ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΕΚΛΟΚΕΝΤΑΥΡΟΥ

Φαντάσου έναν καρεκλοκένταυρο με αποκολλημένα τα πισινά του, να έρπει προς το νέο του αξίωμα. Μοιάζει με αλλόκοτο μαλάκιο, αηδιαστικά απροστάτευτο και εμετικά θλιβερό. Την ώρα που πανικόσυρτο, σπεύδει να οχυρωθεί στο νέο του κέλυφος. Ίσως, γι' αυτό και κανένας από τους γυμνόποδες αδελφούς μου, δεν το πατάει. Τόσο πολύ το σιχαίνονται.
Κώστας Ι. Γιαλίνης

ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΕ (Translate)

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

52ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

4-13 Νοεμβρίου 2011

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΟΛΕ ΚΡΙΣΤΙΑΝ ΜΑΝΤΣΕΝ

Συνέντευξη Τύπου παραχώρησε ο δανός δημιουργός Όλε Κρίστιαν Μάντσεν τη Δευτέρα 7 Νοεμβρίου, στην Αποθήκη Γ, στο πλαίσιο του 52ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, παρουσία του διευθυντή του Φεστιβάλ Δημήτρη Εϊπίδη. Η φετινή διοργάνωση πραγματοποιεί αφιέρωμα στο έργο του Μάντσεν, ενός από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του νέου κύματος του δανέζικου σινεμά.

«Είναι πολύ σημαντικό για εμάς να φιλοξενούμε το έργο ενός πολύ σημαντικού δανού κινηματογραφιστή. Οι ταινίες του αποδεικνύονται δημοφιλέστατες στο κοινό της Θεσσαλονίκης και αυτό μας χαροποιεί ιδιαίτερα», τόνισε κατά την έναρξη της συνέντευξης Τύπου ο κ. Εϊπίδης.

Με τη σειρά του, ο Όλε Κρίστιαν Μάντσεν επεσήμανε: «Είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή που συμμετέχω στο 52ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με επτά ταινίες. Ξέρετε, μερικές από αυτές είχα να τις δω σχεδόν δέκα χρόνια και μάλιστα έχω την αίσθηση ότι βλέπω τις ταινίες κάποιου άλλου ή ότι πρόκειται για νέες ταινίες».

Κίρα: Μια ιστορία αγάπης, διάρκειας μιάμισης ώρας, για την οποία ο σκηνοθέτης είχε συγκεντρώσει αρχικά υλικό 230 ωρών σε AVI. Παρόλα αυτά, στη συνέχεια ο Μάντσεν αποφάσισε ότι δεν τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα ο κοινωνικός ρεαλισμός, γι’ αυτό και δεν συνέχισε να γυρίζει ταινίες με βάση το Δόγμα. Ωστόσο, συνέχισε να θέτει στο επίκεντρο των ταινιών του τις ανθρώπινες σχέσεις. Μετά την ταινία Κίρα: Μια ιστορία αγάπης, ακολούθησε η ταινία Πράγα και φέτος το Superclasico: και οι τρεις έχουν ως κεντρικό θέμα την εξέλιξη ενός γάμου, ακολουθώντας διαφορετικές αισθητικές αντιλήψεις. «Η πρώτη ήταν μια ταινία σκληρού ρεαλισμού, η δεύτερη πιο θεατρική, πιο μελοδραματική και η τρίτη είναι κωμωδία. Κάνοντας το Superclasico, είχα φτάσει σε ένα σημείο της ζωής μου όπου οι ανθρώπινες σχέσεις μου φαινόταν αστείες, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Όσα έκανα από το πρωί έως το βράδυ μου φαινόταν από γελοία μέχρι τραγικά και ήθελα να αλλάξω την οπτική μου, ήθελα κάτι απλό και πρωτόγονο. Βρισκόμουν στην Αργεντινή, σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου, και αποφάσισα να κάνω την ταινία μου εκεί, σε αυτή την όμορφη, χαμηλών τόνων και συνάμα αστεία χώρα, που μου έδωσε μια αίσθηση απελευθέρωσης», τόνισε ο δημιουργός.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ: 52ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια: