Τέταρτη μέρα Φεστιβάλ Κινηματογράφου σήμερα, κι εμείς παρακολουθήσαμε μια ποιητική ταινία του Γιώργου Αγαθονικιάδη, μια ελληνική ταινία εκατό τοις εκατό, από έναν Ελληνόπαιδα της διασποράς, αφού οι δήθεν Έλληνες κινηματογραφιστές τα τελευταία χρόνια, ή αυτομόλησαν σε άλλα εθνικά στρατόπεδα, ή μας σερβίρουν κρύες χορτόσουπες χολιγουντιανών σκουπιδιών, το οποίο χαμαιλέοντες, στην τύφλα τους τη μαύρη, πετροβολούν ή φτύνουν κιόλας!
Ευρηματικό σενάριο, λεπτοί και ευαίσθητοι διάλογοι, πάρα πολύ προσεγμένοι, πάνω σε φιλοσοφικές αρχαίες ελληνικές βάσεις, απαλλαγμένοι από βρισιές και “βρόμικες” λέξεις, έτσι για να είναι όλα βρόμικα, χωρίς καμία άλλη σκοπιμότητα ή εξήγηση, αλλά και γυμνού που πουλάει προς πάσα κατεύθυνση, ο Γιώργος Αγαθονικιάδης, με αναμφισβήτητα τσεχική ποιοτική τεχνοτροπία στο γύρισμά του... Πως μπορούσε να είναι και αλλιώς εξάλλου; Μας ξεναγεί με αργό ρυθμό σε μια ντοκιμαντερίστικη ιστορία-μυθοπλασία, με τρομερά καλούς ηθοποιούς, μέχρι και τον τελευταίο κομπάρσο, ρομαντικά όσο και ρεαλιστικά πλάνα, τέλειο ήχο, κάτι τελείως ασυνήθιστο σε ελληνική ταινία (να θυμηθούμε τον άθλιο αυτόν, στο “Ψυχή Βαθιά” του Π. Βούλγαρη, ο οποίος κατέστρεψε στην ουσία, το κατά τα άλλα, αρκετά καλό έργο του), στοιχεία που ο θεατής απολαμβάνει σιγά-σιγά, συναισθηματικά, για να μην γράψουμε ότι βουλιάζει ήρεμα και απαλά, ολόκληρος μέσα σ' αυτά.
Οι δύο ηλικιωμένοι πρωταγωνιστές του έργου, δίνουν ρεσιτάλ ηθοποιίας, ειδικά ο ευτραφής κύριος (ο Παππούς), ο οποίος σε κάποια σημεία είναι χάρμα ιδέσθαι, όσο και η άλλη ηλικιωμένη κυρία, που παίζει το ρόλο της αδελφής του Γερμανού αδικοσκοτωμένου στρατιώτη.
Το γράφουμε ευθαρσώς, κανείς των ηθοποιών του καστ δεν υστέρησε, από την πρωταγωνίστρια έως τον τελευταίο κομπάρσο, τη ζηλιάρα γκόμενα του ευαίσθητου προς τις επιθυμίες της γιαγιάς του, Τσέχου αγαπητικού.
Συνοπτικά το έργο αφηγείται την τραγική ιστορία δύο Ελλήνων στρατιωτών στον Πόλεμο του “40”, οι οποίοι από φόβο και παρεξήγηση μόνον, σκοτώνουν έναν Γερμανό στρατιώτη στα βουνά της Ελλάδος της Κατοχής.
Αυτό στη συνέχεια θα γίνει μαρτύριο ψυχής, "δρώντων και ου δι απαγγελίας", για όλη την μετέπειτα ζωή του ενός εκ των δύο, έως ότου επέλθει η Κάθαρση, με την ανεύρεση του τάφου του Γερμανού στρατιώτη από την εγγονή και καθ' υπόδειξιν του Παππού, την ανακομιδή των οστών του, σε οικογενειακό τάφο στον τόπο της καταγωγής του.
