Από απογοήτευση σε απογοήτευση το φετινό “ΦΝΘ”. Μετά την ψυχρολουσία της ανεγκέφαλης εκείνης σούπας που είδαμε των “Αγανακτισμένων” -η ταινία επιλέχθηκε ν' ανοίξει φέτος το Φεστιβάλ- το κακό ήρθε να τριτώσει με την προβολή της ταινίας λήξεως, το βραβευμένο(!): “Ιταλία: Αγάπα την ή παράτα την”, παρεμβαλλομένης και της αισθητά πεσμένης ποιότητος στο σύνολό τους των ταινιών, που επιλέχθηκαν και προβλήθηκαν στο “Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης”, του επετειακού έτους για την Πόλη, 2012.Το σκηνικό απολύτως ίδιο, όπως και στην έναρξη. Μετά την προβολή της ταινίας, και προς τα αποχωρητήρια του “Ολύμπιον” πηγαίνοντας όσοι παρευρέθηκαν, λόγω και της μεγάλης διάρκειας της τελετής, διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους -όταν γράφουμε όλοι, ΟΛΟΙ- ποιοι ανεγκέφαλοι θεατές; ή ποια αρμόδια επιτροπή, αν ήταν επιτροπή, ανέδειξε αυτό το ψυχανώμαλο (υπέρ)πούστικο-φιλμ στην πρώτη θέση, του έδωσε το πρώτο βραβείο, χρηματικό και καλλιτεχνικό;
Η υπόθεση του έργου -το οποίο να σημειωθεί δεν ήταν καθαρό ντοκιμαντέρ, αλλά μια κινηματογραφική ταινία η οποία ακροβατούσε στα όρια του ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας- δυο (υπέρ)πούστηδες Ιταλοί επί στέγης και κλίνης, ο ένας εμιγκρές, ταξιδεύουν την “διεφθαρμένη” Ιταλία απ' άκρη σ' άκρο, προκειμένου να επιλέξουν αν θα πρέπει να συνεχίσουν να είναι κάτοικοί της, ή να την εγκαταλείψουν μετανάστες σε μια άλλη χώρα, “γη της επαγγελίας”, η οποία δεν είναι άλλη, από τη ναζιστική Γερμανία του τότε, και του σήμερα.
Συν τοις άλλοις, είναι και μία άγρια γερμανική προπαγάνδα το έργο αυτό, την οποία οι λαοί, ειδικά της “Ενωμένης Ευρώπης”, αρχίζουν έντονα να νοιώθουν τα τελευταία δυο χρόνια ασφυκτικά και με μεγάλη δυσφορία, όσο και αηδιαστική απέχθεια, στο σβέρκο τους.
Οι νεο-Ναζί της Γερμανίας με την Χοντροκώλα τους Σβάιν, βλέποντας το χαλί να τους φεύγει κάτω από τα πόδια στις τελευταίες βαρβαρικές επιθέσεις-πράξεις τους προς όλη την Ευρώπη, ή ότι δεν είναι γερμανικό, προσπαθούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα!
Το φιλμ, αριστοτεχνικά και ψυχανώμαλα, μέσα από έναν προσεγμένο και καλά σχεδιασμένο καμβά πολιτικής και οικονομικής κρίσεως που χωρίς αμφιβολία υπάρχει, περνάει μηνύματα ομοφυλοφιλικά, μηνύματα αηδιαστικά, μηνύματα περιθωριακά, κοινωνικά, της αγρίας και διεφθαρμένης αυτής φάρας των πούστηδων, η οποία χολέρα και πανούκλα τα τελευταία χρόνια, έχει παρεισφρήσει ισοπεδωτικά σε όλες τις μορφές της τέχνης, κάτι περισσότερο στην τηλεόραση το θέατρο και τον κινηματογράφο
Αποκορύφωμα της απάτης και των ψυχανωμάλων μηνυμάτων που μεταφέρει αυτή η ταινία και περνάει στον ανύποπτο θεατή, είναι όταν σε κάποιο σημείο του φιλμ, ένας, επίσης (υπέρ)πούστης δήμαρχος της Ιταλίας -ολόκληρη Ιταλία, δεν θα έβρισκαν και έναν πούστη δήμαρχο να μοντάρουν;- αναρωτιέται από μικροφώνου σε ανοιχτή συγκέντρωση ψηφοφόρων του, ενώ καταδικάζει βάρβαρα το διεφθαρμένο και ανήθικο πολιτικό καθεστώς Μπερλουσκόνι (σωστά), “Τέτοια Ιταλία θα παραδώσουμε στο μέλλον και στα παιδιά μας”.
Τα παιδιά δηλαδή, που αυτός ποτέ δεν πρόκειται να φτιάξει, γιατί είναι ανίκανος και ανώμαλος, λάθος της φύσεως, τα παιδιά που οι άλλοι θα κάνουν γι' αυτόν, οι υγιείς και αρτιμελείς, και που αυτός θα ήθελε, πέραν όλων των άλλων, να δει να εξελίσσονται σε πούστηδες πιθανώς, να σκυλεύονται ελεύθερα και ανοιχτά, σε κάθε γωνιά των δρόμων της Ιταλίας.
Τελευταίο σκαλί εξευτελισμού της κοινωνίας μας λοιπόν, μια ομάδα ολιγαρίθμων τέτοιων περιθωριακών, και βιολογικά αρρώστων ατόμων, να θέλει να επιβάλει στο συντριπτικό σύνολο των υγειών ανθρώπων την άποψη ή την θέση, τον δικό της τρόπο συμπεριφοράς και ζωής.
Αυτό, όπως θα δείτε και παρακάτω, μια επίσης ψυχανώμαλη επιτροπή αποτελούμενη, το πιο πιθανόν, από την ίδια φάρα και την ίδια κάστα ανθρώπων, ονομάζει “τόλμη” ή “θάρρος”!
Το πιο ανησυχητικό όμως, σε όλη αυτή την υπόθεση, την υπόθεση του βραβείου “Ιταλία: Αγάπα την ή παράτα την”, είναι ότι το βραβείο αυτό δεν το δίνει κάποια αδερφίστικη ή ψιλοπούστικη παρεΐτσα-επιτροπή διανοουμένων ή ξευτο-διανοουμένων, αλλά το ίδιο το κοινό, το ελληνικό κοινό, που παρακολούθησε και ψήφισε στο “ΦΝΘ 2012”!
Και, όταν το κοινό αυτό, συνειδητά επιλέγει ανάμεσα στον “Υπολογιστή των Αντικυθήρων” και αυτού του μετρίου, έως αρκετά κακού φιλμ, αυτό, τότε νομίζουμε ότι τα πράγματα είναι πάρα πολύ σοβαρά, είναι πολύ πιο χειρότερα από όσο φαίνονται, και ότι η χρεοκοπία μας, οικονομική και πνευματική, σε μια χώρα που ανέδειξε κυρίως το πνεύμα, τη νόηση, δεν ήταν ούτε συμπτωματική, ούτε μη αναμενόμενη!
ΤΑ ΑΛΛΑ ΒΡΑΒΕΙΑ:
Βραβείο Κοινού που αφορά σε ταινίες άνω των 45' απονέμεται:
1. Για ελληνική παραγωγή στην ταινία “Ενκάρντια, Η πέτρα που χορεύει”, σε σκηνοθεσία Άγγελου Κοβότσου.
2. Για ξένη παραγωγή στην ταινία “Ιταλία, αγάπα την ή παράτα την”, σε σκηνοθεσία Γκούσταβ Χόφερ και Λούκα Ραγκάτσι. (σ.σ.: Οι νερόβραστες πουστάρες).
Βραβείο Κοινού που αφορά σε ταινίες κάτω των 45' απονέμεται:
1. Για ελληνική παραγωγή στην ταινία Ο τυφλός ψαράς, σε σκηνοθεσία Στρατή Βογιατζή και Θέκλας Μαλάμου
2. Για ξένη παραγωγή στην ταινία “'Ορα”, Καναδάς, σε σκηνοθεσία Φιλίπ Μπεϊλόκ.
ΒΡΑΒΕΙΑ “ΦΙΠΡΈΣΚΙ”
Η φετινή Κριτική Επιτροπή της “ΦΙΠΡΕΣΚΙ” που απαρτίζονταν από τους:
Δυσανάγνωστο όνομα με λατινικούς χαρακτήρες, Πρόεδρος (Λουξεμβούργο).
[σ.σ.: Το Λουξεμβούργο μέσα στην “ΕΕ” δεν είναι χώρα, είναι μία πόλη μεγάλη όσο και η Πάτρα, με συνονθύλευμα λαών και θρησκειών. Όπου ο καθένας δεν ξέρει πούθε κρατάει η σκούφια του, ή τι σκατά εθνικότητος είναι].
Μίνου Μοσίρι, (Ιράν)
Νεκάτι Σονμέζ, (Τουρκία)
Γκίλχεμ Γκάιλαρντ, (Καναδάς)
Στράτος Κερσανίδης (Ελλάς)
Απένειμε τα Βραβεία:
1. Για ελληνική παραγωγή στην ταινία “Σαγιόμι”, σε σκηνοθεσία Νίκου Νταγιαντά
Το σκεπτικό της επιτροπής: «Μια ευαίσθητη και ευφυής μαρτυρία για ένα από τα πιο σύγχρονα και σοβαρά θέματα που αφορούν την νεώτερη Ελλάδα: τη μετανάστευση. Χτίζοντας γέφυρες ανάμεσα σε δυο κουλτούρες που φαίνονται πολύ μακριά η μία από την άλλη, η ταινία απεικονίζει τη ζωή μιας εξαιρετικής γυναίκας. Η κριτική επιτροπή εντυπωσιάστηκε από τον βαθύ σεβασμό και το θαυμασμό που επέδειξε ο ταλαντούχος αυτός σκηνοθέτης».
[σ.σ.: Δεν έχουμε να προσθέσουμε τίποτα περισσότερο ή λιγότερο γι αυτήν την υπέροχη ταινία από όλες τις απόψεις, πέραν αυτών της επιτροπής. Ήταν πράγματι, μια πολύ εξαιρετική και ενδιαφέρουσα ταινία].
2. Για ξένη παραγωγή στην ταινία “Κανίκουλα” (Μεξικό) σε σκηνοθεσία Χοσέ Άλβαρες.
Το σκεπτικό της επιτροπής: «Μια ποιητική και κινηματογραφική αποτύπωση μιας περιθωριοποιημένης κουλτούρας. Διεισδύοντας στην καθημερινή ζωή του λαού Τοτόνακ μέσα από κοντινά πλάνα και ήχους, και με αξιοθαύμαστη αφηγηματική εγκράτεια, η ταινία εκθέτει τις συνηθισμένες και λιγότερο συνηθισμένες πτυχές αυτού του αρχαίου πολιτισμού».
ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΡΤ3
Το βραβείο τηλεοπτικής προβολής της ΕΡΤ3 σε ντοκιμαντέρ της ενότητας «Κοινωνία και Περιβάλλον» απονέμεται εξ ημισείας στις ταινίες “Απαλλοτρίωση” του Μάνου Παπαδάκη και “Μια χούφτα γενναίοι άνθρωποι” (Τουρκία) της Ρυγιά Αρζού Κοκσάλ. To βραβείο συνοδεύεται από έπαθλο 1.500 ευρώ για καθεμια ταινία.
ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΡΤ «Ντοκ στον Αέρα»
Το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού!..
Το βραβείο «Ντοκ στον Αέρα» της ΕΡΤ, αφορά στο καλύτερο φιλμ του Eυρωπαϊκού Δικτύου Ντοκιμαντέρ “EDN”, και αντιστοιχεί σε χρηματικό έπαθλο 7.000 ευρώ.
Το βραβείο απονέμεται στο φίλμ “Το Ταξίδι μου να σε συναντήσω” (Ιταλία), σε σκηνοθεσία Μάρκο Σιμόν Πουτσιόνι.
Το σκεπτικό της επιτροπής: «Είχαμε το προνόμιο, στο 14ο ΦΝΘ να επιλέξουμε μόνο ένα σ' αυτήν την ενότητα, που ήταν πολύ δύσκολο. Τελικά, καταλήξαμε να βραβεύσουμε έναν δημιουργό που έχει το θάρρος να βάζει στον πυρήνα του ντοκιμαντέρ του, την ίδια του τη ζωή. Η πατρότητα αποτελεί πρόκληση για κάθε άντρα. Η πατρότητα για έναν ομοφυλόφιλο άντρα, στη σημερινή Ευρώπη, είναι μια μάχη ενάντια σε νομικά εμπόδια και – ακόμη πιο δύσκολο να πολεμήσεις - ενάντια σε προκαταλήψεις και θρησκοληψία. Το βραβευμένο ντοκιμαντέρ φέρνει μια προσωπική ιστορία σε πολιτικό επίπεδο. Προκαλεί τις αξίες της κοινωνίας μας και θέτει σοβαρά ερωτήματα, δίχως να δίνει εύκολες ή ιδεολογικές απαντήσεις. Το βραβείο “ΕΡΤ - Ντοκ στον Αέρα”, τιμά την ποιότητα της ιστορίας και την αφοσίωση τόσο του σκηνοθέτη, όσο και του παραγωγού. Η επιτροπή υπογραμμίζει επίσης την κινηματογραφική προσέγγιση ενός πολύ ταλαντούχου και έμπειρου δημιουργού».
[σ.σ: Εδώ, αποτροπιασμό και αναγούλα μόνον μπορεί να προκαλέσει το σκεπτικό αυτής της επιτροπής για την ταινία διαβάζοντάς το, η οποία επιλέγει να βραβεύσει τελικά ένα φιλμ από τα τόσα που ονομάζει και “θαρραλέο”, στο οποίο ένας “άνδρας” αμφιβόλου ποιότητος και κατασκευής με αρρωστημένες επιθυμίες, θέλει να του αναγνωριστεί το δικαίωμα από την υπόλοιπη υγιεστάτη κοινωνία, την κοινωνία μας, το δικαίωμα να ονομάζεται και... πατέρας! Ο οποίος “πατέρας” πιθανότατα σε κάποια στιγμή θα πει στον “υιοθετημένο γιο” του ή την “κόρη” του μέσα στην “οικογένεια” μεγαλώνοντάς τους: “Τώρα αγόρι μου, εγώ η “μαμά” σου, πρέπει να σ' αφήσω να παίξεις μόνος σου στο δωμάτιό σου με τα παιχνίδια σου... Γιατί θα πάω στο άλλο δωμάτιο... Μ' αυτόν τον μουσκακαλή ξένο που βλέπεις να περιμένει βιαστικός και άγριος, και που τον έχουμε συνεχώς ανάμεσα στα πόδια μας, να με ξεσκίσει στο γαμήσι!..”.
Και, αν αυτό δεν λέγεται ή δεν είναι εκφυλισμός και προστυχιά τελευταίο στάδιο της σημερινής κοινωνίας, ε τότε, τι σκατά λέγεται, ω ρε αδέσποτοι, και γιατί το βραβεύει η ΕΡΤ... Με τα δικά μας χρήματα... Μήπως, και γιατί εκεί μέσα, δεν έμεινε κανείς αρσενικός, ο οποίος να μην έχει την κωλάρα του... ασφράγιστη και χιλιοτρυπημένη;].
ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΑΜΝΗΣΤΙΑΣ
Η φετινή Κριτική Επιτροπή για το βραβείο της Διεθνούς Αμνηστίας, απονέμει το βραβείο στο ντοκιμαντέρ “Αυτό δεν είναι μια ταινία” (Ιράν) σε σκηνοθεσία των Τζαφάρ Παναχί και Μοτζτάμπα Μιρταχμάς.
ΒΡΑΒΕΙΟ WWF
Η φετινή Κριτική Επιτροπή για το βραβείο της WWF, απονέμεται σε ταινία της ενότητας «Κοινωνία και Περιβάλλον» με θέμα το περιβάλλον και την αμφίδρομη σχέση του ανθρώπου με τη φύση. Το βραβείο της WWF απονέμεται στην ταινία “Ζήτω οι αντίποδες” (Γερμανία-Ολλανδία-Αργεντινή-Χιλή), σε σκηνοθεσία Βίκτορ Κοσακόφσκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου