί στη φετινή διοργάνωση η οποία πραγματοποιεί αφιέρωμα στο έργο της. Παράλληλα, ως - επί πολλά έτη - συνεργάτιδα και σύντροφος του Τζιμ Τζάρμους, εκτός από σύντομους ρόλους στις ταινίες του, έχει υπογράψει και την παραγωγή σε πολλές από αυτές, όπως στο ντεμπούτο του με τίτλο Διακοπές διαρκείας, καθώς και στο πολυβραβευμένο Πέρα από τον παράδεισο, ταινίες που θα προβληθούν στο 52ο ΦΚΘ.

Γεννημένη το 1955 στο Νιου Τζέρσι, η δημιουργός αρχικά σπούδασε αρχαιολογία, ολοκληρώνοντας μάλιστα το τελευταίο έτος των σπουδών της στην Ελλάδα, πριν στραφεί στον κινηματογράφο. Σουρεαλιστικές και απρόβλεπτες, οι ταινίες της Ντράιβερ συνδέουν το ποιητικό με το καθημερινό, μοιάζοντας με εκκεντρικά παραμύθια. Το μικρού μήκους ντεμπούτο της, “Εσύ δεν είσαι Εγώ” (1981) - βασισμένο σε διήγημα του Πολ Μπόουλς και με τον Τζιμ Τζάρμους ως συνσεναριογράφο - απέκτησε καλτ φήμη, ενώ χαρακτηρίστηκε ως μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του ’80.

Ένα καταραμένο κινέζικο χειρόγραφο, γκάνγκστερς, αλλά και ο Στιβ Μπουσέμι σε ένα μικρό ρόλο, παρελαύνουν στο αλλόκοτο “Υπνοβασία” (1986), που τιμήθηκε με το βραβείο Τζώρτζ Σαμπούλ της Γαλλικής Ταινιοθήκης. Στην κομεντί, “Όταν τα Γουρούνια Πετούν” (1993), αλληλοδιαπλέκονται κωμικά ο Άλφρεντ Μολίνα ως τζαζ μουσικός, η Μάριαν Φέιθφουλ σε ρόλο φαντάσματος και το ανατρεπτικό σάουντρακ του Τζο Στράμερ. Τέλος, στο “Σκιερός” (1994), η Ντράιβερ συνθέτει το πορτρέτο της ομώνυμης θρυλικής συνοικίας της Νέας Υόρκης, όπου η ίδια ζει.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΟΛΕ ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΜΑΝΤΣΕΝ

Το σινεμά του Όλε Κρίστιαν Μάντσεν, μοιάζει να βαδίζει πάνω στο τεντωμένο σκοινί των διαπροσωπικών σχέσεων. Το 52ο Φεστιβάλ πραγματοποιεί αφιέρωμα, σ’ έναν απ’ τους σημαντικότερους δημιουργούς του νέου κύματος του δανέζικου κινηματογράφου, τον Όλε Κρίστιαν Μάντσεν ο οποίος θα παραβρεθεί στη διοργάνωση. Με οξύνοια, αφηγηματική τόλμη, αλλά και υποβόσκουσα αίσθηση του χιούμορ, ο δανός δημιουργός αντλεί έμπνευση από προσωπικά βιώματα για να διεισδύσει στο πιο εύθραυστο κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης. Ισορροπώντας ανάμεσα στο καλλιτεχνικό και εμπορικό σινεμά, στηρίζεται στην ερμηνευτική δεινότητα των ηθοποιών του - ανάμεσά τους ο Μαντς Μίκελσεν και η Στίνε Στινγκάντε – χτίζοντας ένα σύμπαν δωρικό, ρεαλιστικό, με εκφραστική λιτότητα και στοιχειώδη υλικά.

Γεννημένος το 1966, αποφοίτησε από την Εθνική Σχολή Κινηματογράφου της Δανίας, μαζί με τους Τόμας Βίντερμπεργκ και Περ Φλι, σε μια χρονιά που χαρακτηρίστηκε ως ‘χρυσή φουρνιά’. Με τις πρώτες του ταινίες, “Ο Γάμος της Σίναν” (1997) και “Βασιλική Πίτσα” (1999), έγινε ένας απ’ τους πρώτους δανούς κινηματογραφιστές που καταπιάστηκαν με το μεταναστευτικό ζήτημα. Το 2003 ασπάστηκε το Δόγμα ’95 με την ταινία “Ο Λόγος της Κίρα”: Μια συγκλονιστική σπουδή πάνω στον γυναικείο ψυχισμό μιας συζύγου και μητέρας. Η κατάρρευση, παραμένει αγαπημένο θέμα του Μάντσεν και στο “Πράγα” (2006), όπου ανιχνεύει τις βαθύτερες αιτίες πίσω απ’ την διάλυση ενός γάμου. Το 2008 σκηνοθετεί το τολμηρό και φιλόδοξο “Φλόγα και Κίτρο”, απ’ τις πιο εμπορικές ταινίες του δανέζικου κινηματογράφου, που ρίχνει φως σε μια άγνωστη πτυχή του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου. Στη διοργάνωση θα κάνει πρεμιέρα και το “Υπερκλασικό) (2011), πρώτη κωμωδία του σκηνοθέτη και τελευταίο κομμάτι της τριλογίας του γάμου, στην οποία με γουντιαλενική διάθεση ο Μάντσεν μας ταξιδεύει στην Αργεντινή, εξιστορώντας την περιπέτεια ενός διαζυγίου, με φόντο τον κόσμο του ποδοσφαίρου, του οίνου και του παραλόγου.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΟΥΛΡΙΧ ΖΑΪΝΤΛ

«Ποτέ ξανά στο σινεμά δεν μπόρεσα να κοιτάξω κατάματα την κόλαση», δήλωσε ο Βέρνερ Χέρτζογκ για το ντοκιμαντέρ “Αγάπη Ζώου” του Ούλριχ Ζάιντλ, κατατάσσοντάς τον ανάμεσα στους αγαπημένους του κινηματογραφιστές. Έμπειρος ντοκιμαντερίστας, καυστικός μυθοπλάστης, ο Ζάιντλ αποτελεί μια από τις πιο οξυδερκείς και προκλητικές φωνές του ευρωπαϊκού σινεμά. Το 52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πραγματοποιεί αφιέρωμα στο έργο του πολυβραβευμένου αυστριακού δημιουργού, προβάλλοντας αντιπροσωπευτικές στιγμές της φιλμογραφίας του. Το αφιέρωμα εντάσσεται στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες», δράση που χρηματοδοτείται μεταξύ άλλων από την Ευρωπαϊκή Ένωση - Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, στο πλαίσιο του ΠΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας 2007-2013.

Οι ταινίες του Ούλριχ Ζάιντλ, θολώνοντας τα όρια ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, διαρρηγνύουν κάθε ταμπού, εισβάλλοντας πότε σαρκαστικά, πότε αποστασιοποιημένα, ωστόσο πάντα ανθρώπινα στη σφαίρα της ιδιωτικότητας. Στο “Μοντέλα” (1999) εκθέτει τη ναρκισσιστική βιομηχανία του μόντελινγκ, στο βραβευμένο με Αργυρό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας “Σκυλίσιες Μέρες”(2001), απεικονίζει τα δεινά μιας ομάδας εύθραυστων χαρακτήρων με ωμό συναίσθημα και ειρωνική ισορροπία, ενώ στο βαθιά ουμανιστικό και σκληρό “Εισαγωγές-Εξαγωγές” (2007), καταπιάνεται με την οικονομική μετανάστευση, δίνοντας στους απελπισμένους ήρωες μια υπόσχεση λύτρωσης. Αναλόγως και στα ντοκιμαντέρ του Ζάιντλ, η παράνοια της καθημερινότητας κυριαρχεί: Την εντοπίζει στις ανισότητες μεταξύ μεταναστών και γηγενών (Καλά Νέα, 1990), στις διαπροσωπικές σχέσεις, στη σχεδόν διαστροφική αγάπη ανθρώπου και κατοικίδιου, σε πορτρέτα αμφιλεγόμενων προσωπικοτήτων (Επιστήθιος Φίλος, 1997), αλλά και στις εξομολογήσεις πιστών (Ο Ιησούς, ξέρεις...), 2003).

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΗΣ

52ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
4-13 Νοεμβρίου 2011

Το έργο του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, δε χαρίζεται. Καθρεφτίζει τη σύγχρονη πραγματικότητα με ευθύτητα και τόλμη, ανατέμνοντας ζητήματα ταυτότητας, φύλου και φυλής, ακραίες ανθρώπινες καταστάσεις, ό,τι χωρίζει και ενώνει, ό,τι απειλεί να εκραγεί ως βραδυφλεγής κοινωνική βόμβα. Στο σινεμά του, δεν υπάρχει χώρος για εύκολες λύσεις. Μόνο για δύσκολες αλήθειες. Ιστορίες μετανάστευσης, πολυπολιτισμικότητας και σεξουαλικής ταυτότητας, παραδίδονται στο θεατή χωρίς ωραιοποιήσεις και διδακτισμούς. Το 52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης πραγματοποιεί πλήρες αφιέρωμα στο έργο του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, προβάλλοντας από τα πρώτα - άγνωστα στην Ελλάδα - μικρού μήκους φιλμ του, μέχρι τις βραβευμένες ταινίες μυθοπλασίας που σημάδεψαν το ελληνικό σινεμά των τελευταίων ετών, καθώς και την πολυαναμενόμενη τελευταία ταινία του Man at sea. Το αφιέρωμα θα συνοδεύεται από ειδική δίγλωσση έκδοση.

Από τους πλέον διακεκριμένους έλληνες σκηνοθέτες, με διεθνή παρουσία και διακρίσεις σε παγκόσμια φεστιβάλ, ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης γεννήθηκε στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας από έλληνες γονείς και ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία επτά ετών. Πραγματοποίησε σπουδές οικονομικών, ιστορίας και φιλοσοφίας στην Αγγλία, όπου και ξεκίνησε την σταδιοδρομία του στο σινεμά κάνοντας ανεξάρτητες, χαμηλού προϋπολογισμού ταινίες μικρού μήκους, αλλά και ταινίες για το Channel 4 και το BBC.

Πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, θα πραγματοποιήσει η νέα ταινία του δημιουργού, Man at sea, η οποία συμμετείχε στο τελευταίο Φεστιβάλ Βερολίνου. Η ταινία θα προβληθεί στην 52η διοργάνωση με νέο μοντάζ, το οποίο έχει επιμεληθεί ο σκηνοθέτης. Η δράση τοποθετείται εξ ολοκλήρου επάνω σε ένα πετρελαιοφόρο, ο καπετάνιος του οποίου διασώζει μαζί με τη γυναίκα του μια ομάδα λαθρομεταναστών. Λαθρομετανάστευση και οικογένεια -δυο δυσλειτουργικοί μικρόκοσμοι εγκλωβισμένοι ο καθένας στον εαυτό του– οδηγούν σε αβέβαιη εκτόνωση της εσωτερικής τους έντασης. Ταυτόχρονα, το πλοίο συμβολίζει τη μικρογραφία μιας κοινωνίας απ’ όπου ξεχειλίζει κάθε μορφής βία. Ο Κ. Γιάνναρης επιμένει εύστοχα στη συνύπαρξη επαγγελματιών ηθοποιών με ερασιτέχνες, οι περισσότεροι από τους οποίους καταθέτουν τη βιωματική τους ερμηνεία.

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα θα προβληθούν, χαρακτηριστικές μικρού μήκους ταινίες του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, στις οποίες διαφαίνεται ήδη τόσο το ύφος, όσο και ο θεματικός προσανατολισμός του δημιουργού. Πολλές είναι επιφορτισμένες με ιδιαίτερα προσωπικό τόνο, καθώς ο ίδιος ο σκηνοθέτης δεν διστάζει να «εκτεθεί» μπροστά στην κάμερα, καταγράφοντας ή αποδομώντας στιγμές όπως ένα παθιασμένο φιλί (The kiss), τη στρατιωτική του θητεία (Me as soldier I & II), αλλά και μια οικογενειακή τραγωδία (Eleni’s funeral day). Παιχνίδια με τη σκιά και το φως, χρωματικές αντιθέσεις που αγγίζουν την ψυχεδέλεια και ελλειπτικά νοήματα ερεθίζουν το μάτι του θεατή, καλύπτοντας θεματικές όπως η φύση (Rock globe, Mystras &Geraki), το αστικό τοπίο (New York club, European Son Queer Demonstration), η σεξουαλικότητα (Farr is queer, You ripped it out of me), ή άλλοτε σκιαγραφώντας ανδρικά πορτρέτα (Black Derek boy, Maurizio Siziliano).

Ανάμεσα στις μικρού μήκους ταινίες του Κ. Γιάνναρη ξεχωρίζουν επίσης δυο ντοκιμαντέρ αφιερωμένα σε προσωπικότητες το έργο των οποίων άσκησε επιρροή στον έλληνα σκηνοθέτη: στο Α Desperate Vitality (1992) εξερευνά τις ταινίες του Πιερ Πάολο Παζολίνι, ενώ στο Τρώες υμνεί τον Κ.Π. Καβάφη (1991, βραβείο Teddy Πανόραμα Μπερλινάλε 1990).

Ενδεικτικές του ύφους του σκηνοθέτη, είναι τρεις ακόμη βραβευμένες μικρού μήκους ταινίες. Στο Caught looking (βραβείο Teddy Πανόραμα Μπερλινάλε 1991), ο δημιουργός διερευνά τα όρια των σεξουαλικών φαντασιώσεων με όχημα την ομότιτλη πλατφόρμα εικονικής πραγματικότητας. Από την άλλη, στο λυρικό, «ακατέργαστο» road movie North of Vortex, ένας ομοφυλόφιλος ποιητής, ένας ναύτης και μια σερβιτόρα μοιράζονται ένα ιδιόμορφο ερωτικό τρίγωνο, αναζητώντας την απόλυτη ελευθερία (βραβείο Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους στο Φεστιβάλ Σικάγο 1991). Τέλος, η ταινία Μια θέση στον ήλιο, η πρώτη επαφή του σκηνοθέτη με το ελληνικό κοινό, αφηγείται το χρονικό μιας ερωτικής ιστορίας ενός έλληνα και ενός μετανάστη, με φόντο το κέντρο της Αθήνας (βραβείο καλύτερης ταινίας και καλύτερης βαλκανικής ταινίας στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας, 1995).

Στα μεταγενέστερα μικρού μήκους έργα του, συγκαταλέγονται το Visions of Europe (2004), ένα διηπειρωτικό κινηματογραφικό μωσαϊκό 25 ιστοριών, δια χειρός ισάριθμων σκηνοθετών από τις χώρες-μέλη της Ε.Ε., μεταξύ των οποίων και οι Φατίχ Ακίν, Πίτερ Γκρίναγουεϊ, Άκι Καουρισμάκι, Μπέλα Ταρ, καθώς και το Gender pop, η καταγραφή του ομώνυμου τριήμερου καλλιτεχνικών δρώμενων επάνω σε θέματα ρόλων φύλου και ταυτότητας, το οποίο πραγματοποιήθηκε το 2008.

Το ντεμπούτο μεγάλου μήκους του Κωνσταντίνου Γιάνναρη με τίτλο Κοντά στον παράδεισο / 3 steps to heaven (1995) το οποίο συμμετείχε στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του Φεστιβάλ των Κανών, είναι ένα «ηλεκτρισμένο», γεμάτο σασπένς και μαύρο χιούμορ, θρίλερ, με φόντο το νυχτερινό Λονδίνο. Κεντρική ηρωίδα μια γυναίκα - την υποδύεται η «μούσα» του Μάικ Λι, Κάτριν Κάρτλιτζ – η οποία επιχειρεί να ανακαλύψει τι κρύβεται πίσω από τον μυστηριώδη θάνατο του αγαπημένου της. Τρεις άνθρωποι-κλειδιά θα την καταβυθίσουν σε ένα σκοτεινό κόσμο ουσιών, φετίχ και πολιτικών σκανδάλων.

Η ταινία Από την άκρη της πόλης (1998) αφηγείται τα έργα και τις νύχτες μιας ομάδας ρωσοπόντιων μεταναστών, του 17χρονου Σάσα και της παρέας του. Αυτές οι χαμένες ψυχές που ξεδίνουν με ναρκωτικά, πορνεία, έγκλημα και βόλτες στο κακόφημο κέντρο της πόλης, μετουσιώνονται μπροστά στο φακό του Γιάνναρη σε ένα καίριο σχόλιο για τη μετανάστευση, την αποξένωση και τις πολιτισμικές, κοινωνικές και σεξουαλικές συγκρούσεις. Ντοκιμαντερίστικη χροιά και γρήγοροι ρυθμοί απεικονίζουν τη σκληρή αστική πραγματικότητα μιας κολασμένης υποκουλτούρας, ενώ ο σκηνοθέτης καταρρίπτει ευέλικτα κάθε ίχνος εθνικής και φυλετικής ταυτότητας, κάνοντας τελικά τον «άλλο», οικείο. Η ταινία απέσπασε βραβείο Σκηνοθεσίας στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του 39ου ΦΚΘ, βραβείο της ΠΕΚΚ / Καλύτερη Ελληνική Ταινία και Κρατικό Βραβείο Ποιότητας: Δεύτερη ταινία μυθοπλασίας.

Στον αντίποδα, η άδεια καλοκαιρινή πρωτεύουσα δίνει το ερέθισμα στον σκηνοθέτη να μιλήσει για τις ανθρώπινες σχέσεις και όλα τα μικρά θαύματα που προσδοκά ο καθένας μας, στην ταινία Δεκαπενταύγουστος (2001 - βραβείο της ΠΕΚΚ στο 42ο ΦΚΘ, συμμετοχή στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Βερολίνου 2002). Εδώ, η θρησκευτική πίστη, ο ορθολογισμός και η μεταφυσική συνταξιδεύουν σε ένα road movie ανά την Ελλάδα, ιδωμένο μέσα από εντυπωσιακή κινηματογράφηση και εξαιρετικές ερμηνείες. Τέσσερις παράλληλες ιστορίες εξελίσσονται μέσα σε ένα 24ωρο, με πρωταγωνιστές τους ενοίκους μιας πολυκατοικίας που φεύγουν για διακοπές, αλλά και έναν νεαρό διαρρήκτη που εισβάλλει στα διαμερίσματα και ανακαλύπτει τα μυστικά τους. Χαρακτήρες διαμετρικά αντίθετοι μεταξύ τους, όλοι ελπίζουν σε ένα θαύμα και πορεύονται σε μια καθαρτική διαδρομή.

Με την ταινία Όμηρος (2005), εμπνευσμένη από το τραγικό περιστατικό λεωφορειοπειρατείας που είχε συγκλονίσει πριν δώδεκα χρόνια, ο σκηνοθέτης κάνει μια πολιτική ταινία στην οποία δεν «μεταφράζει», αλλά προβληματίζεται επάνω στο γεγονός, αναλύοντας με ρεπορταζιακό στυλ την απελπισία ενός ξένου που παλεύει μάταια να νικήσει τα στερεότυπα και τη ρατσιστική μανία των γύρω του. Η δαιμονοποίηση των μεταναστών, η καταπίεση και ο ρόλος των ΜΜΕ είναι οι κύριες θεματικές που θίγει η ταινία, για να αναρωτηθεί τελικά κατά πόσο είναι δυνατό να ξεφύγουμε από την ομηρία των προκαταλήψεων. Ο Όμηρος τιμήθηκε με δύο Κρατικά Βραβεία Ποιότητος (βραβείο σκηνοθεσίας και 3ο Βραβείο ταινίας Μυθοπλασίας Μεγάλου Μήκους) στο 46ο ΦΚΘ, καθώς και με το βραβείο του διεθνούς «Φόρουμ και Φεστιβάλ Ευρωπαϊκής Ταινίας» Βιέννης.

Όπως κι οι ήρωές του, έτσι κι ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης, «δεν μασά τα λόγια του». Τολμά, αμφισβητεί, ενίοτε προκαλεί, όχι για να προκαλέσει, αλλά για να προσκαλέσει το κοινό σε μια άλλη θέαση του κόσμου.