Ο ΚΩΣΤΑΣ ΓΙΑΛΙΝΗΣ, Ο “ΧΑΡΟΣ” ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
Τον Κώστα Γιαλίνη όταν τον γέννησε η μάνα του, και τον είδε να μπουσουλάει στην κοιλιά της γεμάτος αίματα, ψάχνοντας να βρει τη ρώγα του μαστού της για να θηλάσει, πρέπει να αναφώνησε έντρομη: “Ωχού τρομάρα μου!.. Γέννησα έναν Ποιητή!.. Όχι, όχι!.. Γέννησα έναν Ζωγράφο!.. Οχι!.. Λάθος!.. Γέννησα έναν Ηθοποιό! Έναν Σκηνοθέτη, έναν Πεζογράφο!.. Γέννησα έναν Εκφωνητή!..".
Γιατί τον Κώστα τελικά, τον κέρδισε ζηλότυπα ο ήχος! Το ραδιόφωνο, η ανάγνωση, ο ζωντανός λόγος, αφού πάρα πολύ θα τον θυμάστε ίσως, και από μακρόχρονη παρουσία-θητεία του, στην "Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση". Την οποία υπηρέτησε ενεργά, για πάρα πολλά χρόνια.
Προσωπική μας άποψη είναι -και την έχουμε καταθέσει πολλές φορές στα κείμενά μας εδώ και αλλού- ότι ο Κώστας αδικήθηκε στην εκφώνηση μόνο, γιατί αυτή δεν τον άφησε να αναπτύξει, και όλα τα άλλα ταλέντα του, που αναφέραμε λίγο πιο πάνω. Αλλά και που ο ίδιος, τεμπέλικα το πιο πιθανόν, δεν θέλησε να εξελίξει, ή να αναπτύξει.
Στο φιλμ αυτό του Γιώργου Αγαθονικιάδη, και στο ρόλο του ευρηματικού “Χάροντα” που αναφέραμε, πέρα από δεσπόζουσα βιβλική μορφή που αποδεικνύεται, ο ρόλος του στο φιλμ είναι αυτός που το βγάζει και από το ντοκιμαντερίστικο στυλ του, βάζει τις φιλοσοφικές του βάσεις σε καμβά αρχαίου ελληνικού δράματος, και το καθιστά απολύτως, στη συνέχεια, κινηματογραφικό.
Θες η αξεπέραστη φωνή του Κώστα. Θες το φυσικό και άνετο στήσιμό του σε όλα τα πλάνα. Θες εκείνη η ματιά του, που πολλές φορές μπορεί να θυμίζει Βιβλικό γενάρχη ήρωα, ή κεραυνοπλήκτη, νεφεληγερέτη Δία! Ο ρόλος του κυριαρχεί στο έργο, αν και δεν είναι ίδιος σε διάρκεια, από πολλούς άλλους πρωταγωνιστές. Είναι μικρότερος.
Άποψή μας είναι ότι ο Γιώργος Αγαθονικιάδης, δεν θα μπορούσε να επιλέξει κανέναν άλλον ηθοποιό για το ρόλο αυτόν, του Χάροντα, εκτός από τον Κώστα. Ή, αν επέλεγε, αυτός θα ήταν λάθος πρόσωπο, και μεγάλο φάουλ στη “Διανομή των ρόλων” του έργου, να θυμηθούμε λίγο και την ορολογία του ποδοσφαίρου.
Επιγραμματικά, ο Κώστας ήταν τόσο τέλειος στον ρόλο του και τόσο πειστικός, που πάρα πολλοί μέσα στην αίθουσα, θα μπορούσαν άνετα, να κλείσουν... ένα ραντεβού μαζί του!..
Εν κατακλείδι, ο Γιώργος Αγαθονικιάδης μας γύρισε πολύ πίσω στον ελληνικό καλό κινηματογράφο με το ¨Πικρό χιόνι” του, τον οποίο κατέστρεψε η άκρατος βωμολοχία αταλάντων και ανευθύνων “νεοπιτσιρικάδων σκηνοθετών”, ο άκρατος ερωτισμός, έτσι για να γαμιώμαστε, τίποτα παραπάνω, αν όχι και ο εγωισμός του Αγγελόπουλου τόσα χρόνια, να φτιάχνει ταινίες κινηματογραφικές, για να τις βλέπει μόνον ο ίδιος...
“Χάος Διεθνές”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου