ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΕΚΛΟΚΕΝΤΑΥΡΟΥ

Φαντάσου έναν καρεκλοκένταυρο με αποκολλημένα τα πισινά του, να έρπει προς το νέο του αξίωμα. Μοιάζει με αλλόκοτο μαλάκιο, αηδιαστικά απροστάτευτο και εμετικά θλιβερό. Την ώρα που πανικόσυρτο, σπεύδει να οχυρωθεί στο νέο του κέλυφος. Ίσως, γι' αυτό και κανένας από τους γυμνόποδες αδελφούς μου, δεν το πατάει. Τόσο πολύ το σιχαίνονται.
Κώστας Ι. Γιαλίνης

ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΕ (Translate)

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης «Πιερ Πάολο Παζολίνι: με τα όπλα της ποίησης»

«Αν υπήρχε ένας ρεαλισμός του ονείρου και των ρυθμών του, αν μπορούσε κάποιος να διαπιστώσει και να διατυπώσει μια ονειρική ιστορία, που θα ξεχώριζε από τις συνηθισμένες ‘ιστορίες παρμένες από όνειρα’, αυτός θα ήταν ίσως ο Παζολίνι ως κινηματογραφιστής».
Χρήστος Βακαλόπουλος
Η Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης συνεχίζει τη δραστηριότητά της παρουσιάζοντας ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα του κινηματογράφου του κορυφαίου δημιουργού Πιερ Πάολο Παζολίνι, με τίτλο «Πιερ Πάολο Παζολίνι: με τα όπλα της ποίησης». Το αφιέρωμα θα πραγματοποιηθεί από την Πέμπτη 25 έως την Κυριακή 28 Απριλίου 2013 στην Αίθουσα Τάκης Κανελλόπουλος (Μουσείο Κινηματογράφου - Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης, Αποθήκη Α΄, Λιμάνι).
Το αφιέρωμα περιλαμβάνει τις ταινίες: Ακατόνε (Ιταλία, 1961), Μάμα Ρόμα  (Ιταλία, 1962), Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο  (Ιταλία - Γαλλία, 1964) και Χοιροστάσιο (Ιταλία - Γαλλία, 1969).
Ο ίδιος ο Πιερ Πάολο Παζολίνι γράφει τον Φεβρουάριο του 1969 σε μια αυτοπαρουσίαση:
«Γεννήθηκα στη Μπολόνια. Είμαι σαράντα έξι χρόνων. Είμαι συγγραφέας-κινηματογραφιστής. Πρωτοεμφανίστηκα με μια ποιητική συλλογή, αφού είχα τελειώσει το Πανεπιστήμιο, στα είκοσί μου χρόνια. Υπήρξα φιλόλογος. Υπήρξα διευθυντής λογοτεχνικών περιοδικών. Έγραψα βιβλία, έκανα ταινίες και τώρα αρχίζω ένα καινούριο επάγγελμα. Το επάγγελμα του δημοσιογράφου: συνεργάζομαι με μια εβδομαδιαία εφημερίδα στην οποία κρατάω μια τακτική στήλη.
Πριν δεκαοκτώ χρόνια έφτασα στη Ρώμη, κι η κατάστασή μου μ’ ανάγκασε να ζήσω στις φτωχές συνοικίες της πρωτεύουσας. Τραυματισμένος από τη ζωή σ’ αυτά τα προάστια, έγραψα τα δύο πρώτα μου μυθιστορήματα πάνω σ’ αυτό το θέμα…
Το 1961 γύρισα την πρώτη μου ταινία το Ακατόνε με άγνωστους ηθοποιούς. Στην προβολή της ταινίας στη Ρώμη, φασίστες θεατές έριξαν στην οθόνη κλούβια αυγά και μελανοδοχεία. Γύρισα κατόπιν με την Άννα Μανιάνι και τον Φράνκο Τσίτι το Μάμα Ρόμα. Κατά την διάρκεια του Φεστιβάλ της Βενετίας, όπου η ταινία αντιπροσώπευε επίσημα την Ιταλία προσπάθησαν να την κατάσχουν κάνοντας αγωγή. [...] Αργότερα σκηνοθέτησα Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο που επιλέχτηκε να αντιπροσωπεύσει την Ιταλία στο Φεστιβάλ Βενετίας, όπου και πήρε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής…
Δικάστηκα στη Βενετία.
Κινδύνεψα να πάω φυλακή για πολλούς μήνες.
Τελικά απαλλάχτηκα.
Μου είπαν ότι έχω τρία είδωλα: τον Χριστό, τον Μαρξ και τον Φρόυντ. Αυτά είναι φόρμουλες. Το μόνο μου είδωλο είναι η πραγματικότητα.
Αν διάλεξα να είμαι κινηματογραφιστής και όχι μόνο συγγραφέας, είναι επειδή προτίμησα αντί να εκφράζω την πραγματικότητα με σύμβολα, όπως είναι οι λέξεις, να εκφράζω μέσω του κινηματογράφου την πραγματικότητα με την πραγματικότητα».
Κατά τις ημέρες του αφιερώματος (25-28 Απριλίου 2013) η έκδοση «Pier Paolo Pasolini», που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 1994 με αφορμή το αφιέρωμα «Pier Paolo Pasolini: …με τα όπλα της ποίησης», θα πωλείται με έκπτωση, από τα 12 ευρώ στα 6 ευρώ.

Πρόγραμμα προβολών

Πέμπτη 25 Απριλίου
19.00 Ακατόνε
21.30 Χοιροστάσιο
Παρασκευή 26 Απριλίου
19.00 Μάμα Ρόμα
21.30 Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο
Σάββατο 27 Απριλίου
19.00 Χοιροστάσιο
21.30 Ακατόνε
Κυριακή 28 Απριλίου
19.00 Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο
21.30 Μάμα Ρόμα

Οι ταινίες
Ακατόνε
Ιταλία, 1961Σκηνοθεσία: Πιερ Πάολο Παζολίνι. Ασπρόμαυρη, 120΄. 
Ο ήρωας της ταινίας, ο Ακατόνε, φυτοζωεί σε μια φτωχογειτονιά της Ρώμης, εις βάρος μιας πόρνης, της Μανταλένας. Όταν η γυναίκα καταλήγει στη φυλακή τα βρίσκει σκούρα, καθώς προσπαθώντας να τα ξαναβρεί με τη γυναίκα του που ζει μαζί με το παιδί τους στο πατρικό της σπίτι, το αποτέλεσμα είναι να εκδιωχθεί από κει ξυλοκοπημένος. Ο Ακατόνε αποφασίζει να βάλει στη θέση της Μανταλένας, τη Στέλλα, τη νέα του γνωριμία . Η κοπέλα όμως δεν είναι φτιαγμένη για τη σκληρή ζωή του πεζοδρομίου και τότε αποφασίζει να βρει κάποια δουλειά, για να μπορέσει να συντηρήσει τον εαυτό του και τη Στέλλα. Δεν αντέχει ούτε μια μέρα τον μόχθο της εργασίας, αφού δεν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του. Χωρίς να το ξέρει ότι η αστυνομία τον έχει βάλει στο μάτι, καθώς η Μανταλένα τον έχει καρφώσει από τη φυλακή για μαστροπεία, ο Ακατόνε μπλέκει σε μια μικροληστεία για να τα βγάλει πέρα και το μονοπάτι που ακολουθεί τον οδηγεί στο χαμό. 

Μάμα Ρόμα
Ιταλία, 1962Σκηνοθεσία: Πιερ Πάολο Παζολίνι. Ασπρόμαυρη, 106΄.
Η Μάμα Ρόμα (συγκλονιστικά ερμηνευμένη από την κορυφαία Άννα Μανιάνι), είναι μια πόρνη στις φτωχογειτονιές της Ρώμης, που αποχωρεί από το «επάγγελμα» όταν ο προαγωγός της ο Κάρμινε, την εγκαταλείπει και παντρεύεται. Η γυναίκα επιθυμώντας μια ζωή καλύτερη από εκείνη του πεζοδρομίου, φέρνει κοντά της τον γιο της Έτορε, ο οποίος αγνοεί το πραγματικό επάγγελμα της μητέρας του και έχοντας στήσει έναν πάγκο στη λαϊκή, αγωνίζεται με κάθε τρόπο να δημιουργήσει μια προοπτική και να εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον για το παιδί της. Η σχέση της με τον Έτορε είναι γεμάτη από εντάσεις και συγκρούσεις, καθώς εκείνος περνά μια δύσκολη εφηβεία. Η Μάμα Ρόμα οργανώνει έναν εκβιασμό για να μπορέσει να του βρει μια θέση εργασίας και με την βοήθεια των παλιών της επαγγελματικών γνωριμιών τα καταφέρνει. Ο Κάρμινε όμως, επανέρχεται στη ζωή της και με την απειλή να αποκαλύψει στον γιο της όλη την αλήθεια, την αναγκάζει να βγει ξανά στο πεζοδρόμιο. Εντωμεταξύ ο Έτορε, που έχει μάθει το παρελθόν της μητέρας του, έχει παρατήσει τη δουλειά του και επιδίδεται σε μικροκλοπές και κάποια στιγμή καταλήγει στη φυλακή, όπου πεθαίνει από μια ξαφνική ασθένεια. Η Μάμα Ρόμα μένει μόνη και απελπισμένη σ’ έναν εχθρικό κόσμο.
Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο
Ιταλία - Γαλλία, 1964Σκηνοθεσία: Πιερ Πάολο Παζολίνι. Ασπρόμαυρη, 137.
Η ταινία αναπαριστά με μεγάλη πιστότητα και ακρίβεια το κείμενο του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου.
«Το Ευαγγέλιο μου έβαζε το εξής πρόβλημα: δεν μπορούσα να το εξιστορήσω σαν ένα κλασικό αφήγημα, γιατί δεν είμαι πιστός, αλλά άθεος. Από την άλλη ήθελα να διηγηθώ την ιστορία του Χριστού, Υιού του Θεού. Έπρεπε λοιπόν να διηγηθώ μια ιστορία στην οποία δεν πίστευα. Δεν μπορούσε λοιπόν να είμαι εγώ εκείνος που εξιστορεί. Έτσι χωρίς να το θέλω οδηγήθηκα στην ανατροπή, όλης μου της κινηματογραφικής τεχνικής και γεννήθηκε αυτό το μάγμα ύφους, που είναι χαρακτηριστικό του κινηματογράφου της ποίησης· γιατί για να μπορέσω να εξιστορήσω το Ευαγγέλιο, έπρεπε να βυθιστώ στην ψυχή ενός που πιστεύει. Εδώ έγκειται ο έμμεσος ελεύθερος λόγος: απ’ τη μια μεριά η αφήγηση βλέπεται με τα δικά μου μάτια και απ’ την άλλη, με τα μάτια ενός πιστού και είναι αυτό που προκαλεί το συμφυρμό του ύφους, αυτό το μάγμα που προανέφερα...»
Πιερ Πάολο Παζολίνι
Χοιροστάσιο
Ιταλία - Γαλλία, 1969Σκηνοθεσία: Πιερ Πάολο Παζολίνι. Έγχρωμη, 99΄.
Η ταινία αφηγείται δύο παράλληλες ιστορίες: μία στην αρχαϊκή και την άλλη στη σύγχρονη εποχή. Στην πρώτη ένας νέος που ζει απομονωμένος στις πλαγιές ενός ηφαιστείου, τρέφεται με ερπετά και έντομα, μέχρι που μια μέρα συναντά έναν στρατιώτη τον οποίο σκοτώνει και καταβροχθίζει. Κάποια στιγμή κι άλλοι περιπλανώμενοι και παραστρατημένοι τον ακολουθούν, συστήνοντας μια συμμορία κανίβαλων και επιδίδονται όλοι μαζί στο κυνήγι της ανθρώπινης τροφής. Όταν τους συλλαμβάνουν και τους καταδικάζουν σε θάνατο, ο ανθρωποφάγος άνδρας δεν εκφράζει καμιά απολύτως μεταμέλεια, ούτε συνειδητοποιεί το φρικαλέο των πράξεών του. Στην δεύτερη ιστορία, ο νεαρός γιος ενός γερμανού βιομηχάνου ζει μ’ έναν εκκεντρικό τρόπο την διαφορετικότητά του, αντιτίθεται και απορρίπτει και τις νεολαιίστικες εξεγέρσεις του ’68, αλλά και την καπιταλιστική λογική του πατέρα και έχει κάποιες ανομολόγητες και αποτρόπαιες επαφές με γουρούνια. Αυτή η ιδιαιτερότητα του γιου, γίνεται το επίκεντρο μιας επιχειρηματικής συναλλαγής, μεταξύ του πατέρα και ενός επιχειρηματικού ανταγωνιστή του- πρώην ναζιστή εγκληματία. Στο τέλος και ενώ τα γουρούνια καταβροχθίζουν τον νεαρό άντρα, οι δύο βιομήχανοι πίνουν στην υγειά της συνένωσης των κεφαλαίων τους και των κοινών τους συμφερόντων.
(Αποσπάσματα των κειμένων και στοιχεία αντλήθηκαν από την μονογραφία για τον Πιερ Πάολο Παζολίνι, που εκδόθηκε με την ευκαιρία του αναδρομικού αφιερώματος στο έργο του, το οποίο διοργανώθηκε από το ΦΚΘ και τα Μορφωτικά Ιταλικά Ινστιτούτα Αθηνών και Θεσσαλονίκης, τον Μάιο του 1994).

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης

«Ζυλ Ντασσέν: ένας Αμερικανός Έλληνας»
«Ο Ντασσέν κατόρθωσε να συνδυάσει την παραδοσιακή αφηγηματικότητα του κινηματογράφου του Χόλιγουντ, με το οπτικό στυλ του ευρωπαϊκού κινηματογράφου [...]. Το ντοκιμαντερίστικο ύφος του, η χρήση φυσικών χώρων, και η εμμονή του στα αστικά τοπία, άσκησαν πολύ μεγάλη επιρροή σ’ έναν σημαντικό αριθμό κινηματογραφικών δημιουργών».
Μάρτιν Σκορσέζε

Η Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης συνεχίζει τη δραστηριότητά της παρουσιάζοντας ένα αντιπροσωπευτικό αφιέρωμα στον σπουδαίο δημιουργό Ζυλ Ντασσέν / Jules Dassin, με τίτλο «Ζυλ Ντασσέν: ένας Αμερικανός Έλληνας», το οποίο θα πραγματοποιηθεί από την Πέμπτη 18 έως την Κυριακή 21 Απριλίου 2013 στην Αίθουσα Τάκης Κανελλόπουλος (Μουσείο Κινηματογράφου - Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης, Αποθήκη Α΄, Λιμάνι).
Το αφιέρωμα περιλαμβάνει τις ταινίες: O δήμιος των κολασμένων / Brute Force (ΗΠΑ, 1947), Ριφιφί / Du rififi chez les hommes (Γαλλία, 1955),
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται / Celui qui doit mourir (Γαλλία-Ιταλία, 1957) και Δέκα και μισή, καλοκαίρι βράδυ / 10:30 P.M. Summer (ΗΠΑ-Ισπανία, 1966).
Mε αφορμή το αφιέρωμα της Ταινιοθήκης Θεσσαλονίκης, η μονογραφία «Jules Dassin» που εκδόθηκε στο πλαίσιο του αναδρομικού αφιερώματος του 34ου ΦΚΘ στο έργο του σκηνοθέτη, θα πωλείται με έκπτωση από τα 4 στα 2 ευρώ.
Πρόγραμμα προβολών

Πέμπτη 18 Απριλίου
19.00 O δήμιος των κολασμένων
21.30 Δέκα και μισή, καλοκαίρι βράδυ
Παρασκευή 19 Απριλίου
19.00 Ο Χριστός ξανασταυρώνεται
21.30 Ριφιφί
Σάββατο 20 Απριλίου
19.00 Δέκα και μισή, καλοκαίρι βράδυ
21.30 Ο Χριστός ξανασταυρώνεται
Κυριακή 21 Απριλίου
19.00 Ριφιφί
21.30 O δήμιος των κολασμένων

Οι ταινίες
O δήμιος των κολασμένων (ΗΠΑ, 1947)
Σκηνοθεσία: Ζυλ Ντασσέν. Ασπρόμαυρη, 98΄.
Σε μια σκληρή και απάνθρωπη φυλακή που καταδυναστεύεται από έναν αδίστακτο και σαδιστή αρχιφύλακα, έξι άντρες αποφασίζουν να δραπετεύσουν. Μέσα από διάφορα φλας-μπακ, γνωρίζουμε κάποια βασικά στοιχεία για τη ζωή και το χαρακτήρα τους. Ωστόσο, η απόπειρα απόδρασης αποτυγχάνει και η βίαιη εξέγερση που αναπόφευκτα ξεσπά, καταλήγει σ’ ένα λουτρό αίματος...
Ο Δήμιος των κολασμένων είναι η ένατη ταινία του Ζυλ Ντασσέν και η πρώτη του σημαντική: πρόκειται για μια εξαιρετική αλληγορία για την βία και τη δίψα της ελευθερίας, γυρισμένη με ωμό ρεαλισμό και άγρια δύναμη, όπως είναι και ο πρωτότυπος τίτλος της. Οι εικόνες της φυλακής (μεταφορική μικρογραφία των ναζιστικών στρατοπέδων), ο εγκλεισμός και η απελπισμένη εξέγερση συνομιλούν με τον εξπρεσιονισμό (σε αισθητικό επίπεδο) και την τραγικότητα της ανθρώπινης μοίρας των ταινιών του Φριτς Λανγκ. Γράφει ο Γιάννης Μπακογιαννόπουλος: «Ο Δήμιος των κολασμένων είναι ένα φιλμ συγχρόνως ρεαλιστικό και εξπρεσιονιστικό. Μια φυλακή στην κόλαση, σαν σύμβολο μιας αδυσώπητης ναζιστικής τάξης, αλλά και σαν απόμακρη σκοτεινή αλληγορία του άφευκτου. Κυρίαρχο στοιχείο η ακρότατη βία: βία των δεσμοφυλάκων, του συστήματος, του ημίτρελου αρχιφύλακα που ακούει Βάγκνερ. Η πίεση αυξάνεται σταθερά και φριχτά, αντιχτυπιέται στους κλειστούς τοίχους και γεννάει πελώριες αντίρροπες δυνάμεις εκδίκησης. Ο φυσικός πόθος της ελευθερίας φουσκώνει σε υστερική ορμή ως την αυτοκαταστροφή. Η βαρβαρική έκρηξη ψάλλεται από τον Ντασσέν σαν ωδή στην απελπισία και την τελική αξιοπρέπεια του ανθρώπου που έχασε τα πάντα...». Η απεγνωσμένη και εκ των προτέρων χαμένη, γι’ αυτό και απόλυτα τραγική, μάχη των ανθρώπων αυτών που το μόνο που θέλουν είναι να διατηρήσουν την αξιοπρέπεια και το ηθικό τους ανάστημα μέσα σ’ ένα πραγματικό κολαστήριο, έβαλε τον Ζυλ Ντασσέν κατευθείαν στο στόχαστρο του γερουσιαστή Μακάρθι. Κορυφαία η ερμηνεία του 33χρονου Μπαρτ Λάνκαστερ στη δεύτερη κινηματογραφική του εμφάνιση.
Ριφιφί
(Γαλλία, 1955)
Σκηνοθεσία: Ζυλ Ντασσέν. Ασπρόμαυρη, 122΄.
Μια συμμορία τεσσάρων διαρρηκτών (δύο Γάλλοι και δύο Ιταλοί) σχεδιάζουν μια ληστεία σ’ ένα μεγάλο κοσμηματοπωλείο του Παρισιού. Το εγχείρημα επιτυγχάνει, αλλά κάτι, στο φαινομενικά τέλειο σχέδιο, πηγαίνει στραβά και τα πράγματα παίρνουν μια απρόβλεπτη, όσο και τραγική τροπή...
Το Ριφιφί, γυρισμένο το 1955 σ’ ένα Παρίσι βουτηγμένο σε μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, είναι η δεύτερη ευρωπαϊκή ταινία του διωγμένου από την Μακαρθική λαίλαπα Ζυλ Ντασσέν - έχει προηγηθεί το 1950 το αριστούργημά του Η νύχτα και η πόλη στο Λονδίνο. Κλασική ταινία που καθιέρωσε τον όρο «ριφιφί» (διάρρηξη με τρύπημα στο ταβάνι), όχι μόνο ανανεώνει το είδος του gangster film, αλλά το μπολιάζει με την αναπότρεπτα τραγική μοίρα των ηρώων του νουάρ. Ταυτόχρονα διαπλέκει με τρόπο θαυμαστό το ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία (βασικό χαρακτηριστικό της σκηνοθετικής του αντίληψης), ενώ η μαύρη ποιητική οπτική του πάνω στις μεγάλες πόλεις και στο αστικό τοπίο, είναι και εδώ, στην «Πόλη του Φωτός», παρούσα. Στο Ριφιφί, όπου ο ίδιος ο σκηνοθέτης ερμηνεύει θαυμάσια έναν από τους κεντρικούς ρόλους, συνυπάρχουν ο πεσιμισμός και το έντονα κριτικό βλέμμα πάνω στην κοινωνία, των αμερικανικών ταινιών του, με τον παρακμασμένο ουμανισμό της ευρωπαϊκής παράδοσης – ενώ στο πυρήνα του (σε γκανγκστερικό περιτύλιγμα) εμπεριέχονται πάντα τα ανθρώπινα πάθη: το κυνήγι του ονείρου για μια καλύτερη ζωή, ο εύκολος δρόμος και οι λάθος κινήσεις, η φιλία, η συντροφικότητα, η προδοσία, η απληστία, η συγχώρεση. Ο Στεφανουά, εξαιρετικά ερμηνευμένος από τον σπουδαίο γάλλο ηθοποιό Ζαν Σερβέ, σκιαγραφείται ανάγλυφα, με βάση τον λόγο της τιμής, τη μπέσα και την αυστηρά προσωπική ηθική και διαθέτει υπαρξιακό βάθος, κάτι που θα συναντήσουμε αργότερα και στους ήρωες του Ζαν Πιερ Μελβίλ. Το φωτοστέφανο πάντως της ταινίας, είναι αναμφίβολα η 30λεπτη κι εντελώς βουβή σεκάνς της διάρρηξης (έξοχο δείγμα καθαρού κινηματογράφου), ένα πραγματικό μάθημα κλιμάκωσης της αφηγηματικής έντασης και διαχείρισης του κινηματογραφικού χρόνου. Το Ριφιφί θα είναι η πρώτη ταινία του Ζυλ Ντασσέν που θα προβληθεί στη Αμερική μετά τον διωγμό του, σε μια μικρή αίθουσα της Νέας Υόρκης, σπάζοντας το εμπάργκο που του είχε επιβληθεί από την Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών.
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται
 (Γαλλία-Ιταλία, 1957)
Σκηνοθεσία: Ζυλ Ντασσέν. Ασπρόμαυρη, 122΄.
Στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, οι κάτοικοι ενός χωριού της Κρήτης εγκαταλείπουν τα σπίτια και τη γη τους έπειτα από ένα πογκρόμ των Τούρκων και κυνηγημένοι φτάνουν μετά από πολυήμερη πεζοπορία στη Λυκόβρυση, ένα πλούσιο χωριό, όπου οι κάτοικοι ετοιμάζονται για την αναπαράσταση των Παθών του Χριστού και του μαρτυρίου της Σταύρωσης, σύμφωνα με ένα παλιό έθιμο. Οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες μπαίνουν ταλαιπωρημένοι με επικεφαλής τον ιερέα τους, τον παπα-Φώτη, στην πλατεία του χωριού. Ενώ οι κάτοικοι τούς προσφέρουν τροφή και καταφύγιο, αντίθετα ο τοπικός ιερέας, ο παπα-Γρηγόρης και οι προύχοντες, τούς αντιμετωπίζουν εχθρικά, καθώς θεωρούν ότι οι νεοφερμένοι παρίες είναι απειλή για τα συμφέροντα και τα κεκτημένα τους: «τόπος για τους χολεριασμένους» κραυγάζει ο παπα-Γρηγόρης, «δεν υπάρχει». Έτσι, το μπουλούκι των κυνηγημένων, αλλά υπερήφανων χωρικών, ανεβαίνει, κουβαλώντας τον σταυρό του μαρτυρίου, το δικό του Γολγοθά: το ξερό βουνό της Σαρακίνας που δεσπόζει στην περιοχή...
Αυτή η ταινία, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, σηματοδοτεί την αρχή της ελληνικής περιπέτειας του Ζυλ Ντασσέν, όταν το 1955 στο Φεστιβάλ Καννών όπου συμμετείχε με το Ριφιφί συναντά την γυναίκα της ζωής του, τη Μελίνα, η οποία πρωταγωνιστούσε ως Στέλλα στην ομότιτλη ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη. Γυρισμένη στα Κριτσά της Κρήτης, με κοστούμια του Γιάννη Τσαρούχη, τη Μελίνα στο ρόλο της Μαγδαληνής και τον Ζαν Σερβέ σ’ εκείνον του Χριστού, η ταινία ουσιαστικά είναι το βάπτισμα του αμερικανοεβραίου σκηνοθέτη στην κουλτούρα της ελληνικότητας, την οποία τίμησε όσο λίγοι. Λέει ο ίδιος σχετικά με τα γυρίσματα: «Μια από τις ευτυχέστερες εμπειρίες της ζωή μου ήταν η συνεργασία με τους κατοίκους της Κριτσάς και των γύρω χωριών που συμμετείχαν στην ταινία. Οι πιο πολλοί δεν ήξεραν γράμματα κι έτσι τα βράδια, όταν γύριζαν από τα χωράφια, μαζευόμασταν στην αυλή του σχολείου και με διερμηνέα τη Μελίνα, τους μιλούσαμε για το βιβλίο και τις σκηνές που θα γυρνούσαμε. Υπέροχη εμπειρία… Στο βιβλίο, ξέρετε, υπάρχουν οι φτωχοί και οι πλούσιοι, οι προύχοντες του χωριού. Ε, λοιπόν, κανείς δεν ήθελε να παίξει έναν από τους προύχοντες! Εκεί όμως που δεν πείθονταν με τίποτα ήταν στο να παίξουν τους Τούρκους. Ξέρετε τελικά ποιοι έπαιξαν τους Τούρκους; Καουμπόυδες από τη διπλανή Αμερικανική Βάση...». Έγραψε ο Νίκος Κολοβός για την ταινία: «Η καταστροφική και αναγεννητική βία, το ατομικό και κοινωνικό πάθος για την ελευθερία, η ιδιαίτερη ταυτότητα του κρητικού λαού, ο ήλιος και η πέτρα, η οξύτητα του ζωικού ενστίκτου και η δαιμονική έλξη του θανάτου, αναδείχθηκαν με στυλ, σ’ αυτή τη μεγάλη κοινωνική τοιχογραφία...».
Δέκα και μισή, καλοκαίρι βράδυ 
 (ΗΠΑ-Ισπανία, 1966)
Σκηνοθεσία: Ζυλ Ντασσέν. Έγχρωμη, 85΄.
Στη διάρκεια μιας βίαιης νυχτερινής καλοκαιρινής καταιγίδας, σ’ ένα ισπανικό χωριό διαπράττεται ένα έγκλημα πάθους: ο νεαρός αγρότης Ροδρίγο σκοτώνει την άπιστη γυναίκα του και τον εραστή της. Λίγο μετά φτάνουν εκεί με το αυτοκίνητό τους ένα παντρεμένο ζευγάρι, ο Πωλ και η Μαρία με την μικρή τους κόρη, παρέα με την καλύτερη φίλη της συζύγου την Κλερ, που τους συνοδεύει στις διακοπές τους. Η Μαρία, γνωρίζοντας ότι η φίλη της είναι ερωμένη του άντρα της, συνειδητοποιεί ότι ουσιαστικά ο γάμος τους έχει ναυαγήσει οριστικά και πνίγει την θλίψη της στο ποτό. Κάποια στιγμή, στη διάρκεια της νύχτας, βοηθά τον κυνηγημένο νεαρό να ξεφύγει από τα πλοκάμια της αστυνομίας που τον αναζητά, αλλά το επόμενο πρωί το πτώμα του ανακαλύπτεται πεταμένο στα χωράφια...
Ερωτικό μελόδραμα απιστίας, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Μαργκερίτ Ντυράς, η ταινία αυτή, γυρισμένη στην ισπανική ενδοχώρα, είναι μια από τις λιγότερο γνωστές, μοναχικές και αταξινόμητες του Ζυλ Ντασσέν. Έχοντας στο κέντρο της ένα τυπικό ερωτικό τρίγωνο, η ταινία ουσιαστικά μιλά για το σβήσιμο της σεξουαλικής φλόγας, την αποξένωση μέσα στην σχέση, την προδοσία και για το αδιάβατο πέρασμα από τον έρωτα στην συντροφικότητα και την αγάπη. Ακτινογραφώντας λοιπόν τον αχαρτογράφητο γυναικείο ψυχισμό, η ιστορία αφορά στο θέμα της προδοσίας, της διαχείρισης του πένθους, το τέλος της ερωτικής επιθυμίας και το ανεπούλωτο τραύμα που αφήνει πίσω της. Ο εξόχως ποιητικός όσο και διεισδυτικός στα εσωτερικά τοπία, λόγος της Ντυράς είναι πάντα πολύ δύσκολο να μετατραπεί σε σενάριο και να αποτυπωθεί με επιτυχία στην οθόνη. Γι’ αυτό και ο Ντασσέν έξυπνα «λεκιάζει» την ταινία με νουάρ ατμόσφαιρες και εκμεταλλευόμενος στο έπακρο την τραγική διάσταση του διπλού φονικού και της καταδίωξης του δολοφόνου από την αστυνομία που έχει αποκλείσει το χωριό, σχολιάζει έμμεσα την ανελεύθερη Ισπανία του Φράνκο. Ταυτόχρονα, χάρη στις εξαιρετικές επιδόσεις του οπερατέρ Γκαμπόρ Πογκάνι «πιάνει» το βροχερό σκοτάδι, αλλά και το εκτυφλωτικό φως του καλοκαιριού της Ανδαλουσίας. Πανέμορφη η Ρόμι Σνάιντερ στον ρόλο της Κλερ.
(Αποσπάσματα των κειμένων και στοιχεία αντλήθηκαν από την μονογραφία για τον Ζυλ Ντασσέν, η οποία εκδόθηκε με την ευκαιρία του αναδρομικού αφιερώματος στο έργο του που διοργανώθηκε στο πλαίσιο του 34ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1993).

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

To 14o ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΓΑΛΛΟΦΩΝΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

  • Θεσσαλονίκη : Πέμπτη 11 έως Τετάρτη 17 Απριλίου 2013 - αίθουσα Παύλος Ζάννας
  • Παιδικές προβολές : αίθουσα Αλλατίνη-Ντασώ, Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης
www.filmfestival.gr
www.ifa.gr | www.festivalfilmfrancophone.gr
Η επιτυχημένη συνεργασία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος και το Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης συνεχίζεται για δέκατη τέταρτη συνεχή χρονιά στο πλαίσιο του 14ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδας, το οποίο μετά την Αθήνα (4 έως 10 Απριλίου 2013) «ταξιδεύει» στη Θεσσαλονίκη από τις 11 έως τις 17 Απριλίου 2013, στην αίθουσα Παύλος Ζάννας, και για τις παιδικές προβολές που απευθύνονται σε σχολεία από 11 έως 25 Απριλίου, στην αίθουσα Αλλατίνη-Ντασώ του Γαλλικού Ινστιτούτου Θεσσαλονίκης (κατόπιν συνεννόησης), δίνοντας την ευκαιρία στους σινεφίλ να απολαύσουν τις καλύτερες στιγμές της πρόσφατης γαλλόφωνης παραγωγής.
Πιο συγκεκριμένα, θα προβληθούν 14 ταινίες από το πρόγραμμα του 14ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδας, οι οποίες εντάσσονται στις ενότητες «Πανόραμα Γαλλικού Κινηματογράφου», «Animation» και «Αφιέρωμα στην Καρόλ Μπουκέ», η οποία είναι ανάδοχος της φετινής διοργάνωσης.

Επίσης, σε συνεργασία με το Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης, τη Δευτέρα 15/4, στις 22.00, πριν την προβολή της ταινίας Πολύ όμορφη για σένα, θα προβληθεί το μικρού μήκους φιλμ Le gardien de son frère (Γαλλία, 2011, 20’) του ελληνικής καταγωγής Γάλλου σκηνοθέτη, ερευνητή και καθηγητή Βασίλη Δογάνη. Ο σκηνοθέτης θα δώσει το παρών στην προβολή, μετά την οποία θα ακολουθήσει σύντομη συζήτηση.
Ακολουθεί το πρόγραμμα προβολών και οι συνόψεις των ταινιών:

Πέμπτη 11/4
20.00 Comme Un Lion του Samuel Collardey, Γαλλία, 2012, 101΄
Ο δεκαπεντάχρονος Mitri ζει σε ένα χωριό στη Σενεγάλη. Όπως όλοι οι συνομήλικοι του, παίζει ποδόσφαιρο και ονειρεύεται την Μπάρτσα και την Τσέλσι. Όταν ένας ατζέντης ποδοσφαιριστών τον ανακαλύπτει, ο Mitri νιώθει τυχερός. Αλλά για να προπονηθεί στις μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες πρέπει να πληρώσει. Η οικογένεια του συνδράμει οικονομικά και φορτώνεται με χρέη για να τον βοηθήσει.
22.00 L’ air de rien του Gregory Magne, Γαλλία, 2012, 90΄.
Πριν τριάντα χρόνια, ο Michel Delpech έκανε την μία επιτυχία μετά την άλλη. Σήμερα, συλλέγει χρέη! Αποτραβηγμένος στην εξοχή, ο άλλοτε διάσημος τραγουδιστής στοιβάζει καθυστερημένους απλήρωτους φόρους και πρόστιμα. Ο νεαρός δικαστικός κλητήρας Grégory Morel έχει εντολή να τον συλλάβει. Έχοντας μεγαλώσει με τις επιτυχίες του Delpech, δεν μπορεί να δεχτεί ότι θα κατασχέσει τα υπάρχοντα του πρώην ειδώλου του. Θέλει να τον βοηθήσει να ξεχρεώσει.
Παρασκευή 12/4
20.00 Augustine της Alice Winocour, Γαλλία, 2012, 102΄.
Παρίσι, χειμώνας του 1885. Στο νοσοκομείο Pitié Salpêtrière, ο καθηγητής Charcot μελετά την μυστηριώδη ασθένεια της υστερίας. Η δεκαεννιάχρονη Augustine γίνεται το αγαπημένο του πειραματόζωο και παίρνει την πρώτη θέση στις επιδείξεις ύπνωσης.
Από αντικείμενο μελέτης, θα γίνει σταδιακά αντικείμενο πόθου.
22.00 Ασυγχώρητοι, Γαλλία, Ιταλία, 2011, 111΄.
Ο Φράνσις φτάνει στη Βενετία για να γράψει το επόμενο μυθιστόρημά του και ψάχνει να νοικιάσει ένα χώρο. Συναντά την Judith, μια κτηματομεσίτρια, που επιμένει να επισκεφθούν ένα απομονωμένο σπίτι στο νησί του SantErasmo. Ο Φράνσις προτείνει: «Αν μείνουμε εδώ και οι δυο μας, υπογράφω αμέσως…». Γίνονται ζευγάρι. Το επόμενο καλοκαίρι, η κόρη του Alice έρχεται να περάσει τις διακοπές της και ξαφνικά, εξαφανίζεται. Ο Francis κινδυνεύει…
Σάββατο 13/4
20.00 Mobile Home του François Pirot, Βέλγιο, Γαλλία, Λουξεμβούργο, 2012, 95΄.
Ο Simon εγκατέλειψε τη δουλειά και τη φιλενάδα του στην πόλη για γυρίσει στο χωριό του. Ξαναβρίσκει τον Julien, τον παιδικό του φίλο. Ένα βράδυ, οι δυο τριαντάρηδες αποφασίζουν να πραγματοποιήσουν ένα εφηβικό τους όνειρο: να κάνουν ένα περιπετειώδες ταξίδι. Αγοράζουν ένα τροχόσπιτο, αλλά μια βλάβη τους καθυστερεί. Δεν πειράζει, εκείνοι θα ξεκινήσουν το ταξίδι τους... επιτόπου.
22.00 Ombline του Stéphane Cazes, Γαλλία, Βέλγιο, 2012, 95΄.
Η Ombline, μια εικοσάχρονη νεαρή κοπέλα, καταδικάζεται σε 3 χρόνια φυλάκισης έπειτα από βίαιη επίθεση. Ενώ έχει χάσει κάθε ελπίδα για το μέλλον, ένα γεγονός έρχεται να της αναστατώσει τη ζωή: ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος και γεννά τον Lucas.
Κυριακή 14/4
20.00 Μην ενοχλείτε, Γαλλία, 2012, 88΄.
Ένα βράδυ, ο Τζεφ φτάνει απροειδοποίητα στο σπίτι του Μπεν. Για να γιορτάσουν την επανένωση τους, ο Τζεφ τον παρασύρει σε μια γιορτή. Εκεί, μπαίνουν σε μια συζήτηση σχετικά με ένα φεστιβάλ πορνό για ερασιτέχνες και η ιδέα γρήγορα μετατρέπεται σε στοίχημα: ο Τζεφ και ο Μπεν θα κοιμηθούν μαζί υπό το βλέμμα μιας κάμερας.
22.00 Couleur de peau: Miel των Laurent Boileau, Jung Henin, Βέλγιο, Γαλλία, 2012, 75΄.
Μετά το τέλος του πολέμου της Κορέας, 200.000 παιδιά διασκορπίστηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο. Γεννημένος στην Σεούλ και υιοθετημένος από μια βελγική οικογένεια, ο Jung είναι ένα από αυτά. Βασισμένη στο μυθιστόρημα Couleur de peau: Miel, η ταινία επιστρέφει στους σημαντικούς σταθμούς της ζωής του Jung: το ορφανοτροφείο, την άφιξή του στο Βέλγιο, την οικογενειακή ζωή, την δύσκολη εφηβεία...
Δευτέρα 15/4
20.00 La Fin (Al Nihaya) του Hicham Lasri, Μαρόκο, 2011, 105΄.
Καζαμπλάνκα, Ιούλιος του 1999. Ο Mikhi, περιθωριακός τσαγκάρης, ερωτεύεται τη Rita, την ευαίσθητη αδερφή μιας συμμορίας που κλέβει αυτοκίνητα. Θα κάνει τα πάντα προκειμένου να καταφέρουν να ζήσουν τον έρωτα τους. Την ίδια στιγμή όμως, ο Daoud, ένας αστυνομικός της παλιάς σχολής με βίαιες μεθόδους, αναζητά τη συμμορία...
22.00 Le gardien de son frère του Βασίλη Δογάνη, Γαλλία, 2011, 20’.
Ως εναλλακτική επιλογή του εγκλεισμού του σε αναμορφωτήριο, ο Didier, ένα μαύρο αγόρι 15 ετών από ένα κακόφημο προάστιο του Παρισιού, απελαύνεται από την πόλη του. Εκείνος που τον ενθαρρύνει είναι ο μεγάλος του αδελφός, ένας σωφρονισμένος κακοποιός που πλέον εργάζεται ως επιστάτης. Θα καταφέρει όμως ο Didier ν' αφήσει πίσω του το γκέτο που ζούσε, να ωριμάσει και να κάνει μια νέα αρχή;
22.20 Πολύ όμορφη για σένα / Trop belle pour toi του Bertrand Blier, Γαλλία, 1989, 91΄.
Δεν έχω λόγια για να περιγράψω τη γυναίκα μου. Την ομορφιά της γυναίκας μου. Φανταστείτε έναν Botticelli ξαπλωμένο στο κρεβάτι μου. Πώς να περιγράψω έναν Botticelli; Ειδικά, όταν κάνει ζέστη… Δεν έχω λόγια, επίσης, για να περιγράψω την ερωμένη μου. Την εμφάνιση της ερωμένης μου. Είναι χοντρή, σχετικά άσχημη…
Τρίτη 16/4
20.00 La vierge, les Coptes et Moi του Namir Abdel Messeeh, Γαλλία, Κατάρ, Αίγυπτος, 2012, 91΄.
Ο Namir φεύγει για την πατρίδα του, την Αίγυπτο, με σκοπό να γυρίσει μια ταινία για τα θαυματουργά οράματα της Παναγίας στους κόλπους της κοπτικής χριστιανικής κοινότητας. Όπως λέει η μητέρα του: «Άλλοι τη βλέπουν και άλλοι δεν τη βλέπουν. Ίσως υπάρχει ένα μήνυμα σε όλο αυτό». Μεταξύ ντοκιμαντέρ, αυτοβιογραφίας και φαντασίας, μια εξαιρετική κωμωδία για τις ρίζες, τα πιστεύω… και το σινεμά.
22.00 Le Père Fantôme του Lucian Georgescu, Ρουμανία, 2011, 90΄
O αμερικανός καθηγητής Robert Traum παίρνει άδεια για έναν χρόνο και ξεκινάει για να ζήσει μια περιπέτεια που συνδέεται με το παρελθόν. Ο Robert προσπαθεί να λύσει το μυστήριο της καταγωγής του πατέρα του και του θείου του, τους γνωστούς αδελφούς Traum: τον Rudolf, διάσημο συγγραφέα και τον Samuel που υπήρξε φημισμένος γκάνγκστερ στο Σικάγο.
Τετάρτη 17/4
20.00 Δουλειές / Travaux, on sait quand ça commence… της Brigitte Rouan, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, 2004, 95΄.
Η Chantal είναι δικηγόρος που ειδικεύεται στην υπεράσπιση παράνομων μεταναστών. Προκειμένου να ξεφορτωθεί τον Frankie, έναν ερωμένο που την ερωτεύεται σφοδρά και δε λέει να φύγει, αναλαμβάνει οικοδομικές εργασίες για να τον διώξει από το σπίτι της. Προσλαμβάνει ένα νέο Κολομβιανό αρχιτέκτονα…
22.00 Le Rêve de Marika της Βobbi Jo Hart, Καναδάς, 2012, 83΄.
Από πολύ μικρή ηλικία, η Μαρίκα Μπουρνάκη, γεννημένη στο Μόντρεαλ, διαθέτει σπάνιο ταλέντο στο πιάνο. Σε ηλικία 12 ετών, ο πατέρας της, έχοντας εγκαταλείψει την καριέρα του βιολιστή, τη συνόδευε κάθε εβδομάδα στην Νέα Υόρκη για να παρακολουθήσει μαθήματα στο μουσικό κολέγιο Τζούλιαρντ. Στα 14 της, η Μαρίκα εγκαθίσταται στην Νέα Υόρκη ώστε να αφιερωθεί στην καριέρα της.
Ακολουθεί το πρόγραμμα των παιδικών προβολών και οι συνόψεις των ταινιών:
Πληροφορίες / κρατήσεις για σχολεία : Ludyvine De Souza, 2310 821 231 και ldesouza@ift.gr, education@ift.gr
Το 14ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΓΑΛΛΟΦΩΝΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ: Θεσσαλονίκη, από 11 ως 17 Απριλίου

Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης «Η Κινηματογραφική Ζωή της Ζωγραφικής»

Η Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης συνεχίζει τη δραστηριότητά της παρουσιάζοντας το αφιέρωμα «Η Κινηματογραφική Ζωή της Ζωγραφικής», που θα πραγματοποιηθεί από την Πέμπτη 11 έως την Κυριακή 14 Απριλίου 2013 στην Αίθουσα Τάκης Κανελλόπουλος (Μουσείο Κινηματογράφου - Ταινιοθήκη Θεσσαλονίκης, Αποθήκη Α΄, Λιμάνι).
Πρόκειται για το αφιέρωμα το οποίο σηματοδότησε την έναρξη της λειτουργίας της Ταινιοθήκης Θεσσαλονίκης, τον Νοέμβριο του 2012, στο πλαίσιο του 53ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Το αφιέρωμα περιλαμβάνει τις ταινίες: Καραβάτζιο, Πιροσμανί, Πικάσο, Τουλoύζ Λωτρέκ, Βαν Γκογκ, Πωλ Γκωγκέν και Γκερνίκα.
Η βαθύτερη ομορφιά της κινηματογραφικής εικόνας συνίσταται στον τρόπο με τον οποίο το φως διαχέεται μέσα στο κάδρο. Αυτό λοιπόν, που αποτελεί και την εικαστική αξία του πλάνου, είναι ιστορικά και άμεσα συνδεδεμένο με την τέχνη της ζωγραφικής. Τα κινηματογραφικά έργα από την εποχή του βωβού έως σήμερα, δεν έχουν πάψει να αρδεύουν από τις ανεξάντλητες ζωγραφικές πηγές, μετουσιώνοντας την ακίνητη και αχρονική ζωή των ζωγραφικών πινάκων στην μαγεία της κινούμενης εικόνας. Γι’ αυτό και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν η έβδομη τέχνη αντιμετωπίζει «κατά μέτωπο» τους μεγάλους ζωγράφους – τη ζωή, την εποχή και κυρίως το έργο τους. Είναι σαν οι δύο κατ’ εξοχήν εικαστικές τέχνες (η πιο παλιά και η πιο σύγχρονη), να στέκονται απέναντι, αλλά ταυτόχρονα και μέσα, η μία στην άλλη, αναζητώντας έναν κοινό τόπο συνύπαρξης, όπου η στατικότητα της ζωγραφικής συνομιλεί με την κίνηση της κινηματογραφικής εικόνας.

Πρόγραμμα προβολών
Πέμπτη 11 Απριλίου
21.30 Έγκον Σίλε: εγώ λάτρεψα το γυμνό
Παρασκευή 12 Απριλίου
21.30 Ο ζωγράφος Πικάσο – Γκερνίκα – Βαν Γκογκ – Τουλούζ Λωτρέκ – Πωλ Γκωγκέν
Σάββατο 13 Απριλίου
19.00 Ο ζωγράφος Πικάσο – Γκερνίκα – Βαν Γκογκ – Τουλούζ Λωτρέκ – Πωλ Γκωγκέν
21.30 Πιροσμανί
Κυριακή 14 Απριλίου
19.00 Πιροσμανί - 21.30 Καραβάτζιο

Οι ταινίες

Πιροσμανί, (Σοβιετική Ένωση, 1969)
Σκηνοθεσία: Γκιόργκι Σενγκελάγια. Έγχρωμη, 85’.
Ο Νίκο Πιροσμανί, λαϊκός ζωγράφος από την Γεωργία της Σοβιετικής Ένωσης, που γεννήθηκε το 1863 και πέθανε φτωχός και αλκοολικός το 1918, υπήρξε ένας καλλιτέχνης συγγενικός του δικού μας Θεόφιλου, αυτοδίδακτος, περιπλανώμενος και ταπεινός. Ο συμπατριώτης του σκηνοθέτης Γκιόργκι Σενγκελάγια προσεγγίζει την ζωή και το έργο του μέσα από μια έξοχη αναπαράσταση της εποχής, όπου οι θαυμάσιοι πίνακες του Πιροσμανί είναι αναπόσπαστο μέρος των κινηματογραφικών εικόνων και ουσιαστικά αποτελούν την εικαστική υπεραξία της ταινίας. Ταυτόχρονα, το κινηματογραφικό πορτρέτο του ζωγράφου αναδεικνύει έναν άνθρωπο ελεύθερο και ατίθασο, βαθιά ριζωμένο στην ιστορία και στις παραδόσεις του τόπου του· έναν αυθεντικό δημιουργό ο οποίος, μακριά από κάθε είδους ακαδημαϊκές δεσμεύσεις και καλλιτεχνικές συμβάσεις, έζησε τη ζωή του ολοκληρωτικά μέσα στη ζωγραφική, προσδίδοντας στον πολλαπλώς παρεξηγημένο όρο της λαϊκής τέχνης, ένα ουσιαστικό νόημα και μια υψηλή αισθητική αξία.
Bραβεία: Καλύτερης Σκηνοθεσίας στα κινηματογραφικά Φεστιβάλ του Λονδίνου (1973) και του Σικάγο (1974)

Έγκον Σίλε: Εγώ λάτρεψα το γυμνό
(Δυτική Γερμανία, Γαλλία, Αυστρία, 1981)
Σκηνοθεσία: Χέρμπερτ Βέσελι. Έγχρωμη, 95’
Η ταινία καταγράφει μερικές από τις βασικές στιγμές της ζωής και του έργου του αυστριακού εξπρεσιονιστή ζωγράφου Έγκον Σίλε, ο οποίος πέθανε σε νεαρή ηλικία - μόλις 28 ετών. Το έργο του υπήρξε καθοριστικό σε ότι αφορά στην αίσθηση του ερωτισμού στην ζωγραφική, μέσω της απεικόνισης του γυμνού γυναικείου σώματος, επηρεάζοντας πολλούς μεταγενέστερους καλλιτέχνες στο χώρο των εικαστικών. Η ταινία, εκτός του ότι αναδεικνύει την σκοτεινή αύρα και την τολμηρότητα των ερωτικών του συνθέσεων, είναι και μια καταγγελία του ηθικού συντηρητισμού, της λογοκρισίας και της καταπίεσης της ερωτικής έκφρασης στην αυστριακή κοινωνία στις αρχές του αιώνα, συνηγορώντας υπέρ της απόλυτης ελευθερίας στον χώρο των τεχνών, καθώς ο Σίλε καταδικάστηκε στην εποχή του με την κατηγορία της πορνογραφίας.

Καραβάτζιο (Μεγάλη Βρετανία, 1986)
Σκηνοθεσία - Σενάριο: Ντέρεκ Τζάρμαν. Έγχρωμη, 93’.
Ο βρετανός δημιουργός Ντέρεκ Τζάρμαν προετοίμαζε επτά χρόνια την ταινία για τον μεγάλο ζωγράφο της Αναγέννησης Καραβάτζιο, ο οποίος έζησε μια σύντομη και ταραχώδη ζωή, γεμάτη από έντονα πάθη και καταστροφικούς έρωτες. Το φιλμ είναι μια αντικομφορμιστική και ρηξικέλευθη βιογραφία του ζωγράφου, η οποία με άξονα μια de profundis εξομολόγηση του ετοιμοθάνατου καλλιτέχνη - που θα πεθάνει μαχαιρωμένος σ ’έναν καυγά-, σκιαγραφεί το πορτραίτο ενός καταραμένου κυριολεκτικά καλλιτέχνη που θα πληρώσει ακριβά την αντισυμβατική του συμπεριφορά και την ομοφυλοφιλία του. Ταυτόχρονα, η εποχή της Αναγέννησης κινηματογραφείται όχι μέσα από την μυθική ακτινοβόλα λάμψη της, αλλά ως μια ζοφερή περίοδος κοινωνικής παρακμής και ηθικής κατάπτωσης. Επίσης ο Τζάρμαν καταφέρνει, με μεγάλη σκηνοθετική επινοητικότητα, να τη συσχετίσει με το σήμερα, μέσα από μια σειρά αναχρονισμών σε σκηνογραφικό, ενδυματολογικό και ηχητικό επίπεδο, γεγονός που προσδίδει στην ταινία ένα δυσοίωνο σουρεαλιστικό ξένισμα.

Ο ζωγράφος Πικάσο (Ντοκιμαντέρ). (Ιταλία, 1955)
Σκηνοθεσία: Luciano Emmer. Έγχρωμο, 50’.
Αυτό το ντοκιμαντέρ, ένα από τα καλύτερα για την ζωή και το έργο του μεγαλοφυούς Πάμπλο Πικάσο, χωρισμένο σε έξι μέρη, καταγράφει την καλλιτεχνική του διαμόρφωση και πορεία: από τα πρώτα βήματα, τις επιρροές και τις αναζητήσεις του, μέχρι την περίοδο της ωριμότητας. Κινηματογραφώντας όχι μόνον τον ίδιο, εν ώρα εργασίας, αλλά και τους πίνακές του, καταγράφει την εξέλιξη ενός έργου που υπήρξε από τα πιο επιδραστικά για την τέχνη της ζωγραφικής στη διάρκεια του εικοστού αιώνα.
Bραβεία: Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι (1956)
Βαν Γκογκ (Γαλλία, 1948). Σκηνοθεσία: Αλαιν Ρενιέ. Ασπρόμαυρο, 20’.
Πωλ Γκωγκέν (Γαλλία, 1950). Σκηνοθεσία:  Αλαιν Ρενιέ. Aσπρόμαυρο, 12’.
Τουλούζ Λωτρέκ (Γαλλία, 1950). Σκηνοθεσία:Ρομπέρ Χεσεν. Ασπρόμαυρο, 14’.
Γκουερνίκα  (Γαλλία, 1950). Σκηνοθεσία: Αλαιν Ρενιέ.. Ασπρόμαυρο, 12’.
Τρεις από τους πιο διάσημους ευρωπαίους ζωγράφους και ένας περίφημος πίνακας, αναδεικνύουν τις εκλεκτικές συγγένειες, τις διαχρονικές σχέσεις, τις οφειλές και τα εικαστικά «ανταποδοτικά τέλη», δηλαδή την οπτική μαγεία που προκύπτει από την όσμωση ανάμεσα στον κινηματογράφο και τη ζωγραφική.

ΣΥΝΕΔΡΙΟ "ΜΙΝΙ - INPUT" 10 - 13 ΑΠΡΙΛΊΟΥ

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, η Δημοτική Τηλεόραση Θεσσαλονίκης Τ/Ο 100, το Δίκτυο Επιμορφωτικών Ινστιτούτων θΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗΣ, το Ινστιτούτο Γκαίτε Θεσσαλονίκης και η "INPUT" (Iντερνάσιοναλ Πάμπλικ Τελεβίζιον) συνδιοργανώνουν φέτος για δεύτερη χρονιά στη Θεσσαλονίκη το συνέδριο "ΜΙΝΙ-INPUT", φέρνοντας σε επαφή το κοινό της πόλης με τις καλύτερες στιγμές του "INPUT" 2012 του Σίδνεϋ.
Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί από τις 10 έως τις 13 Απριλίου 2013 (Τετάρτη 10 έως Παρασκευή 12 Απριλίου στην αίθουσα Τάκης Κανελλόπουλος του Μουσείου Κινηματογράφου – Ταινιοθήκης Θεσσαλονίκης και Σάββατο 13 Απριλίου στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης).
Με αφετηρία το σκεπτικό ότι η Δημόσια Τηλεόραση οφείλει να είναι μια υπηρεσία για το κοινό και ότι η ελεύθερη πρόσβαση σε τηλεοπτικές εκπομπές ανήκει στα δικαιώματα του ανθρώπου, εδώ και 35 χρόνια η  "INPUT" υπηρετεί τον παραπάνω σκοπό και διοργανώνει κάθε χρόνο τον Μάιο, σε διαφορετική χώρα πάντα, ένα διεθνές συνέδριο.
Στόχος του 
"INPUT" είναι να στηρίξει την ιδέα ότι η δημόσια τηλεόραση οφείλει να τολμά και να ανανεώνεται. Το  "INPUT" λειτουργεί ως ένα ετήσιο ραντεβού όπου οι επαγγελματίες του χώρου ανταλλάσσουν ιδέες και εμπειρίες και συζητούν για τις τάσεις της τηλεοπτικής βιομηχανίας. Καθώς δεν μπορούν όλοι οι συντελεστές να συμμετέχουν στο ετήσιο συνέδριο του INPUT, κάθε χρόνο οργανώνονται σε περισσότερες από 30 χώρες μικρότερα συνέδρια, τα Mini-Input. Στο δεύτερο "ΜΙΝΙ - INPUT" της Θεσσαλονίκης θα συμμετέχουν ειδικοί από τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ισπανία, το Ισραήλ, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Σερβία, και φυσικά την Ελλάδα. Με βάση τις εξελίξεις στη δημόσια τηλεόραση, επιλέχθηκαν για να προβληθούν και να συζητηθούν τηλεοπτικά προγράμματα όλων των κατηγοριών από όλο τον κόσμο: ντοκιμαντέρ, ερευνητικά ρεπορτάζ, τηλεοπτικές σειρές μυθοπλασίας και Ρεάλιτι.
Με στόχο την εδραίωση του  "INPUT" στην Ελλάδα, θα παρουσιαστεί και φέτος μια επιλογή ποιοτικών ελληνικών παραγωγών, ενώ θα δοθεί στους συμμετέχοντες η δυνατότητα να συζητήσουν με τους δημιουργούς. Όπως και πέρυσι, το "ΜΙΝΙ - INPUT" θα κλείσει με μία συζήτηση με θέμα το ρόλο της δημόσιας τηλεόρασης στην κρίση και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα μικρότερα δημόσια δίκτυα τοπικού και περιφερειακού χαρακτήρα.

Η γλώσσα εργασίας του συνεδρίου είναι τα αγγλικά.
Η είσοδος στις εκδηλώσεις είναι ελεύθερη. 

Περισσότερες πληροφορίες στο info@thessaloniki.goethe.org
Ακολουθεί επισυναπτόμενο το αναλυτικό πρόγραμμα της διοργάνωσης.