"ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ": ΕΝΑ ΑΘΛΙΟ ΚΑΘΟΛΑ ΕΡΓΟ...

Λέγεται πως οι άνθρωποι που φορούν μαύρα, έχουν και κατάμαυρη ψυχή. Αν πάσχετε όμως και από αχρωματοψία, τότε σίγουρα θα σας αρέσει το φιλμ "Το πλοίο για την Παλαιστίνη" του Νίκου Κούνδουρου, το οποίο χθες προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ο κ. Κούνδουρος είχε 15 χρόνια να καθίσει πίσω από τις κάμερες, και αν δεν κάθονταν σ' αυτό το φιλμ, σίγουρα θα πρόσφερε τα μέγιστα, τόσο στον παγκόσμιο κινηματογράφο, όσο και στον πολιτισμό.

Το σενάριο δικό του και ξεκάρφωτο εντελώς, μια στο καρφί και μια στο πέταλο, η φωτογραφία άθλια, προσωπικά πιο άθλια φωτογραφία δεν έχω ξαναδεί σε έργο, τα πλάνα γυρισμένα μπούστο, και στριμωγμένα μέσα σ' ένα καρέ δύο επί δύο (καμαρούλα μια σταλιά δύο επί τρία), και η ενδυμασία, εποχής; τωρινή; από το μέλλον; στυλ... Κούνδουρου και αυτή, συνέθεταν μία ταινία μανιοκαταθλιπτική, στην οποία ακόμα και τα σκηνικά, εσωτερικά-εξωτερικά, ήταν δύσκολο να καταλάβει ο θεατής, που ακριβώς και πως; ήταν γυρισμένα! Σ' όλο το έργο κυριαρχούσε μια άκρατη βωμολοχία προκλητική, παντού βασίλευε η ασχήμια και η κακογουστιά, το σατανικό μαύρο, οι πουτάνες που αυτοπαρουσιάζονταν στο φακό (από άλλη ταινία του Κούνδουρου προφανώς, αφού πουθενά δεν "έδεναν" στο έργο) ήταν φρικτές, εν ολίγοις, τίποτα το όμορφο, τίποτα το ωραίο δεν υπήρχε σ΄αυτό το φιλμ, και αν ο κ. Κούνδουρος είχε πρόθεση να κάνει μια ταινία για την αποστροφή την κακογουστιά και την αηδία, μπορούσε να στήσει το φακό του στην έξοδο ενός αποχετευτικού αγωγού από σκατά, δεν ήταν ανάγκη να ταλαιπωρεί συνεργεία και ανθρώπους, ειδικά στην σημερινή εποχή που οι άνθρωποι δεν "διψούν" για τέτοιου είδους θεάματα, τα μπούχτισαν, αυτό που θέλουν να δουν είναι κάτι χαρούμενο, αισιόδοξο, ή ελπιδοφόρο. 

Στην αίθουσα "Ζάννας" που προβλήθηκε το φιλμ δεν ήταν λίγα τα ειρωνικά και πικρόχολα σχόλια που ακούγονταν συνεχώς από τους θεατές, κάποιοι από αυτούς είχαν φροντίσει νωρίς-νωρίς, στα πρώτα λεπτά να την εγκαταλείψουν, προσωπικά έμεινα ως το τέλος, κυρίως για να δω ποιο θα ήταν το φινάλε, έτσι από μαζοχιστική καθαρά, περιέργεια, και όχι από αμέτρητη αγωνία!

Η σκηνή όπου η  Εβραία θυγατέρα εκτελεί τον υποτιθέμενο φονιά της μάνας της -τον οποίο ανκάλυψε... μυρίζοντας τα δάχτυλά της- ήταν τόσο γελοία, ώστε έκανε ολόκληρη η αίθουσα να αναλυθεί σε ακράτητα γέλια!

Ο πρωταγωνιστής πατέρας της χάθηκε κάπου προς το τέλος στα αζήτητα του καστ, και ο αστυνομικός Γιατράκος με όψη Εβραίου τσιφούτη και όχι Έλληνα αστυνομικού, ακόμα προσπαθεί να... θυμηθεί, τι ήταν αυτό που έψαχνε από την αρχή; και κατά τη διάρκεια του σεναρίου της ταινίας!

Οι ερμηνείες των ηθοποιών κυμάνθηκαν από μέτριες έως φρικτές, οι ομιλίες τους ψεύτικα δραματοποιημένες, αχταρμά ελληνικά αραβοτούρκικα και εβραίικα, ακούγονταν μάλλον σχολική παράσταση, ή θεατρική παράσταση πολιτιστικού σωματείου ο ήχος, παρά καθαρός κινηματογραφικής ταινίας. 

Οι αναφορές στη μασονία χωρίς αρχή μέση και τέλος, η ελληνική μασονία στο έργο με ενδυμασία κου-κλουξ-κλαν, ήταν  μάλλον κι αυτή εφεύρεση... πασπαρτού του κ. Κούνδουρου, εξ' άλλου, σε ποια βιβλιογραφία το βρήκε ο κ. Κούνδουρος, ότι η μασονία είναι κάτι διαφορετικό και ανεξάρτητο από την εβραιοσύνη; 

Εν κατακλείδι, δεν μπορούμε να καταλάβουμε με το "Πλοίο για την Παλαιστίνη", γιατί χρειάστηκαν δεκαπέντε όλόκληρα χρόνια να περάσουν, για να εξευτελιστεί τόσο φτηνά ως σκηνοθέτης ο κ. Νίκος Κούνδουρος, ο οποίος κατά το παρελθόν, γύρισε και δυο-τρεις καλές, έως άριστες ταινίες με το δικό του στίγμα;